pobierz z Google Play
październik 2021
10 XXVIII Niedziela zwykła (Mdr 7, 7-11); (Ps 90 (89), 12-13. 14-15. 16-17); (Hbr 4, 12-13); Aklamacja (Mt 5, 3); (Mk 10, 17-30);
11 Poniedziałek XXVIII tydzień zwykły (Rz 1, 1-7);(Ps 98 (97),1. 2-3ab. 3cd-4);Aklamacja (Ps 95, 8ab);(Łk 11, 29-32);
12 Wtorek XXVIII tydzień zwykły (Rz 1, 16-25);(Ps 19 (18), 2-3. 4-5ab);Aklamacja (Hbr 4, 12);(Łk 11, 37-41);
13 Środa XXVIII tydzień zwykły (Rz 2, 1-11);(Ps 62 (61), 2-3. 6-7. 9);Aklamacja: (J 10, 27);(Łk 11, 42-46);
14 Czwartek XXVIII tydzień zwykły (Rz 3, 21-30a);(Ps 130 (129), 1-2. 3-4. 5-6);Aklamacja (J 14, 6);(Łk 11, 47-54);
15 Piątek XXVIII tydzień zwykły (Rz 4, 1-8);(Ps 32 (31), 1b-2. 5 i 11);Aklamacja (Ps 33 (32), 22);(Łk 12, 1-7);
16 Sobota XXVIII tydzień zwykły (Rz 4, 13. 16-18);(Ps 105 (104), 6-7. 8-9. 42-43);Aklamacja (J 15, 26b);(Łk 12, 8-12);

10 października 2021

Niedziela

XXVIII Niedziela zwykła

Czytania

(Mdr 7, 7-11)
Modliłem się i dano mi zrozumienie, przyzywałem, i przyszedł mi z pomocą duch Mądrości. Oceniłem ją wyżej nad berła i trony i w zestawieniu z nią za nic uznałem bogactwa. Nie zrównałem z nią drogich kamieni, bo wszystko złoto wobec niej jest garścią piasku, a srebro przy niej będzie poczytane za błoto. Umiłowałem ją nad zdrowie i piękność i wolałem mieć ją aniżeli światło, bo blask jej nie ustaje. A przybyły mi wraz z nią wszystkie dobra i niezliczone bogactwa w jej ręku.

(Ps 90 (89), 12-13. 14-15. 16-17)
REFREN: Nasyć nas, Panie, Twoim miłosierdziem

Naucz nas liczyć dni nasze,
byśmy zdobyli mądrość serca.
Powróć, Panie, jak długo będziesz zwlekał?
Bądź litościwy dla sług Twoich!

Nasyć nas o świcie swoją łaską,
abyśmy przez wszystkie dni nasze
mogli się radować i cieszyć.
Daj radość w zamian za dni Twego ucisku,
za lata, w których zaznaliśmy niedoli.

Niech sługom Twoim ukaże się Twe dzieło,
a Twoja chwała nad ich synami.
Dobroć Pana, Boga naszego, niech będzie nad nami
i wspieraj pracę rąk naszych,
dzieło rąk naszych wspieraj!

(Hbr 4, 12-13)
Żywe jest słowo Boże, skuteczne i ostrzejsze niż wszelki miecz obosieczny, przenikające aż do rozdzielenia duszy i ducha, stawów i szpiku, zdolne osądzić pragnienia i myśli serca. Nie ma stworzenia, które by dla Niego było niewidzialne; przeciwnie, wszystko odkryte jest i odsłonięte przed oczami Tego, któremu musimy zdać rachunek.

Aklamacja (Mt 5, 3)
Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem do nich należy królestwo niebieskie.

(Mk 10, 17-30)
Gdy Jezus wybierał się w drogę, przybiegł pewien człowiek i upadłszy przed Nim na kolana, zaczął Go pytać: "Nauczycielu dobry, co mam czynić, aby osiągnąć życie wieczne?" Jezus mu rzekł: "Czemu nazywasz Mnie dobrym? Nikt nie jest dobry, tylko sam Bóg. Znasz przykazania: Nie zabijaj, nie cudzołóż, nie kradnij, nie zeznawaj fałszywie, nie oszukuj, czcij swego ojca i matkę". On Mu odpowiedział: "Nauczycielu, wszystkiego tego przestrzegałem od mojej młodości". Wtedy Jezus spojrzał na niego z miłością i rzekł mu: "Jednego ci brakuje. Idź, sprzedaj wszystko, co masz, i rozdaj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie. Potem przyjdź i chodź za Mną". Lecz on spochmurniał na te słowa i odszedł zasmucony, miał bowiem wiele posiadłości. Wówczas Jezus spojrzał dookoła i rzekł do swoich uczniów: «Jak trudno tym, którzy mają dostatki, wejść do królestwa Bożego». Uczniowie przerazili się Jego słowami, lecz Jezus powtórnie im rzekł: "Dzieci, jakże trudno wejść do królestwa Bożego tym, którzy w dostatkach pokładają ufność. Łatwiej jest wielbłądowi przejść przez ucho igielne, niż bogatemu wejść do królestwa Bożego". A oni tym bardziej się dziwili i mówili między sobą: "Któż więc może być zbawiony?" Jezus popatrzył na nich i rzekł: "U ludzi to niemożliwe, ale nie u Boga; bo u Boga wszystko jest możliwe". Wtedy Piotr zaczął mówić do Niego: "Oto my opuściliśmy wszystko i poszliśmy za Tobą". Jezus odpowiedział: "Zaprawdę, powiadam wam: Nikt nie opuszcza domu, braci, sióstr, matki, ojca, dzieci lub pól z powodu Mnie i z powodu Ewangelii, żeby nie otrzymał stokroć więcej teraz, w tym czasie, domów, braci, sióstr, matek, dzieci i pól, wśród prześladowań, a życia wiecznego w czasie przyszłym".

