Czwartek

Czytania

(Prz 2,1-9)
Synu, jeśli przyjmiesz moje nauki i zachowasz u siebie wskazania; ku mądrości nachylisz swe ucho, ku roztropności swe serce; jeśli wezwiesz rozsądek, przywołasz donośnie rozwagę, jeśli szukać jej poczniesz jak srebra i pożądać jej będziesz jak skarbów, to bojaźń Pana zrozumiesz, osiągniesz znajomość Boga. Bo Pan udziela mądrości, z ust Jego wychodzą wiedza i roztropność; dla prawych On chowa swą pomoc, On jest tarczą dla żyjących uczciwie. On strzeże ścieżek prawości, ochrania drogi pobożnych. Wtedy sprawiedliwość pojmiesz i prawość, i rzetelność i każdą dobrą ścieżkę.

(Ps 34,2-4.6.9.12.14-15)
REFREN: Po wieczne czasy będę chwalił Pana

Będę błogosławił Pana po wieczne czasy,
Jego chwała będzie zawsze na moich ustach.
Dusza moja chlubi się Panem,
niech słyszą to pokorni i niech się weselą.

Wysławiajcie razem ze mną Pana,
wspólnie wywyższajmy Jego imię.
Spójrzcie na Niego, a rozpromienicie się radością
oblicza wasze nie zapłoną wstydem

Skosztujcie i zobaczcie, jak Pan jest dobry,
szczęśliwy człowiek, który znajduje w Nim ucieczkę.
Zbliżcie się, synowie, posłuchajcie, co mówię,
będę was uczył bojaźni Pańskiej.

Powściągnij swój język od złego,
a wargi swoje od kłamstwa.
Od zła się odwróć, czyń dobrze,
szukaj pokoju i dąż do niego.

(Dz 4,32-35)
Jeden duch i jedno serce ożywiały wszystkich wierzących. Żaden nie nazywał swoim tego, co posiadał, ale wszystko mieli wspólne. Apostołowie z wielką mocą świadczyli o zmartwychwstaniu Pana Jezusa, a wszyscy oni mieli wielką łaskę. Nikt z nich nie cierpiał niedostatku, bo właściciele pól albo domów sprzedawali je i przynosili pieniądze uzyskane ze sprzedaży, i składali je u stóp Apostołów. Każdemu też rozdzielano według potrzeby.

Aklamacja (Mt 19,29)
Kto porzuci wszystko dla Ewangelii, stokroć tyle otrzyma i życie wieczne odziedziczy.

(Mt 19,27-29)
Piotr powiedział do Jezusa: „Oto my opuściliśmy wszystko i poszliśmy za Tobą, cóż więc otrzymamy?” Jezus zaś rzekł do nich: „Zaprawdę, powiadam wam: Przy odrodzeniu, gdy Syn Człowieczy zasiądzie na swym tronie chwały, wy, którzy poszliście za Mną, zasiądziecie również na dwunastu tronach i będziecie sądzić dwanaście pokoleń Izraela. I każdy, kto dla mego imienia opuści dom, braci lub siostry, ojca lub matkę, dzieci lub pole, stokroć tyle otrzyma i życie wieczne odziedziczy”.

Rozważania do czytań

Ewangeliarz OP

Oremus

Św. Benedykt, opat (ok. 480-547), założyciel klasztoru na Monte Cassino, jest twórcą reguły zakonnej, która stała się podwaliną życia monastycznego w całej Europie Zachodniej. Reguła benedyktyńska zaleca roztropność i umiar w modlitwie, pracy i spoczynku. Wskazuje drogę do świętości realizowaną przez panowanie nad sobą, pokorę, posłuszeństwo. Benedyktyni mieli ogromny wpływ na rozwój kultury duchowej i materialnej naszego kontynentu. Paweł VI ogłosił św. Benedykta patronem Europy, a obecny papież, Benedykt XVI, obierając sobie imię świętego, potwierdził aktualność jego dzieła i przesłania.

Joanna Woroniecka-Gucza, "Oremus" lipiec 2007, s. 54-55

O. Gabriel od św. Marii Magdaleny, karmelita bosy

DOBROĆ UDZIELA SIĘ

Wysławiam Cię, Panie, za Twoje miłosierdzie i cuda dla synów ludzkich (Ps 107, 8)

Dobro nie zamyka się samo w sobie. Im bardziej jest otwarte, tym szerzej pragnie się udzielać. Bóg, Dobro najwyższe, jest dobrem udzielającym się w stopniu najwyższym. Bóg przede wszystkim udziela się w sobie samym, w łonie Trójcy Przenajświętszej: Ojciec przekazuje Synowi całą swoją boskość, istotę, życie, dobroć, szczęśliwość boską; Ojciec i Syn razem przekazują je Duchowi Świętemu. Właśnie na tym udzielaniu się istotowym, całkowitym, nieustannym, bezwzględnym, polega wewnętrzne życie Boga, tajemnica Trójcy Przenajświętszej. Jest to najwyższe urzeczywistnienie zasady: „bonum diffusivum sui”, dobro z natury swojej jest rozlewne.

