Wtorek

Czytania

(Jr 23,5-8)
„Pan mówi: Oto nadejdą dni, kiedy wzbudzę Dawidowi Odrośl sprawiedliwą. Będzie panował jako król, postępując roztropnie, i będzie wykonywał prawo i sprawiedliwość na ziemi. W jego dniach Juda dostąpi zbawienia, a Izrael będzie mieszkał bezpiecznie. To zaś będzie imię, którym go będą nazywać: "Pan naszą sprawiedliwością". Dlatego oto nadejdą dni, mówi Pan, kiedy nie będą już mówić: "Na życie Pana, który wyprowadził synów Izraela z ziemi egipskiej!" lecz raczej: "Na życie Pana, który wyprowadził i przywrócił pokolenie domu Izraela z ziemi północnej i ze wszystkich ziem, po których ich rozproszył", tak że będą mogli mieszkać w swej ziemi”.

(Ps 72,1-2,12-13,18-19)
REFREN: Pokój zakwitnie, kiedy Pan przybędzie

BożeBoże, przekaż Twój sąd Królowi,
a Twoją sprawiedliwość synowi królewskiemu.
Aby Twoim ludem rządził sprawiedliwie
i ubogimi według prawa.

BożeWyzwoli bowiem biedaka, który Go wzywa,
i ubogiego, co nie ma opieki.
Zmiłuje się nad biednym i ubogim,
nędzarza ocali od śmierci.

BożeBłogosławiony niech będzie Pan, Bóg Izraela,
który sam czyni cuda.
Na wieki niech będzie błogosławione Jego imię,
a Jego chwała niech wypełni ziemię.

Wodzu domu Izraela, który na Synaju dałeś Prawo Mojżeszowi, przyjdź nas odkupić mocą Twojego ramienia.

(Mt 1,18-24)
Z narodzeniem Jezusa Chrystusa było tak. Po zaślubinach Matki Jego, Maryi, z Józefem, wpierw nim zamieszkali razem, znalazła się brzemienną za sprawą Ducha Świętego. Mąż Jej, Józef, który był człowiekiem prawym i nie chciał narazić Jej na zniesławienie, zamierzał oddalić Ją potajemnie. Gdy powziął tę myśl, oto anioł Pański ukazał mu się we śnie i rzekł: „Józefie, synu Dawida, nie bój się wziąć do siebie Maryi, twej Małżonki; albowiem z Ducha Świętego jest to, co się w Niej poczęło. Porodzi Syna, któremu nadasz imię Jezus, On bowiem zbawi swój lud od jego grzechów”. A stało się to wszystko, aby się wypełniło słowo Pańskie powiedziane przez proroka: „Oto Dziewica pocznie i porodzi Syna, któremu nadadzą imię Emmanuel, to znaczy "Bóg z nami". Zbudziwszy się ze snu, Józef uczynił tak, jak mu polecił anioł Pański: wziął swoją Małżonkę do siebie.

Rozważania do czytań

Ewangeliarz OP

Oremus

Od pierwszych wieków chrześcijaństwa Maryja przedstawiana jest jako nowa Ewa, która rodzi nowego człowieka do życia w Bogu. Historia życia Józefa wpisuje się w tę wizję. O ile bowiem Adam nie okazał się solidarny z Ewą w jej nieszczęściu i zrzucił na nią całą odpowiedzialność za przekroczenie Bożego zakazu, o tyle Józef, wsparty łaską z nieba, staje po stronie Maryi, bezbronnej wobec opacznie rozumianych ludzkich tradycji. Mimo że wszystko wskazuje na winę Maryi, Józef umie się powstrzymać od niesprawiedliwego osądu. Nie tylko nie czyni Maryi wyrzutów, ale stara się także znaleźć wyjście, które ocali Ją od ludzkich oskarżeń.

Ks. Jan Konarski, "Oremus" grudzień 2006, s. 62

Patroni dnia:

Św. Auksencjusz
pochodził z Mopsuestii, był na dworze cesarza Licyniusza (306-323) dowódcą jego przybocznej straży. Kiedy wybuchło prześladowanie za cesarza Dioklecjana, a Licyniusz należał do największych wrogów chrześcijaństwa, Auksencjusz zrezygnował z tak zaszczytnej służby, nie ujawniając jednak, że jest chrześcijaninem. Przetrwał szczęśliwie obu prześladowców i poświęcił się służbie Bożej. Około roku 359 został nawet biskupem Mopsuestii. Zmarł w rok po objęciu biskupstwa, dnia 18 grudnia ok. 360 roku.

O. Gabriel od św. Marii Magdaleny, karmelita bosy

KORZENIU JESSEGO

„Korzeniu Jessego, który stoisz jako sztandar narodów, przyjdź nas uwolnić, racz, dłużej nie zwlekać” (Lekc.)

