pobierz z Google Play

04 grudnia 2018

Wtorek

Wtorek I tygodnia adwentu - wspomnienie dowolne św. Barbary, dziewicy i męczennicy

Czytania: (Iz 11,1-10); (Ps 72,1-2,7-8,12-13,17); ; (Łk 10,21-24);

Rozważania: Ewangeliarz OP , Oremus , O. Gabriel od św. Marii Magdaleny, karmelita bosy

Książka na dziś: Święta Barbara. Nasz Wielki Patron

Czytania

(Iz 11,1-10)
Wyrośnie różdżka z pnia Jessego, wypuści się Odrośl z jego korzenia. I spocznie na niej Duch Pana, duch mądrości i rozumu, duch rady i męstwa, duch wiedzy i bojaźni Pana. Upodoba sobie w bojaźni Pana. Nie będzie sądził z pozorów ni wyrokował według pogłosek; raczej rozsądzi biednych sprawiedliwie i pokornym w kraju wyda słuszny wyrok. Rózgą swoich ust uderzy gwałtownika, tchnieniem swoich warg uśmierci bezbożnego. Sprawiedliwość będzie mu pasem na biodrach, a wierność przepasaniem lędźwi. Wtedy wilk zamieszka wraz z barankiem, pantera z koźlęciem razem leżeć będą, cielę i lew paść się będą społem i mały chłopiec będzie je poganiał. Krowa i niedźwiedzica przestawać będą przyjaźnie, młode ich razem będą legały. Lew też jak wół będzie jadał słomę. Niemowlę igrać będzie na norze kobry, dziecko włoży swą rękę do kryjówki żmii. Zła czynić nie będą ani zgubnie działać po całej świętej mej górze, bo kraj się napełni znajomością Pana na kształt wód, które przepełniają morze. Owego dnia to się stanie: Korzeń Jessego stać będzie na znak dla narodów. Do niego ludy przyjdą z modlitwą, i sławne będzie miejsce jego spoczynku.

(Ps 72,1-2,7-8,12-13,17)
REFREN: Pokój zakwitnie, kiedy Pan przybędzie

Boże, przekaż Twój sąd Królowi,
a Twoją sprawiedliwość synowi królewskiemu.
Aby Twoim ludem rządził sprawiedliwie
i ubogimi według prawa.

Za dni Jego zakwitnie sprawiedliwość
i wielki pokój, aż księżyc nie zgaśnie.
Będzie panował od morza do morza,
od Rzeki aż po krańce ziemi.

Wyzwoli bowiem biedaka, który Go wzywa,
i ubogiego, co nie ma opieki.
Zmiłuje się nad biednym i ubogim,
nędzarza ocali od śmierci.

Niech Jego imię trwa na wieki,
jak długo świeci słońce, niech trwa Jego imię.
Niech Jego imieniem wzajemnie się błogosławią,
niech wszystkie narody ziemi życzą Mu szczęścia.


Oto nasz Pan przyjdzie z mocą i oświeci oczy sług swoich.

(Łk 10,21-24)
Jezus rozradował się w Duchu Świętym i rzekł: „Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom. Tak, Ojcze, gdyż takie było Twoje upodobanie. Ojciec mój przekazał Mi wszystko. Nikt też nie wie, kim jest Syn, tylko Ojciec; ani kim jest Ojciec, tylko Syn i ten, komu Syn zechce objawić”. Potem zwrócił się do samych uczniów i rzekł: „Szczęśliwe oczy, które widzą to, co wy widzicie. Bo powiadam wam: Wielu proroków i królów pragnęło ujrzeć to, co wy widzicie, a nie ujrzeli, i usłyszeć, co słyszycie, a nie usłyszeli”.

Do góry

Rozważania do czytań

Ewangeliarz OP


Do góry

Oremus

Jakie tajemnice zostały zakryte przed mądrymi i roztropnymi, a objawione prostaczkom? To tajemnice tego, kim jest Ojciec dla Syna. Człowiek uważający siebie za mądrego i roztropnego, polega tylko na sobie, wszystko sam wie najlepiej. Nigdy nie poczuje się synem i nie pokocha Ojca, ponieważ Go nie potrzebuje; tajemnica Boga jest przed nim zakryta. Tymczasem człowiek prosty i słaby czuje ogromną potrzebę więzi z Ojcem. Tylko w Jego miłości może się rozwinąć i przezwyciężyć swoją słabość. Odkryje tajemnicę Boga na tyle, na ile miłość do Ojca stanie się jego radością, siłą rozwoju, nadzieją.

Ks. Jan Konarski, "Oremus" grudzień 2006, s. 12


Do góry

Patroni dnia:

Święta Barbara, dziewica i męczennica
urodziła się w drugiej połowie II wieku. Była piękną córką bogatego poganina Dioskura z Heliopolis w Bitynii. Ojciec wysłał ją na naukę do Nikomedii. Tam zetknęła się z chrześcijaństwem. Prowadziła korespondencję z wielkim filozofem i pisarzem Orygenesem z Aleksandrii. Pod jego wpływem przyjęła chrzest i złożyła ślub czystości. Ojciec dowiedziawszy się o tym, pragnąc wydać ją za mąż i złamać opór dziewczyny, uwięził ją w wieży. Jej zdecydowana postawa wywołała w nim wielki gniew. Przez pewien czas Barbara była głodzona i straszona, żeby wyrzec się wiary. Potem wydał ją sędziemu, który ją torturował. Sędzia zrozumiał, że torturami niczego nie osiągnie. Wydał więc wyrok, by ściąć Barbarę mieczem. Barbara poniosła męczeńską śmierć w Nikomedii (lub Heliopolis) ok. 305 roku.