Do góry

Rozważania do czytań

Ewangeliarz OP


Do góry

Marek Ristau

Słowo Boże jest żywe i pełne mocy, w nim jest duch i jest życie. Kto kocha Słowo Boże i żyje nim, ten wybrał najlepszą cząstkę, której nigdy nie utraci. Wszystko bowiem przeminie, niebo i ziemia przeminą, ale Słowo Boże trwa na wieki. W nim jest mądrość prowadząca do zbawienia, jest moc przemienienia i obfite życie w Duchu. Cóż nam pomoże, choćbyśmy cały świat zdobyli, a nie mieli Słowa Bożego w sercu swoim?
Marek Ristau


Do góry

Patroni dnia:

Święty Paulin z Yorku, biskup
należał do drugiej grupy misjonarzy, wysłanych w 601 r. przez przez św. Grzegorza I Wielkiego, papieża, do Anglii. Według zapisu św. Bedy, Paulin był kapelanem królowej, św. Etelburgi. Paulin, ciesząc się pełnym poparciem dworu królewskiego i panów, mógł spokojnie przemierzać całe królestwo i wszędzie głosić Ewangelię. Udzielił wielu osobom chrztu, wystawił kilka kościołów i kaplic, sprowadzał kapłanów. W bitwie pod Hartfield 12 października 632 roku na polu walki z Walijczykami padł św. Edwin. Pogańscy najeźdźcy zaczęli palić i niszczyć chrześcijańskie kościoły i mordować kapłanów. Królowa św. Etelburga musiała ratować się ucieczką razem z Paulinem. Paulin udał się do Kentu, gdzie został biskupem w Rochester. Tam też pożegnał ziemię dla nieba 10 października 644 roku.

Do góry

Bractwo Słowa Bożego

Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania

Główną osią interpretacyjną dzisiejszego pierwszego czytania jest przeciwstawienie mądrości wartościom takim jak bogactwo, zdrowie i piękno. Wydaje się, że autor natchniony stara się przede wszystkim pouczyć nas o tym jak bardzo powinniśmy pożądać mądrości: jeżeli pieniądze, zdrowie i uroda są obiektem naszej słusznej troski, to o zdobycie rozumności zobowiązani jesteśmy zabiegać z jeszcze większym zapałem.
Wielu z nas bezbłędnie identyfikuje zagrożenia, jakie związane są z nieuporządkowaną żądzą posiadania dóbr doczesnych. Z drugiej zaś strony do nieba dojrzewamy w świecie i nieustannie doświadczamy przyrodzonej konieczności dbania o życie swoje i naszych bliskich. Naśladowca Chrystusa zobowiązany jest nie do tego, żeby się dobra doczesnego wyrzekać (życie w ubóstwie to ewangeliczna rada – pewien szczególny charyzmat – a nie przykazanie), lecz aby mądrze z niego korzystać. Jakiej mądrości wobec tego poszukujemy?
W Księdze Przysłów (Prz 8, 22-31) czytamy, że Mądrość towarzyszyła Bogu podczas stwarzania świata. Motyw ten odkrywa przed nami jej najbardziej istotną cechę: bezinteresowność. Mądrość Boża urzeczywistnia się w tym, że stworzył On świat nie ze względu na siebie, ale z miłości do człowieka. Analogicznie dzieje się w naszym życiu duchowym: tylko postawa bezinteresownej miłości może umożliwić nam rozsądne korzystanie z tego świata, rozsądne korzystanie z Bożych darów.


Komentarz do psalmu

Dzisiejszy psalm responsoryjny kontynuuje wyrażone już w pierwszym czytaniu pragnienie zdobycia mądrości. Bardzo wymowne jest to, że autor natchniony nie upomina się u Boga o dodatkowy czas: wydłuż dni nasze, abyśmy zdobyli mądrość serc, ale prosi Go, by Ten natchnął go głębokim rozeznaniem w czasie, który już otrzymał. Omawiany fragment w sposób oczywisty komunikuje nam, że mądrość czerpie głównie ze świadomości własnej ograniczoności i przemijalności. Jako chrześcijanie jesteśmy przekonani, że śmierć jest konsekwencją grzechu (por. Rz 5, 12), stąd świadomość własnej skończoności (bez której przecież niemożliwe jest osiągnięcie mądrości) w pewnym sensie zakłada konieczność spotkania się ze swoim grzechem. To z trudnej umiejętności stawania w prawdzie o sobie samym rodzi się w człowieku prośba o powrót Boga (Powróć, o Panie, jak długo będziesz zwlekał?) – ta z kolei zawsze wskazuje na gotowość do nawrócenia i wolę wypełniania Jego przykazań.
Tekst psalmu mówi nam ponadto o tym, że mądrość jest łaską oraz że uprzywilejowanym czasem jej manifestacji jest świt. Żydzi bardzo mocno wierzyli w to, że szczególna aktywność Boga to domena poranka. Dla nas, chrześcijan, Porankiem poranków jest zawsze Poranek Zmartwychwstania i to w rozważaniu tajemnicy tego Cudu możemy z satysfakcją poszukiwać pełni mądrości Bożej: tego, że grzech stracił już swą moc, a śmierć została pokonana.


Komentarz do drugiego czytania

Kiedy św. Paweł porównuje Słowo Boże do miecza, to być może nawiązuje on do innego swojego listu (por. Rz 13, 4), w którym wyraźnie wskazuje na miecz jako symbol władzy. Jego użycie – jak czytamy w dzisiejszej lekcji – legitymizować może jedynie zdolność do właściwego osądu, a taki wydać może wyłącznie sam Bóg, który wszystko widzi. Możemy zatem powiedzieć, że właściwy osąd możliwy jest dla człowieka tylko wtedy, kiedy głównym punktem odniesienia w podejmowanych przez niego decyzjach staje się Pismo Święte. Co więcej, autentyczne życie Słowem Bożym może zagwarantować nam właściwą władzy niezależność i wolność.