W ostatnich dniach Adwentu wielkie kolejne antyfony nadają oczekiwaniu Zbawiciela różne formy. Dają Mu tytuły bardzo wymowne, zaczerpnięte z mesjańskich proroctw i stawiające w szczególnym świetle rozmaite cechy Jego zbawczego dzieła. Dwie z tych antyfon: „Korzeniu Jessego”, „Kluczu Dawida” — potwierdzają w szczególny sposób pochodzenie Chrystusa z rodu Dawidowego i widzą w Nim wypełnienie obietnic uczynionych królowi Izraela. Izajasz powiedział: „Wyrośnie różdżka z pnia Jessego, wypuści się odrośl z jego korzenia... Korzeń Jessego stać będzie na znak dla narodów, do niego ludy przyjdą z modlitwą” (11, 1. 10). A Jeremiasz: „Oto nadejdą dni — wyrocznia Pana — kiedy wzbudzę Dawidowi Odrośl sprawiedliwą. Będzie panował jako król postępując roztropnie i będzie wykonywał prawo i sprawiedliwość na ziemi” (23, 5). To wszystko stanie się historią, kiedy z korzenia Jessego, ojca Dawidowego, narodzi się Jezus Zbawiciel. On jest postawiony przed narodami jako znak i sztandar zbawienia. Wszystkie ludy wyglądają Go z utęsknieniem, szukają, oczekują wzywając Go: „Przyjdź uwolnić nas, nie opóźniaj się!”

Świat wyczekiwał Go przez tysiące lat, teraz zaś, kiedy przyszedł, nie chce rozpoznać Go, przyjąć jako Zbawiciela, jako Syna Bożego, prawdziwego Boga i prawdziwego człowieka. A jednak świat niezmiernie Go potrzebuje. Tak dzisiaj, jak wczoraj, i tak jutro, jak dzisiaj, Chrystus jest i będzie zawsze jedynym znakiem, w którym ludzie dostąpią zbawienia. Wielkie antyfony, podobnie jak proroctwa, naświetlają Jego pochodzenie z rodu ludzkiego, aby podkreślić, że choć jest On „Mądrością, która wyszła z ust Najwyższego”, choć jest Słowem, Synem Boga, to jest również Synem człowieczym. Chrystus należy do ludzkości, a równocześnie stoi na jej szczycie. On jest „Kluczem, ośrodkiem całej ludzkiej historii” (KDK 10); On stał się człowiekiem, aby człowiek w Nim odnalazł Boga.

• Wyrośnie różdżka z pnia Jessego, wypuści się odrośl z jego korzenia. Spocznie na niej Duch Pański, duch mądrości i rozumu, duch rady i męstwa, duch wiedzy i bojaźni Pana...
  Ty powiesz w owym dniu: „Wychwalam Cię, Panie, bo rozgniewałeś się na mnie, lecz Twój gniew się uśmierzył i pocieszyłeś mnie! Oto Bóg jest zbawieniem moim! Będę miał ufność i nic ulęknę się, bo mocą moją i pieśnią moją jest Pan. On stał się dla mnie zbawieniem! Wy zaś z weselem wodę czerpać będziecie ze zdrojów zbawienia” (Izajasz 11, 1–2; 12, 1–3).

• O Prawdo, Światło serca mego, niech nic mówią do mnie moje ciemności! Ściągnęły mnie ku sobie i ogarnął mnie mrok, lecz stamtąd, nawet stamtąd umiłowałem Cię. Zbłądziłem i przypomniałem sobie Ciebie. Usłyszałem głos Twój za sobą, bym powrócił, a zaledwie go słyszałem z powodu zgiełku moich namiętności niespokojnych. I oto teraz wracam oblany potem i zadyszany do źródła Twojego. Niech mi nikt nie przeszkadza; z niego będę pil i z niego będę czerpał życie. Nie ja jestem życiem moim; źle żyłem z siebie, śmiercią byłem dla siebie; w Tobie odzyskuję życie.
  Panie, mam pragnienie! Źródło życia, napój mnie!... przyjdź, o Panie, nie opóźniaj się. Przyjdź, Panie Jezu; przyjdź i nawiedź mnie w pokoju. Przyjdź i uwolnij tego jeńca z więzienia, abyśmy się radowali całym sercem przed Tobą. Przyjdź, Zbawicielu nasz; przyjdź, o upragniony przez wszystkie narody... pokaż nam swoje oblicze, a będziemy zbawieni (św. Augustyn: Wyznania XII, 10, 10).

O. Gabriel od św. Marii Magdaleny, karmelita bosy
Żyć Bogiem, t. I, str. 126

Książka na dziś

Biblia jak pocisk. Jak walczyć z myślami?

Ewagriusz z Pontu

Ewagriusz doszedł do wniosku, że w przypadku mnichów główna walka toczy się w myślach człowieka, w sferze mniej lub bardziej niezaspokojonych pragnień czy ambicji. Problem nie leży w samych grzechach, ale w pierwszym rzędzie w walce o wyeliminowanie demonicznych podszeptów, myśli

Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.