Piątek

Czytania

(1 Mch 4,36-37.52-59)
Juda i jego bracia powiedzieli: „Oto nasi wrogowie są starci. Chodźmy, aby świątynię oczyścić i na nowo poświęcić”. Zebrało się więc wszystko wojsko i poszli na górę Syjon. Dwudziestego piątego dnia dziewiątego miesiąca, to jest miesiąca Kislew, sto czterdziestego ósmego roku wstali wcześnie rano i zgodnie z Prawem złożyli ofiarę na nowym ołtarzu całopalenia, który wybudowali. Dokładnie w tym samym czasie i tego samego dnia, którego poganie go zbezcześcili, został on na nowo poświęcony przy śpiewie pieśni i grze na cytrach, harfach i cymbałach. Cały lud upadł na twarz, oddał pokłon i aż pod niebo wysławiał Tego, który im zesłał takie szczęście. Przez osiem dni obchodzili poświęcenie ołtarza, a przy tym pełni radości składali całopalenia, ofiary pojednania i uwielbienia. Fasadę świątyni ozdobili złotymi wieńcami i małymi tarczami, odbudowali bramy i pomieszczenia dla kapłanów i drzwi do nich pozakładali. A między ludem panowała wielka radość z tego powodu, że skończyła się hańba, którą sprowadzili poganie. Juda zaś, jego bracia i całe zgromadzenie Izraela postanowili, że uroczystość poświęcenia ołtarza będą z weselem i radością obchodzili z roku na rok przez osiem dni, począwszy od dnia dwudziestego piątego miesiąca Kislew.

(1 Krn 29,10-11abc.11d-12)
REFREN: Chwalimy, Panie, Twe przesławne imię

Bądź błogosławiony, o Panie, Boże ojca naszego, Izraela,
na wieki wieków.
Twoja jest, o Panie, wielkość i potęga,
sława, majestat i chwała;
bo wszystko, co jest na niebie i na ziemi, jest Twoje.

Do Ciebie, Panie, należy królowanie.
Bogactwo i chwała od Ciebie pochodzi.
Ty nad wszystkim panujesz, a w ręku Twoim siła i potęga
i ręką Twoją wywyższasz i utwierdzasz wszystko.

Aklamacja (J 10,27)
Moje owce słuchają mojego głosu, Ja znam je, a one idą za Mną.

(Łk 19,45-48)
Jezus wszedł do świątyni i zaczął wyrzucać sprzedających w niej. Mówił do nich: „Napisane jest: "Mój dom będzie domem modlitwy", a wy uczyniliście z niego jaskinię zbójców”. I nauczał codziennie w świątyni. Lecz arcykapłani i uczeni w Piśmie oraz przywódcy ludu czyhali na Jego życie. Tylko nie wiedzieli, co by mogli uczynić, cały lud bowiem słuchał Go z zapartym tchem.

Rozważania do czytań

Ewangeliarz OP

Oremus

Święta Cecylia żyła na początku III wieku i była wyjątkowo piękną kobietą. Pragnąc poświęcić się Bogu, złożyła ślub czystości. Zginęła w obronie wiary podczas prześladowania chrześcijan. Jej postać może się wydawać odległa od dzisiejszych realiów życia, wręcz egzotyczna. Cierpienie, męczeńska śmierć za wiarę, obrona życia w czystości uważane są dziś często za coś bezsensownego. Ale św. Cecylia i inni męczennicy nie byli szaleńcami. Wiedzieli, po co i dla Kogo żyją, i dla Kogo gotowi są umrzeć. Módlmy się za wstawiennictwem św. Cecylii, abyśmy tak jak ona odkryli, że nie w doczesności, ale jedynie w samym Bogu jest źródło i spełnienie naszego życia.

Bogna Paszkiewicz, "Oremus" listopad 2007, s. 99

Patroni dnia:

Święta Cecylia, dziewica i męczennica
była dobrze urodzoną Rzymianką urodzoną na początku III wieku. Według starej tradycji z miłości do Chrystusa złożyła ślub czystości, chociaż rodzice obiecali już jej rękę również dobrze urodzonemu poganinowi Walerianowi. Walerian nawrócił się na chrześcijaństwo i uszanował ślub Cecylii. Wkrótce potem wybuchło prześladowanie. Skazano na śmierć Waleriana. Kiedy namiestnik-sędzia, Almachiusz, dowiedział się, że Cecylia jest chrześcijanką i że zarówno własny majątek, jak i majątek Waleriana rozdała ubogim, kazał ją aresztować. Sędzia, urzeczony jej urodą, błagał ją, by miała wzgląd na swoją młodość i wyrzekła się Chrystusa. Cecylia nie wyrzekła się chrześcijaństwa. Rozgniewany namiestnik kazał ją wtedy ściąć mieczem. Imię św. Cecylii wymieniane jest w Kanonie Rzymskim. Jest patronką chórzystów, lutników, muzyków, organistów, zespołów wokalno-muzycznych.