Komentarz do Ewangelii

Każdy pobożny Żyd w czasach Jezusa zainteresowany był tym, aby znaleźć sobie odpowiedniego nauczyciela prawa. Naturalnie, co bogatsi Izraelici mogli pozwolić sobie na zatrudnianie najlepszych przewodników w sprawach wiary. Fragment dzisiejszej ewangelii relacjonuje właśnie jedną z takich prób najęcia Mistrza przez młodego i bogatego człowieka, o czym świadczy chociażby to, że klęka on przed Jezusem (gest uklęknięcia odbierał Bóg, a także osoby bezpośrednio Go reprezentujące).
Kiedy Jezus prosi mężczyznę o sprzedanie majątku, to zachęca go w istocie do przyjęcia dwóch niebywale ważnych prawd. Pierwsza z nich mówi o tym, że duchowy wzrost nie jest przywilejem nielicznych bogaczy. Odnosząc to do naszego doświadczenia życiowego, moglibyśmy powiedzieć, że zacieśnianie relacji z Bogiem i zbliżanie się do prawdy nie jest zarezerwowane wyłącznie dla ludzi zaangażowanych we wspólnoty, odprawiających rekolekcje czy praktykujących jakieś szczególne formy pobożności. Jezus mówi nam dzisiaj, że nie trzeba uciekać w wyjątkowość, aby się z Nim spotkać. Należy natomiast uznać siebie za podobnego innym i we współpracy z najbliższymi, którzy są nam dani i zadani, budować swoją świętość. Druga dotyczy wiary narodu wybranego w to, że bogactwo i powodzenie są Bożą nagrodą za prawe postępowanie. Wymaganie Jezusa porzucenia majątku musi w uszach tego młodego człowieka brzmieć co najmniej absurdalnie: czyżby Bóg chciał odebrać mi to, na co sobie ciężko zapracowałem, zachowując wszystkie przykazania? Kiedy lepiej przyjrzymy się omawianej perykopie, to bardzo szybko dostrzeżemy, że duchowa mechanika, jaka została w niej przedstawiona, podobna jest do tej, którą niegdyś właściwie rozeznał patriarcha Abraham. Umiejętność niezatrzymywania się na Bożych darach umożliwia stałą gotowość do podążania za Bogiem i dialogowania z Nim. Permanentne rozeznawanie między dobrym a lepszym to cecha dojrzałej duchowości i droga do coraz głębszego poznawania Boga.

Komentarze zostały przygotowane przez Piotra Lipca - kleryka V roku WMSD w Warszawie


Do góry

Książka na dziś

Jak być lepszym człowiekiem

Phil Bosmans

„Dzisiaj jest dzień, by być szczęśliwym”. Podejmij to wyzwanie! Sięgnij po sprawdzone „witaminy serca” i rozpocznij niewiarygodną kurację. Uwolnij się od tego, co sprawia ci ból, co przeszkadza cieszyć się życiem i wywołuje smutek. Otwórz swój umysł i serce. Zacznij żyć tu i teraz

Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.

11 października 2021

Poniedziałek

Poniedziałek XXVIII tydzień zwykły

Czytania

(Rz 1, 1-7)
Paweł, sługa Chrystusa Jezusa, z powołania apostoł, przeznaczony do głoszenia Ewangelii Bożej, którą Bóg przedtem zapowiedział przez swoich proroków w Pismach świętych. Jest to Ewangelia o Jego Synu pochodzącym według ciała z rodu Dawida, a ustanowionym według Ducha Świętości przez powstanie z martwych pełnym mocy Synem Bożym, o Jezusie Chrystusie, Panu naszym. Przez Niego otrzymaliśmy łaskę i urząd apostolski, aby ku chwale Jego imienia pozyskiwać wszystkich pogan dla posłuszeństwa wierze. Wśród nich jesteście i wy powołani przez Jezusa Chrystusa. Do wszystkich przez Boga umiłowanych, powołanych świętych, którzy mieszkają w Rzymie: łaska wam i pokój od Boga, Ojca naszego, i Pana Jezusa Chrystusa.

(Ps 98 (97),1. 2-3ab. 3cd-4)
REFREN: Pan Bóg okazał ludom swe zbawienie

Śpiewajcie Panu pieśń nową,
albowiem uczynił cuda.
Zwycięstwo Mu zgotowała Jego prawica
i święte ramię Jego.

Pan okazał swoje zbawienie,
na oczach pogan objawił swoja sprawiedliwość.
Wspomniał na dobroć i na wierność swoją
dla domu Izraela.

Ujrzały wszystkie krańce ziemi
zbawienie Boga naszego.
Wołaj z radości na cześć Pana, cała ziemio,
cieszcie się, weselcie i grajcie.

Aklamacja (Ps 95, 8ab)
Nie zatwardzajcie dzisiaj serc waszych, lecz słuchajcie głosu Pańskiego.

(Łk 11, 29-32)
Gdy tłumy się gromadziły, Jezus zaczął mówić: "To plemię jest plemieniem przewrotnym. Żąda znaku, ale żaden znak nie będzie mu dany, prócz znaku Jonasza. Jak bowiem Jonasz był znakiem dla mieszkańców Niniwy, tak będzie Syn Człowieczy dla tego plemienia. Królowa z Południa powstanie na sądzie przeciw ludziom tego plemienia i potępi ich; ponieważ ona przybyła z krańców ziemi słuchać mądrości Salomona, a oto tu jest coś więcej niż Salomon. Ludzie z Niniwy powstaną na sądzie przeciw temu plemieniu i potępią je; ponieważ oni dzięki nawoływaniu Jonasza się nawrócili, a oto tu jest coś więcej niż Jonasz".