Lecz nieskończona dobroć pragnie rozlewać się także na zewnątrz, poza siebie, dlatego Bóg powołuje do istnienia niezliczoną liczbę bytów, którym udziela w różny sposób i w różnym stopniu czegoś ze swojej dobroci. Bóg nie stwarza stworzeń dla swojej potrzeby, one bowiem nie mogą nic dodać Jego szczęśliwości i chwale istotowej. „Nic Mu nie będzie dodane ani odjęte” (Syr 42, 21); nie potrzebuje nikogo i niczego. Bóg stwarzając „ma na celu tylko udzielanie własnej doskonałości, którą jest sama Jego dobroć... On jest w najwyższym stopniu szczodrobliwy, bo nie działa dla własnego pożytku, lecz tylko ze swej dobroci” (św. Tomasz: I, 44, 4). Bóg chce stworzeń nie dlatego, że w nich jest coś dobrego lub godnego miłości, lecz stwarzając je, udziela im swego dobra i czyni je godnymi miłości. Dobroć Boga jest tak wielka, że może udzielać się nieskończonej liczbie stworzeń nie wyczerpując się nigdy: do tego stopnia udziela się, że czyni dobrym wszystko, czego dotyka. Psalmista na taki widok woła: „Chwalcie Pana nad panami... On sam cudów wielkich dokonał, bo Jego łaska na wieki” (Ps 136, 3-4)

Dobroć Boża jest przyczyną naszego bytu i naszego życia; stwarzając nas wycisnęła na nas swoje piętno, które dotąd nas ogarnia i przenika bezustannie. Zbadajmy nasze serce, aby zobaczyć czy zachowuje jeszcze to znamię dobroci Bożej.

• Chwalcie Pana, bo dobry, bo Jego łaska na wieki...
  Chwalcie Pana nad panami, bo Jego łaska na wieki. On sam cudów wielkich dokonał, bo Jego łaska na wieki. On w mądrości uczynił niebiosa, bo Jego łaska na wieki. On rozpostarł ziemię nad wodami, bo Jego łaska na wieki. On uczynił wielkie światła, bo Jego łaska na wieki. Słońce, by dniem władało, bo Jego łaska na wieki. Księżyc i gwiazdy, by władały nocą, bo Jego łaska na wieki.On o nas pamiętał w naszym uniżeniu, bo Jego łaska na wieki. I uwolnił nas od wrogów, bo Jego łaska na wieki. On daje pokarm wszelkiemu ciału, bo Jego łaska na wieki (Psalm 136, 1-9. 23-25).

• O miłości niewysłowiona, najsłodsza! Któż nie zapłonie od tak wielkiej miłości? Które serce może obronić się, aby nie omdleć? O przepaści miłości! Więc oszalałeś dla stworzeń Twoich, jak gdybyś bez nich nie mógł żyć, choć jesteś Bogiem naszym i niczego Ci od nas nie trzeba. Dobro nasze nie dodaje nic Twojej wielkości, bo jesteś niezmienny. Złość nasza nie może Ci szkodzić, bo jesteś najwyższą i wieczną dobrocią! Cóż Cię skłania do tak wielkiego miłosierdzia? Miłość, a nie zobowiązanie, jakie masz względem nas, ani pożytek, jaki masz z nas, bo jesteśmy grzesznikami i złymi dłużnikami.Czyż zdołam ja, nędzna, odwdzięczyć się za łaski i za płomienną miłość, którą okazałeś i okazujesz z tak gorącym ukochaniem mnie w szczególności, poza miłością ogólną i ukochaniem, którym darzysz swoje stworzenia? Nie: tylko Ty sam, najsłodszy i czuły Ojcze, będziesz wdzięczny za mnie. Sama Twa miłość złoży Ci dzięki za mnie: bo jestem ta, która nie jest. Gdybym rzekła, że jestem czymś przez się, skłamałabym... Ty sam jesteś Ten, który jest. Istnienie i wszystkie łaski, jakie dodałeś do mego istnienia, posiadam od Ciebie, Ty mi je dałeś i dajesz z miłości, bez mojej zasługi (św. Katarzyna ze Sieny: Dialog 25).

O. Gabriel od św. Marii Magdaleny, karmelita bosy
Żyć Bogiem, t. II, str. 376

Książka na dziś

Najświętsza Maryja Panna. Kolorowanka

Oto książka z obrazkami do kolorowania, opartymi na dziełach mistrzów malarstwa i popularnych obrazach nieznanych twórców. Warto by znali je zarówno młodsi, jak i starsi chrześcijanie! W trakcie kolorowania ilustracji dzieci poznają Litanię loretańską

Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.