Do góry

O. Gabriel od św. Marii Magdaleny, karmelita bosy

UŚWIĘCENI W JEZUSIE CHRYSTUSIE

„Okaż nam, Panie, swoją łaskawość i daj nam swoje zbawienie” (Ps 85, 8)

„Dziękuję wciąż Bogu za was, za laskę daną wam w Chrystusie Jezusie” (1 Kor 1, 4), pisze św. Paweł do Koryntian. Tylko laska Boga usprawiedliwia człowieka i uświęca go. Tę laskę otrzymuje ludzkość dla nieskończonych zasług Jezusa, naszego Pana; otrzymują ją ci wszyscy, którzy wierzą w Niego. „Wyznawcy Chrystusa — poucza Sobór Watykański II — powołani przez Boga i usprawiedliwieni w Panu Jezusie nie ze względu na swe uczynki, lecz wedle zamiaru i laski Bożej, w chrzcie wiary stali się prawdziwie synami Bożymi i uczestnikami natury Bożej, a przez to rzeczywiście świętymi. Toteż powinni oni, przy pomocy Bożej, zachowywać w życiu i w pełni urzeczywistniać świętość, którą otrzymali” (KK 40).

Chrzest złożył w duszy chrześcijanina zarodek świętości, łaskę. Zarodek ten jest niesłychanie płodny, ponieważ czyni człowieka uczestnikiem życia Bożego, a zatem świętości Boga. Jest on zdolny rozwinąć się w cenne owoce życia świętego, życia wiecznego, gdy człowiek ochotnie towarzyszy w jego rozwoju. Każdy chrześcijanin otrzymał ten dar. Każdy chrześcijanin może stać się świętym i stanie się nim zależnie od uczynków mniejszych lub większych, jakie może spełniać, lecz w tej mierze, w jakiej przy pomocy Bożej owocować będzie łaska, którą otrzymał na chrzcie świętym. Przez chrzest chrześcijanin stał się świętym z prawa. Powinien stać się nim faktycznie, prowadząc życie święte, wypełniając święte uczynki, godne dziecka Bożego, zbawionego i odkupionego przez Chrystusa, godne członka Kościoła, który jest Mistycznym Ciałem Chrystusa. Bóg, który go powołał i uświęcił w Synu swoim, da mu w Nim wszystkie łaski potrzebne, aby doprowadził do końca rozpoczęte dzieło. „Wierny jest Bóg — pisze Apostoł — który powołał nas do wspólnoty z Synem swoim Jezusem Chrystusem, Panem naszym!” (1 Kor 1, 9).

  • O Ojcze Przedwieczny, jaka była przyczyna, żeś obdarzył człowieka tak wielką godnością? Miłość niewysłowiona, z jaką w Tobie samym widziałeś swoje stworzenie, w którym się rozmiłowałeś. Dlatego stworzyłeś je z miłości i dałeś mu istnienie, aby ono zakosztowało Twojego najwyższego i wiecznego dobra. Stworzenie przez grzech utraciło godność, jakiej Ty mu udzieliłeś. Wskutek swojego buntu względem Ciebie popadło w wojnę z Twoją łaskawością, i w ten sposób staliśmy się Twoimi nieprzyjaciółmi. Ty, poruszony tym samym ogniem, z jakim nas stworzyłeś, chciałeś się pojednać z rodzajem ludzkim, który popadł w wielką wojnę, chciałeś, aby z wojny zrodził się wielki pokój. Dlatego dałeś nam Słowo — Jednorodzonego Syna Twojego, który stał się pośrednikiem miedzy nami a Tobą. On stał się naszą sprawiedliwością, ponieważ ukarał na sobie samym nasze niesprawiedliwości i stał się posłusznym Tobie, Ojcze Przedwieczny, kiedyś Odeń tego zażądał, gdyś Go przyoblekł w nasze człowieczeństwo.
    O Przepaści miłości! Jakie serce może się obronić, by nie spojrzeć na tę Wysokość, która zstąpiła do takiej niskości, jaką jest nasze człowieczeństwo? My jesteśmy Twoim obrazem, a Tyś obrazem naszym, wskutek łączności, jaką nawiązałeś z człowiekiem, przysłaniając Bóstwo jakby chmurą grzeszną naturą Adama. Co było tego przyczyną? Miłość. Ty, Boże, stałeś się człowiekiem, a człowiek stał się Bogiem (św. Katarzyna ze Sieny).
  • Ku Tobie, Panie, wznoszę duszę moją. Mój Boże, Tobie ufam, niech nie doznam zawodu... Nikt, kto Tobie ufa, nie doznaje wstydu; doznają wstydu ci, którzy łamią wiarę dla marności. Panie, daj mi poznać drogi Twoje i naucz mnie Twoich ścieżek. Prowadź mnie według Twej prawdy i pouczaj, bo Ty jesteś Bóg, mój Zbawca (Psalm 25, l–5).

O. Gabriel od św. Marii Magdaleny, karmelita bosy
Żyć Bogiem, t. I, str. 43


Do góry

Książka na dziś

Święta Barbara. Nasz Wielki Patron

Henryk Bejda

Postać św. Barbary ucieleśnia najznamienitsze ludzkie cechy: stałość, czystość, odwagę, niezłomność. Święta jest orędowniczką tych, którzy narażeni są na nagłą i niespodziewaną śmierć.

Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.