Rozważania do czytań

Ewangeliarz OP


Do góry

Marek Ristau

Chlubimy się Ewangelią o Chrystusie, jest bowiem ona darem i mocą Boga, zbawiającą wszystkich, którzy w nią wierzą. Istotą Ewangelii jest usprawiedliwienie Boże przez samą wiarę w Jezusa Chrystusa. Kto uwierzy i zaufa sercem, że Chrystus jest jego Zbawicielem, ten w oczach Boga staje się niewinny, święty i nienaganny. W niczym i w nikim nie ma zbawienia pod niebem, jak tylko i jedynie w Jezusie Chrystusie. Kto tak Jemu zaufa, żyć będzie na wieki.
Marek Ristau


Do góry

Patroni dnia:

Święty Jan XXIII, papież
urodził się we Włoszech 25 listopada 1881 r. jako Angelo Giuseppe Roncalli, w biednej rodzinie chłopskiej. Angelo przyszedł na świat jako czwarte dziecko z jedenastu. Mając 12 lat wstąpił do niższego seminarium duchownego w Bergamo. Po otrzymaniu stypendium za wyniki w nauce, rozpoczął naukę w Papieskim Seminarium Rzymskim. Obronił doktorat z teologii i przyjął święcenia kapłańskie. Rok po podjęciu nauki w seminarium zaczął spisywać swoje notatki duchowe i kontynuował tę pracę aż do późnej starości. W 1925 mianowany został oficjałem w Bułgarii i arcybiskupem Areopolis. W późniejszych latach pełnił funkcję kolejno: apostolskiego delegata w Bułgarii, w Turcji i Grecji oraz nuncjusza apostolskiego w Paryżu. Tę ostatnią funkcję sprawował już w czasie trwania II wojny światowej. W 1953 roku Angelo Roncalli został mianowany kardynałem i patriarchą Wenecji. W 1958 roku, po śmierci Piusa XII, podczas trzydniowego konklawe, kard. Roncalli został wybrany papieżem. Jan XXIII zwołał Sobór Watykański II i na zawsze zmienił historię Kościoła. Zmarł 3 czerwca 1963 roku.

Do góry

Bractwo Słowa Bożego

Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania

W dzisiejszym pierwszym czytaniu św. Paweł nazywa swoich słuchaczy na przemian powołanymi i świętymi. W terminologii starotestamentalnej określenia te są wyrazami synonimicznymi i wskazują na rzeczywistość oddzieloną od świata, która przeznaczona ma być wyłącznie do kultu Bożego. W tym sensie wspomniane wyżej tytuły stosowane były w czasach Starego Przymierza dla opisania charakteru misji prorockiej. Nie trudno się więc domyślić, że zwracając się w ten sposób do Rzymian, św. Paweł zrównuje ich ze sobą, uznając za powołanych do tego samego dzieła. Bardzo ważne, żebyśmy współcześnie nie stracili w Kościele tej Pawłowej optyki. Każdy z nas – choć w różnych okolicznościach i czasie – powołany jest do jednego zadania: aby ku chwale Jego imienia pozyskiwać wszystkich pogan dla posłuszeństwa wierze.
Przedstawiając się Kościołowi w Rzymie, św. Paweł określa siebie mianem sługi. W kulturze helleńskiej bycie sługą kogoś wpływowego wiązało się nierzadko z posiadaniem większej niż wielu ludzi wolnych godności. Wiele wskazuje jednak na to, że apostoł zamiast na swoje szczególne dostojeństwo pragnie wskazać tym tytułem na gotowość do znoszenia cierpienia za wielu poprzez odniesienie do postaci Sługi Jahwe. Tą interpretację zdaje się potwierdzać osobiście, w innym fragmencie z Pierwszego Listu do Koryntian: Stałem się wszystkim dla wszystkich, żeby w ogóle ocalić przynajmniej niektórych (1 Kor 9, 22).


Komentarz do psalmu

Święte ramię Boga, które wspomniane zostało w pierwszej zwrotce dzisiejszego psalmu to bardzo popularny w kulturze egipskiej obraz. Stosowany był zwykle w kontekście faraona jako tego, którego potęgę zdradza właśnie wyciągnięte ramię. Możemy więc śmiało podejrzewać, że sformułowanie to, kiedy odnosi się do Jahwe, ma ukazać przede wszystkim Jego zwierzchność nad każdą władzą doczesną, nawet tą, którą cieszył się faraon.
Potęga Boga – jak sugeruje nam Psalmista – przejawia się zwłaszcza w cudach, które czyni On dla swojego ludu. Odpowiednią reakcją człowieka na to szczególne Boże działanie jest śpiewanie Panu nowej pieśni. Może to być cenną wskazówką dla naszego życia duchowego: rzeczywistość cudu można przeżywać właściwie tylko w klimacie żywego i stale odnawiającego się w nas poprzez wolę dziękczynienia.


Komentarz do Ewangelii

Typologia Jonasza w rozważanym fragmencie ewangelii jest znacznie uboższa niż ta z paralelnego tekstu w relacji Mateuszowej. Podczas gdy Mateusz mówi o trzech dniach i trzech nocach spędzonych przez Jonasza we wnętrznościach wielkiej ryby, oraz o tym, że Jezus spędzi trzy dni i noce we wnętrzu ziemi, to Łukasz nie wspomina o tym ani słowem. Brak tej wzmianki w omawianej perykopie przenosi ciężar znaczeniowy znaku Jonasza ze Zmartwychwstania na sąd.
Kroczący za Jezusem domagali się znaku, ponieważ chcieli sprawdzić czy aby na pewno pochodzi On od Boga. Wbrew oczekiwaniom tłumu to, co prawdziwie uwiarygodnia boskie pochodzenie Mistrza, nie wiąże się z Jego ponadnaturalną aktywnością, ale z głoszeniem nauki o sądzie. Przyjęcie tej prawdy może mieć niebagatelne znaczenie dla właściwego rozeznawania duchowego w naszym życiu: nie wszystko to, nad czym zawisa aura cudowności, pochodzi od Boga, ale bierze z Niego początek wszystko, co skłania człowieka do pokuty i nawrócenia.

Komentarze zostały przygotowane przez Piotra Lipca - kleryka V roku WMSD w Warszawie


Do góry

Książka na dziś

Kościół w kryzysie. Ścieżki wyjścia

Ralph Martin

Ralph Martin ujawnia pogłębiający się kryzys prawdy oraz szkodliwe trendy w nauczaniu i kaznodziejstwie katolickim, które w połączeniu z atakami ze strony świeckiego społeczeństwa zagrażają misji i życiu Kościoła katolickiego

Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.