O. Gabriel od św. Marii Magdaleny, karmelita bosy

MIESZKANIE W BOGU

Mnie zaś dobrze jest być blisko Ciebie, Boże mój (Ps 73, 28)

Oderwanie od wszelkich dóbr stworzonych i od siebie samego pozwala człowiekowi głębiej dostrzec, jak bardzo Bóg go pociąga ku sobie. „Jak niewiastę porzuconą i zgnębioną na duchu, wezwał cię Pan... Mówi Twój Bóg: na krótką chwilę porzuciłem Ciebie, ale z ogromną miłością cię przygarnę” (Iz 54, 6-7). Jak po ukaraniu Izraela wskutek jego niewierności Bóg przywołał go do siebie, zwracając mu swoją łaskę, tak oczyściwszy poszczególne dusze przez gorzkie utrapienia, oschłości i opuszczenia, pociąga je „z ogromną miłością”, aby zjednoczyć je z sobą. Bóg pociąga przez kontemplację, która, jak mówi św. Jan od Krzyża, „jest umiejętnością miłości wlaną przez Boga. Wiedza ta, oświecając i rozmiłowując równocześnie dusze, podnosi ją ze stopnia na stopień, aż ją wzniesie do Boga, swojego Stworzyciela. Jedynie bowiem miłość jest tym czynnikiem, który łączy duszę z Bogiem” (N. II, 18, 5). W pierwszym okresie dokonuje się to w sposób ciemny, dusza nic nie dostrzega, lecz następnie „bardzo często odczuwa rozpłomienienie i gorąco miłości” (tamże 12, 5). Są wówczas chwile ogromnej radości, w których dusza kosztuje już zjednoczenia z Bogiem. Radość ta obficie wynagradza cierpienia i utrapienia, jakie przeszła w ciemnościach nocy. „Znalazłam Umiłowanego mego serca, pochwyciłam Go i nie puszczę” (Pnp 3, 4). W tych chwilach obecność Boga w duszy nie tylko jest prawdą wiary, w którą mocno wierzy, lecz jest rzeczywistością Bożą, jakiej żywo doświadcza. Dusza stwierdza, że jest w Bogu, i odczuwa Boga w sobie jako obecność bardziej żywą niż jakakolwiek obecność stworzona. Są to dowody zjednoczenia z Bogiem, których On udziela „jak chce, kiedy chce i komu chce” (T.J.: T. IV, 1, 2). Dowody te, chociaż rzadkie i krótkie, zakorzeniają mocno w Nim duszę i zachęcają do ochotnego przyjęcia utrapień, jakie będzie musiała jeszcze znieść, aby dojść do doskonałego zjednoczenia. Należy jednak zawsze pamiętać, że miłość nie polega na radości, której można doświadczyć, lecz na mocnym postanowieniu woli oddania się Bogu. „Wszystko to sprawia Pan”, i On może wlać miłość „wolę pozostawiając oschłą” (N. II, 12, 7) lub też rozpalając ją słodkim żarem.

• Panie, daję Ci moją radość i moją spokojną ufność; podtrzymuje mnie Twoja miłość, zdaję się na nią, poświęcam się, gubię się w niej... O miłości bezmierna Boga mojego, obecnie mogę miłować Cię tylko pośrednio... Mogę Ci złożyć w darze tylko Twoje dobra, które wychodzą z rąk moich, zbyt zmarnowane i okrojone!...
     O dobroci i niewyczerpana czułości, o ojcze i matko, o miłości mocna i czuła, delikatna i osobowa, o przyjacielu wierny i radosny, o oblubieńcze namiętny i zazdrosny, o bracie, który udzielasz rad i kierujesz, o rzeko głęboka i spokojna, ogniu, który spalasz, światłości, która dajesz wszelkie światło, o Boże, o Ojcze, moje wszystko, o Miłości, do której wracam pospiesznie, o Miłości, czekaj na mnie, otom ja!
     Wszystko jest boskie. Nie ma tutaj nic świeckiego... Boże mój, Ojcze, Boże mój, przyjacielu, najczulszy i przewidujący... Boże słodszy niż moja matka (P. Lyonnet).

• Daj mi siebie, Boże mój, oddaj mi siebie! Kocham Cię, a jeśli to mało, spraw, niech kocham więcej. Nie mogę odmierzyć, bym wiedział, ile miłości mi brakuje do miary wystarczającej, aby życie moje biegło w Twoje objęcia i nie odwracało się, dopóki nie schroni się „w ukryciu Twojego oblicza”. Tyle wiem tylko, że źle mi jest bez Ciebie zarówno na zewnątrz mnie, jak i we mnie samym, a wszelkie bogactwo, które nie jest Bogiem moim, jest dla mnie ubóstwem.
     Moim ciężarem jest miłość moja. Ona mnie niesie, dokądkolwiek dążę. To Twój dar zapala nas i unosi w górę; gorejemy i idziemy. Wznosimy się przez wznoszenie się sercem... To Twój ogień, Twój dobry ogień, zapala nas i idziemy, gdyż zdążamy w górę do pokoju niebieskiego Jeruzalem (św. Augustyn: Wyznania XIII, 8, 9; 9, 10).

• Jesteś dobry, o Panie, dla duszy szukającej Cię. A jaki będziesz dla tej, która Cię znajdzie? Lecz właśnie to jest dziwne, że nikt nie może Cię szukać, kto Cię wpierw już nie znalazł. Ty więc pragniesz, aby Cię znaleziono, bo chcesz, aby Cię szukano i znowu znaleziono. Tak, można Cię szukać i znaleźć, lecz nie można Cię uprzedzić. Nawet wówczas, gdy mówimy: „Rano modlitwa moja uprzedzi Cię”, nie ma wątpliwości, że każda modlitwa będzie oziębła, jeśli ze swej strony nie poprzedzi jej Twoje natchnienie (św. Bernard).

O. Gabriel od św. Marii Magdaleny, karmelita bosy
Żyć Bogiem, t. III, str. 481

Książka na dziś

Rok ze świętą Hildegardą - Porady kulinarne

Alfreda Walkowska

Pełna przepisów i wskazówek kulinarnych publikacja, która powstała na podstawie cyklicznych audycji Porady kulinarne na antenie Radia Maryja, z udziałem dr Alfredy Walkowskiej. Treści zamieszczone w niniejszej książce w całości zgodne są z medycyną św. Hildegardy oraz programem zdrowia opracowanym w oparciu o dzieła Świętej.

Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.