pobierz z Google Play

12 maja 2020

Wtorek

Wtorek piątego tygodnia okresu Wielkanocnego

Czytania: (Dz 14,19-28); (Ps 145,10-13.21); Aklamacja (J 3,15); (J 14,27-31a);

Rozważania: Ewangeliarz OP , Oremus , Bractwo Słowa Bożego

Książka na dziś: O naśladowaniu Chrystusa

Czytania

(Dz 14,19-28)
Do Listry nadeszli żydzi z Antiochii i z Ikonium. Podburzyli tłum, ukamienowali Pawła i wywlekli go za miasto, sądząc, że nie żyje. Kiedy go jednak otoczyli uczniowie, podniósł się i wszedł do miasta, a następnego dnia udał się razem z Barnabą do Derbe. W tym mieście głosili Ewangelię i pozyskali wielu uczniów, po czym wrócili do Listry, do Ikonium i do Antiochii, Umacniając dusze uczniów, zachęcając do wytrwania w wierze, bo przez wiele ucisków trzeba nam wejść do królestwa Bożego. Kiedy w każdym Kościele wśród modlitw i postów ustanowili im starszych, polecili ich Panu, w którego uwierzyli. Potem przeszli przez Pizydię i przybyli do Pamfilii. Nauczali w Perge, zeszli do Attalii, a stąd odpłynęli do Antiochii, gdzie za łaską Bożą zostali przeznaczeni do dzieła, które wykonali. Kiedy przybyli i zebrali miejscowy Kościół, opowiedzieli, jak wiele Bóg przez nich zdziałał i jak otworzył poganom podwoje wiary. I dość długi czas spędzili wśród uczniów.

(Ps 145,10-13.21)
REFREN: Niech wierni Twoi głoszą Twe królestwo

Niech Cię wielbią, Panie, wszystkie Twoje dzieła
i niech Cię błogosławią Twoi święci.
Niech mówią o chwale Twojego królestwa
i niech głoszą Twoją potęgę.

Aby synom ludzkim oznajmić Twoją potęgę
i wspaniałość chwały Twojego królestwa.
Królestwo Twoje królestwem wszystkich wieków,
przez wszystkie pokolenia Twoje panowanie.

Pan jest wierny we wszystkich swoich słowach
i we wszystkich dziełach swoich święty.
Niech usta moje głoszą chwałę Pana,
a Jego święte imię niech wielbi wszystko, co żyje.

Aklamacja (J 3,15)
Trzeba, by wywyższono Syna Człowieczego, aby każdy, kto w Niego wierzy, miał życie wieczne.

(J 14,27-31a)
Jezus powiedział do swoich uczniów: „Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Nie tak jak daje świat, Ja wam daję. Niech się nie trwoży serce wasze ani się nie lęka. Słyszeliście, że wam powiedziałem: Odchodzę i przyjdę znów do was. Gdybyście Mnie miłowali, rozradowalibyście się, że idę do Ojca, bo Ojciec większy jest ode Mnie. A teraz powiedziałem wam o tym, zanim to nastąpi, abyście uwierzyli, gdy się to stanie. Już nie będę z wami wiele mówił, nadchodzi bowiem władca tego świata. Nie ma on jednak nic swego we Mnie. Ale niech świat się dowie, że Ja miłuję Ojca i że tak czynię, jak Mi Ojciec nakazał”.

Do góry

Rozważania do czytań

Ewangeliarz OP


Do góry

Oremus

Prześladowcy nie odpuszczają, uciekł im Paweł z Ikonium, więc gonią go aż do Listry. Z łatwością podburzają miejscowych i wykonują wyrok. Paweł jednak okazuje się niezniszczalny. Nie tylko przeżył kamienowanie, ale też na nowo podejmuje trud głoszenia Ewangelii. Co więcej, nie szuka łatwych ścieżek, lecz wraca do miejsc, gdzie był prześladowany, by umacniać tych, którzy uwierzyli. W ten sposób dając się prowadzić Duchowi Świętemu; odnajduje pokój, który jest darem Jezusa, nie świata.

o. Przemysław Ciesielski OP, "Oremus" marzec/kwiecień 2008, s. 120


Do góry

Patroni dnia:

Święty Pankracy, męczennik

Do góry

Bractwo Słowa Bożego

Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania

Dobiega końca druga podróż misyjna. Paweł i Barnaba wrócili ,,do Antiochii, gdzie za łaską Bożą zostali przeznaczeni do dzieła, które wykonali”. Jako gorliwi wyznawcy i głosiciele Zmartwychwstałego Pana, w swojej misji doświadczyli mocy Bożego działania. Przeszli jednak przy tym przez ogień prób. Tak wypełnia się słowo samego Pana Jezusa, wypowiedziane do Dwunastu w Wieczerniku: ,,<>. Jeżeli Mnie prześladowali, to i was będą prześladować. Jeżeli moje słowo zachowali, to i wasze będą zachowywać” (J 15, 20).
Zwróćmy uwagę, że Apostołowie po powrocie do macierzystego Kościoła w Antiochii nie użalają się nad sobą, ale opowiadają o tym, ,,jak wiele Bóg przez nich zdziałał”. Przykład Apostołów jest dla nas jak najbardziej aktualny – warto nieraz spojrzeć wstecz i zobaczyć, jak wiele dobra przeze mnie uczynił Bóg. Jeżeli podniosłem kogoś na duchu, podpowiedziałem dobre słowo, wsparłem modlitwą – to jest dzieło Boga we mnie dla dobra innych. Nasz codzienny rachunek sumienia mamy zaczynać właśnie od dziękczynienia za wszelkie dobro – uczynione przez nas i uczynione nam samym. Podobnie, kiedy przygotowujemy się do spowiedzi świętej, warto zacząć nie od wyliczania grzechów, ale od ufnego spojrzenia na miniony okres naszego życia właśnie w perspektywie dobra. To właśnie dostrzeganie wielkich dzieł Boga i dziękczynienie za nie pozwala nam wzrastać w życiu duchowym.


Komentarz do psalmu

Dzisiejszy psalm mówi o królestwie Boga. Czym ono właściwie jest? Królestwo potrzebuje króla, a z królem kojarzą nam się postaci z historii albo z filmów. Izrael też miał swoich królów. Ale Bóg jest inny niż tamci królowie. On jest przede wszystkim miłującym i troskliwym Ojcem, którego rządy przejawiają się w życzliwej nam i całemu stworzeniu Opatrzności. On czuwa nad wszystkim. Wierząc w Jego opiekę, możemy mieć naprawdę poczucie bezpieczeństwa, niezależnie od życiowych doświadczeń.
Psalm wzywa nas do uwielbiania takiego Boga. A wiemy, że nie jest On kimś dalekim. Chrystus, stawszy się jednym z nas, objawił nam Ojca. Jezus Chrystus, ukrzyżowany i zmartwychwstały, przyszedł budować prawdziwe królestwo ,,nie z tego świata”, które na końcu czasów przekaże Ojcu: ,,królestwo prawdy i życia, królestwo świętości i łaski, królestwo sprawiedliwości, miłości i pokoju” (por. Prefacja o Jezusie Chrystusie, Królu Wszechświata). Święty Augustyn nazywał psalm 145 „doskonałym uwielbieniem Chrystusa, modlitwą na wszystkie okoliczności i zdarzenia życia”. Jako chrześcijanie, słudzy królestwa Chrystusa, uwielbiajmy Go w naszej codzienności!


Komentarz do Ewangelii

Tak bardzo potrzebny jest dzisiaj naszym sercom ten pokój, którego nie może dać świat – pokój Chrystusowy. To pokój wysłużony Jego męką i zmartwychwstaniem, płynący z Krzyża Odkupiciela. Dlatego podczas każdej Mszy świętej, przed Komunią, słyszymy modlitwę kapłana: ,,Panie Jezu Chryste, Ty powiedziałeś swoim Apostołom: Pokój wam zostawiam, pokój mój wam daję”, a potem wezwanie skierowane do nas - ,,Pokój Pański niech zawsze będzie z wami!”. Podobnie w dniu Zmartwychwstania, Chrystus pozdrawia Apostołów słowami ,,Pokój wam!” (J 20, 19).
W każdej eucharystii możemy na nowo otrzymać od Chrystusa dar Jego pokoju, którego nie znajdziemy nigdzie indziej. Pokój jest też jednym z owoców Ducha Świętego (por. Ga 5, 22); zatem to właśnie pokój jest jednym z objawów dobrej modlitwy. Nie jest on tożsamy z poczuciem relaksu, lub wręcz jakiegoś odizolowania od świata. To głęboki pokój serca, który pozwala nam przejść z Chrystusem nawet największe zawirowania zewnętrzne. Tak jak On przeszedł przez ogień krzyża, będąc w jedności ze swoim Ojcem.

Komentarze zostały przygotowane przez Mateusza Mickiewicza kleryka V roku WMSD w Warszawie


Do góry

Książka na dziś

O naśladowaniu Chrystusa

Tomasz á Kempis

Nowe, znakomite tłumaczenie! Należąca do podstawowego kanonu lektur chrześcijańskich, ulubiona książka wielkich świętych, m.in. św. Ignacego Loyoli i św. Teresy z Lisieux. Składające się z czterech części dzieło jest nieocenioną pomocą w dążeniu do świętości

Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.