12 października 2021

Wtorek

Wtorek XXVIII tydzień zwykły

Czytania

(Rz 1, 16-25)
Bracia: Ja nie wstydzę się Ewangelii, jest bowiem ona mocą Bożą ku zbawieniu dla każdego wierzącego, najpierw dla Żyda, potem dla Greka. W niej bowiem objawia się sprawiedliwość Boża, która od wiary wychodzi i ku wierze prowadzi, jak jest napisane: "Sprawiedliwy zaś z wiary żyć będzie". Albowiem gniew Boży ujawnia się z nieba na wszelką bezbożność i nieprawość tych ludzi, którzy przez nieprawość nakładają prawdzie pęta. To bowiem, co o Bogu można poznać, jawne jest wśród nich, gdyż Bóg im to ujawnił. Albowiem od stworzenia świata niewidzialne Jego przymioty, wiekuista Jego potęga oraz bóstwo stają się widzialne dla umysłu przez Jego dzieła, tak że nie mogą się wymówić od winy. Ponieważ choć Boga poznali, nie oddali Mu czci jako Bogu ani Mu nie dziękowali, lecz znikczemnieli w swoich myślach i zaćmione zostało bezrozumne ich serce. Podając się za mądrych stali, się głupi. I zamienili chwałę niezniszczalnego Boga na podobizny i obrazy śmiertelnego człowieka, ptaków, czworonożnych zwierząt i płazów. Dlatego wydał ich Bóg poprzez pożądania ich serc na łup nieczystości, tak iż dopuszczali się bezczeszczenia własnych ciał. Prawdę Bożą przemienili oni w kłamstwo i stworzeniu oddawali cześć, i służyli jemu zamiast służyć Stwórcy, który jest błogosławiony na wieki. Amen.

(Ps 19 (18), 2-3. 4-5ab)
REFREN: Niebiosa głoszą chwałę Pana Boga

Niebiosa głoszą chwałę Boga,
dzieło rąk Jego obwieszcza nieboskłon.
Dzień opowiada dniowi,
noc nocy przekazuje wiadomość.

Nie są to słowa ani nie jest to mowa,
których by dźwięku nie usłyszano:
Ich głos się rozchodzi po całej ziemi,
ich słowa aż po krańce świata.

Aklamacja (Hbr 4, 12)
Żywe jest słowo Boże i skuteczne, zdolne osądzić pragnienia i myśli serca.

(Łk 11, 37-41)
Pewien faryzeusz zaprosił Jezusa do siebie na obiad. Poszedł więc i zajął miejsce za stołem. Lecz faryzeusz, widząc to, wyraził zdziwienie, że nie obmył wpierw rąk przed posiłkiem. Na to rzekł Pan do niego: "Właśnie wy, faryzeusze, dbacie o czystość zewnętrznej strony kielicha i misy, a wasze wnętrze pełne jest zdzierstwa i niegodziwości. Nierozumni! Czyż Stwórca zewnętrznej strony nie uczynił także wnętrza? Raczej dajcie to, co jest wewnątrz, na jałmużnę, a zaraz wszystko będzie dla was czyste".

Rozważania do czytań

Ewangeliarz OP


Do góry

Marek Ristau

Chlubimy się Ewangelią o Chrystusie, jest bowiem ona darem i mocą Boga, zbawiającą wszystkich, którzy w nią wierzą. Istotą Ewangelii jest usprawiedliwienie Boże przez samą wiarę w Jezusa Chrystusa. Kto uwierzy i zaufa sercem, że Chrystus jest jego Zbawicielem, ten w oczach Boga staje się niewinny, święty i nienaganny. W niczym i w nikim nie ma zbawienia pod niebem, jak tylko i jedynie w Jezusie Chrystusie. Kto tak Jemu zaufa, żyć będzie na wieki.
Marek Ristau


Do góry

Patroni dnia:

Błogosławiony Jan Beyzym, prezbiter
urodził się 15 maja 1850 roku w Beyzymach na Wołyniu. Po ukończeniu gimnazjum w Kijowie w 1872 r. wstąpił do Towarzystwa Jezusowego (jezuitów). 26 lipca 1881 r. w Krakowie przyjął święcenia kapłańskie. Przez wiele lat był wychowawcą i opiekunem młodzieży w kolegiach Towarzystwa Jezusowego w Tarnopolu i Chyrowie. W wieku 48 lat podjął decyzję o wyjeździe na misje. Udał się więc na Madagaskar. Tam oddał wszystkie swoje siły, zdolności i serce opuszczonym, chorym, głodnym, wyrzuconym poza nawias społeczeństwa; szczególnie dużo uczynił dla trędowatych. Zamieszkał wśród nich na stałe, by opiekować się nimi dniem i nocą. Stworzył pionierskie dzieło, które uczyniło go prekursorem współczesnej opieki nad trędowatymi. Wyczerpany pracą ponad siły, o. Beyzym zmarł 2 października 1912 roku, otoczony nimbem bohaterstwa i świętości.

Do góry

Bractwo Słowa Bożego

Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania

Księga Habakuka nazywa sprawiedliwymi tych, którzy ostaną się na sądzie dzięki swojej wierze. W sensie biblijnym wiara nie jest jednorazowym aktem uznania istnienia Boga, ale nieustannym prześwietlaniem swojego życia przez Jego Słowo i postępowaniem zgodnie z nim.
Nakładanie pęt prawdzie, o którym wspomina dziś św. Paweł, to nic innego jak dawanie nieprawdziwego świadectwa o Bogu. Apostoł przekonuje, że głównym powodem tworzenia przez nas fałszywego obrazu Boga jest grzech, dlatego też jako osoby wierzące wezwani jesteśmy do troski o właściwe formowanie sumienie oraz regularne przystępowanie do sakramentu pokuty i pojednania.
Co istotne, w omawianej lekcji mszalnej św. Paweł zrównuje ze sobą Żydów i Greków. Prawdopodobnie chce przez to przekazać, że żaden człowiek – pomimo głębokich różnic kulturowo-religijnych – nigdy nie jest pozbawiony dostępu do Bożego objawienia.


Komentarz do psalmu

Omawiany werset Psalmu 19 kontynuuje nauczanie św. Pawła z dzisiejszego pierwszego czytania. Psalmista przekonany jest co do tego, że nie ma na świecie nikogo, kto mógłby zignorować istnienie wielkich dzieł Bożych, a przez to istnienie samego Boga.
W przypadku ciał niebieskich przekazywanie niezaprzeczalnej wiedzy o Bogu dokonuje się bez użycia słów. Językiem staje się tu pewna konsekwencja następowania po sobie dnia i nocy. Ten kosmiczny porządek możemy zastosować także na płaszczyźnie naszego życia duchowego: świadczyć o Bogu unikając wielomówstwa, konsekwentnie wypełniając uczynki miłosierdzia.


Komentarz do Ewangelii

Jako ludzie wierzący raczej nie wątpimy w to, że proces oczyszczania się jest w naszym życiu konieczny. Ile jednak razy zdarzyło się nam myśleć o tym, jakiego oczyszczenia tak naprawdę oczekuje od nas Bóg? Dzisiejsza ewangelia i nasze osobiste doświadczenie jakby po raz kolejny potwierdzają, że to, co pierwotnie podprowadzać miało nas przed oblicze Boga, stanowić może dziś kość niezgody w naszej relacji z Nim. Warto zatem spojrzeć jakie wyjście z tej sytuacji proponuje nasz Mistrz.
Bardzo ważna dla każdego faryzeusza w starożytnym Izraelu była czystość rytualna. Wielu z nich dokonywało religijnych oczyszczeń w specjalnie przygotowanych do tego łaźniach. Dominowały wówczas dwa główne poglądy w tej sprawie: Szammaj akcentował czystość zewnętrzną, Hillel natomiast zwracał uwagę na wewnętrzną stronę naczyń. Kiedy Jezus gani faryzeusza za dbanie wyłącznie o zewnętrzną stronę misy, daleki jest od krytyki obiektywnej czystości naczynia. To, na co zwraca On uwagę temu pobożnemu Żydowi, odnosi się do właściwego sposobu postrzegania i realizowania cnoty czystości w ogóle.
Wydaje się, że spór o czystość ostateczne rozstrzygnięcie ma dopiero przed sobą także we wspólnocie Kościoła. Przykładem niech będzie tu pietyzm, z jakim podchodzimy do organizacji zewnętrznej strony wielu religijnych wydarzeń przy jednoczesnym niedowartościowaniu ich wymiaru duchowego: Nie to, co wchodzi do ust, czyni człowieka nieczystym, ale co z ust wychodzi, to go czyni nieczystym (Mt 15, 11).

Komentarze zostały przygotowane przez Piotra Lipca - kleryka V roku WMSD w Warszawie


Do góry

Książka na dziś

Zło i cierpienie. Pytają dzieci: dlaczego?

Bruno Ferrero

Niełatwo rozmawia się z dziećmi o złu i cierpieniu. Pytania najmłodszych są bezpośrednie, dlatego czasami stają się ogromnym wyzwaniem dla dorosłych. Oto tylko niektóre z nich: Skoro Bóg nie zapobiega złu, to znaczy, że nie jest dobry?; Jeżeli Jezus głosi Boga miłości, to dlaczego nadal jest tyle cierpienia?

Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.


13 października 2021

Środa

Środa XXVIII tydzień zwykły

Czytania

(Rz 2, 1-11)
Nie możesz wymówić się od winy, człowiecze, kimkolwiek jesteś, gdy zabierasz się do sądzenia. W jakiej bowiem sprawie sądzisz drugiego, w tej sam na siebie wydajesz wyrok, bo ty czynisz to samo, co osądzasz. Wiemy zaś, że sąd Boży według prawdy dosięga tych, którzy się dopuszczają takich czynów. Czy myślisz, człowiecze, co osądzasz tych, którzy się dopuszczają takich czynów, a sam czynisz to samo, że ty umkniesz potępienia Bożego? A może gardzisz bogactwem dobroci, cierpliwości i wielkoduszności Boga, nie chcąc wiedzieć, że dobroć Jego chce cię przywieść do nawrócenia? Oto przez swoją zatwardziałość i serce nieskłonne do nawrócenia skarbisz sobie gniew na dzień gniewu i objawienia się sprawiedliwego sądu Boga, który odda każdemu według uczynków jego: tym, którzy przez wytrwałość w dobrych uczynkach szukają chwały, czci i nieśmiertelności - życie wieczne; tym zaś, którzy są przekorni, za prawdą pójść nie chcą, a oddają się nieprawości - gniew i oburzenie. Ucisk i utrapienie spadnie na każdego człowieka, który dopuszcza się zła, najpierw na Żyda, a potem na Greka. Chwała zaś, cześć i pokój spotka każdego, kto czyni dobrze, najpierw Żyda, a potem Greka. Albowiem u Boga nie ma względu na osobę.

(Ps 62 (61), 2-3. 6-7. 9)
REFREN: Każdemu oddasz według jego czynów

Jedynie w Bogu spokój znajduje ma dusza,
od Niego przychodzi moje zbawienie.
Tylko On jest opoką i zbawieniem moim,
twierdzą moją, więc się nie zachwieję.

Jedynie w Bogu szukaj pokoju, duszo moja,
bo od Niego pochodzi moja nadzieja.
On tylko jest skałą i zbawieniem moim,
On moją twierdzą, więc się nie zachwieję.

W każdym czasie
Jemu ufaj narodzie.
Przed Nim wylejcie wasze serca:
Bóg jest naszą ucieczką.

Aklamacja: (J 10, 27)
Moje owce słuchają mojego głosu, Ja znam je, a one idą za Mną.

(Łk 11, 42-46)
Jezus powiedział do faryzeuszów i uczonych w Prawie: "Biada wam, faryzeuszom, bo dajecie dziesięcinę z mięty i ruty, i z wszelkiego rodzaju jarzyny, a pomijacie sprawiedliwość i miłość Bożą. Tymczasem to należało czynić i tamtego nie opuszczać. Biada wam, faryzeuszom, bo lubicie pierwsze miejsce w synagogach i pozdrowienia na rynku. Biada wam, bo jesteście jak groby niewidoczne, po których ludzie bezwiednie przechodzą". Wtedy odezwał się do Niego jeden z uczonych w Prawie: "Nauczycielu, tymi słowami nam też ubliżasz". On odparł: "I wam, uczonym w Prawie, biada. Bo wkładacie na ludzi ciężary nie do uniesienia, a sami jednym palcem ciężarów tych nie dotykacie".

Rozważania do czytań

Ewangeliarz OP


Do góry

Marek Ristau

Jedynie w Tobie znajduje pokój moja dusza. Ty sam dałeś mi zbawienie w Chrystusie. Twoje Słowo jest wieczną skałą, na której stoję i się nie zachwieję. Nigdzie nie znajdę spokoju, jak tylko w Tobie, bo Tyś źródłem nadziei, która zawieść nie może. Zawsze Tobie samemu ufać będę, przed Tobą otwieram moje serce i w Tobie jestem na wieki bezpieczny.
Marek Ristau


Do góry

Patroni dnia:

Błogosławiony Honorat Koźmiński, prezbiter
urodził się 16 października 1829 r. w Białej Podlaskiej, w rodzinie inteligenckiej. Był bardzo zdolny, po ukończeniu gimnazjum w Płocku studiował na wydziale budownictwa warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych. Będąc w gimnazjum zaniechał praktyk religijnych, a w czasie studiów zupełnie stracił wiarę. 23 kwietnia 1846 r. został aresztowany przez policję carską pod zarzutem udziału w spisku i osadzony w X pawilonie Cytadeli Warszawskiej. Wówczas ciężko zachorował; powracając do zdrowia, przemyślał dokładnie swoje życie i nawrócił się. Po ukończeniu studiów, 8 grudnia 1848 r. wstąpił do klasztoru kapucynów. Po ukończeniu studiów teologicznych przyjął święcenia kapłańskie 27 listopada 1852 r. Wkrótce został mianowany profesorem retoryki oraz sekretarzem prowincjała. W 1861 roku, po kasacie zakonów przez władze carskie, o. Honorat został przewieziony do Zakroczymia pod Warszawą. Pomimo trudnych warunków tworzył tam dalej grupy tercjarek. Około 1889 r. zwrócił się do Stolicy Świętej o zatwierdzenie zgromadzeń bezhabitowych. W tym samym roku uzyskał aprobatę. Dzięki temu powstało 26 stowarzyszeń tercjarskich, z których na przestrzeni lat uformowały się liczne zgromadzenia zakonne. Ostatecznie osiadł w Nowym Mieście nad Pilicą. W 1895 r. został komisarzem generalnym polskiej prowincji kapucynów i przyczynił się do znacznego rozwoju zakonu. Pozbawiony słuchu i cierpiący fizycznie, resztę lat spędził na modlitwie i kontemplacji. Wyczerpany pracą apostolską, zmarł w opinii świętości 16 grudnia 1916 r.

Do góry

Bractwo Słowa Bożego

Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania

We współczesnej teologii chrześcijańskiej coraz większą popularnością cieszy się idea apokatastazy, czyli tzw. pustego piekła. W dużej mierze mogło przyczynić się do tego niewłaściwe pojmowanie Bożego Miłosierdzia, stąd tak ważne dla naszego życia duchowego jest nieustanne konfrontowanie obrazu Boga, jaki w sobie nosimy z treścią Objawienia i Tradycją Kościoła. W tym właśnie kontekście dzisiejsze pierwsze czytanie może być dla nas przypomnieniem prawdy o sądzie Bożym, a przyjęte z wiarą – pomóc nam w wydostaniu się z pułapki moralnego relatywizmu. Wszak gdy przyjdzie Duch to: przekona świat o grzechu, o sprawiedliwości i o sądzie (por. J 16, 8).
Kiedy zapytalibyśmy któregoś ze starożytnych greckich filozofów, jaka jest istota grzechu, to ten odparłby z pewnością, że jest nią moralna niewiedza. W świecie helleńskim kwestia dobrego lub złego postępowania podporządkowana była pewnego rodzaju obyczajowej biegłości, której człowiek mógł być jedynie pozbawionym pełni odpowiedzialności biernym odbiorcą. Św. Paweł sprzeciwia się wyraźnie takiemu stawianiu sprawy, pouczając, że grzech to przede wszystkim obraza Boga i bardziej niż rozumu dotyczy on serca. To miłość jest zasadą, według której powinniśmy oceniać nasze postępowanie. Kiedy więc Apostoł zwraca się do Rzymian: nie sądźcie, to być może bardziej niż do zrezygnowania z umiejętności oceny rzeczywistości, zachęca ich do sądzenia w prawdzie, w zgodzie z sercem i sumieniem, z dala od pozorów prawa uniemożliwiającego właściwą chrześcijaninowi pełnię zaangażowania.


Komentarz do psalmu

Wielokrotnie pojawiające się w Psalmie 62 wyznanie ufności w języku hebrajskim poprzedza partykuła ‘ak, która po polsku znaczy tyle co: jedynie, tylko. Wskazuje ona na pewnego rodzaju systematyczność Bożych interwencji: jeżeli cieszyłem się wsparciem Boga w przeszłości, to mam uzasadnioną nadzieję, że będzie On ze mną także w trudnych doświadczeniach teraźniejszości i przyszłości.
Występujące w omawianym hymnie słowo (hbr.) sur oznacza skałę i w Piśmie Świętym występuje zawsze w kontekście JHWH. W sensie duchowym nowotestamentalna recepcja tego wyrażenia odnosić się może do Piotra Apostoła – skały, symbolu Kościoła Powszechnego: On tylko jest skałą i zbawieniem moim, On moją twierdzą, więc się nie zachwieję (Ps 62, 7).


Komentarz do Ewangelii

Dziesięcina z mięty i ruty, którą wspomina omawiana ewangelia, należała w świecie semickim do obszaru bardzo specjalistycznych rozważań prawnych, których podejmowali się faryzeusze przy jednoczesnym zaniedbywaniu tego, co podstawowe w relacji do Boga: sprawiedliwości i miłości Bożej. Wobec powyższego porównanie ich do grobów niewidocznych nie jest bezzasadne. Odwołuje się ono do motywu zaciągania nieczystości przez kontakt ze zmarłym. Normalna procedura pochówku przewidywała bielenie miejsca złożenia ciała wapnem, tak by było ono dobrze widoczne dla przechodniów i umożliwiało im uniknięcie zaciągnięcia na siebie rytualnej nieczystości. Stąd też w naszym życiu duchowym takim grobem niewidocznym mogą być te nasze działania, które choć zewnętrznie poprawne, to w istocie pozbawione są fundamentów czystości serca.
Na krytykę Jezusa zasłużyła w dzisiejszej perykopie także postawa uczonych w Piśmie. Wiara Izraelitów w ich kompetencje sprawiała, że dotyczące prawa decyzje, jakie orzekali, przekładały się na wzrost liczby obowiązujących powszechnie norm religijnych. Nie byłoby to oczywiście czymś złym, gdyby uczeni w Piśmie sami podejmowali się trudów życia w świetle ustanowionych przez siebie przepisów. Ich pozycja ułatwiała im jednak skuteczne omijanie prawa w świetle prawa tak, że w praktyce obowiązywało ono wyłącznie ludzi prostych i niewykształconych. Patrząc na stosunek Jezusa do ich działalności, możemy wnioskować, że z dala od Bożego sposobu myślenia są z pewnością Ci wszyscy, którzy z pobożności i kultu uczynili mechanizm kontroli bliźniego.

Komentarze zostały przygotowane przez Piotra Lipca - kleryka V roku WMSD w Warszawie


Do góry

Książka na dziś

W pełni czasu

Abp Fulton J. Sheen

Jesteśmy powołani do życia w pełni. A pełnię życia przynosi nam Ten, który przyszedł, gdy nastała pełnia czasu. Jak ujmuje to abp Sheen, odległość stuleci nie może oddzielić nas od Chrystusa, który żyje. Przy każdym z omawianych tu tematów widzimy, jak wszystko wypływa od Chrystusa i do Niego powraca. Autor wprowadza nas w zagadnienia ofiary, solidarności, modlitwy, opuszczenia, pustki i pełni, roli Maryi w życiu Kościoła, a także zadośćuczynienia, wyzwolenia, służby i uświęcenia.

Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.


14 października 2021

Czwartek

Czwartek XXVIII tydzień zwykły

Czytania

(Rz 3, 21-30a)
Bracia: Teraz jawną się stała sprawiedliwość Boża niezależna od Prawa, poświadczana przez Prawo i Proroków. Jest to sprawiedliwość Boża przez wiarę w Jezusie Chrystusie dla wszystkich, którzy wierzą. Bo nie ma tu różnicy: wszyscy bowiem zgrzeszyli i pozbawieni są chwały Bożej, a dostępują usprawiedliwienia darmo, z Jego łaski, przez odkupienie, które jest w Chrystusie Jezusie. Jego to ustanowił Bóg narzędziem przebłagania przez wiarę mocą Jego krwi. Chciał przez to okazać, że sprawiedliwość Jego względem grzechów popełnionych dawniej, za dni cierpliwości Bożej, wyrażała się w odpuszczaniu ich po to, by ujawnić w obecnym czasie Jego sprawiedliwość i aby pokazać, że On sam jest sprawiedliwy i usprawiedliwia każdego, który wierzy w Jezusa. Gdzież więc podstawa do chlubienia się? Została uchylona. Przez jakie prawo? Czy przez prawo uczynków? Nie, przez prawo wiary. Sądzimy bowiem, że człowiek osiąga usprawiedliwienie przez wiarę, niezależnie od pełnienia nakazów Prawa. Bo czyż Bóg jest Bogiem jedynie Żydów? Czy nie również i pogan? Zapewne również i pogan.

(Ps 130 (129), 1-2. 3-4. 5-6)
REFREN: Bóg Zbawicielem, pełnym miłosierdzia

Z głębokości wołam do Ciebie, Panie,
Panie, wysłuchaj głosu mego.
Nachyl Twe ucho
na głos mojego błagania.

Jeśli zachowasz pamięć o grzechach, Panie,
Panie, któż się ostoi?
Ale Ty udzielasz przebaczenia,
aby ze czcią Ci służono.

Pokładam nadzieję w Panu,
dusza moja pokłada nadzieję w Jego słowie.
Dusza moja oczekuje Pana
bardziej niż strażnicy poranka.

Aklamacja (J 14, 6)
Ja jestem drogą, prawdą i życiem, nikt nie przychodzi do Ojca inaczej, jak tylko przeze Mnie.

(Łk 11, 47-54)
Jezus powiedział do faryzeuszów i do uczonych w Prawie: "Biada wam, ponieważ budujecie grobowce prorokom, a wasi ojcowie ich zamordowali. A tak jesteście świadkami i przytakujecie uczynkom waszych ojców; gdyż oni ich pomordowali, a wy im wznosicie grobowce. Dlatego też powiedziała Mądrość Boża: Poślę do nich proroków i apostołów, a z nich niektórych zabiją i prześladować będą. Tak na tym plemieniu będzie pomszczona krew wszystkich proroków, która została przelana od stworzenia świata, od krwi Abla aż do krwi Zachariasza, który zginął między ołtarzem a przybytkiem. Tak, mówię wam, na tym plemieniu będzie pomszczona. Biada wam, uczonym w Prawie, bo wzięliście klucze poznania; samiście nie weszli, a przeszkodziliście tym, którzy wejść chcieli". Gdy wyszedł stamtąd, uczeni w Piśmie i faryzeusze poczęli gwałtownie nastawać na Niego i wypytywać Go o wiele rzeczy. Czyhali przy tym, żeby Go podchwycić na jakimś słowie.

Rozważania do czytań

Ewangeliarz OP


Do góry

Marek Ristau

Chrystus jest naszą jedyną prawością, świętością i zbawieniem - Bóg dał nam wszystko w Nim! Dał nam to darmo, z łaski, ze względu na to, że zaufaliśmy Chrystusowi jako Temu, który na krzyżu usunął nasze grzechy, ponosząc za nie karę jako ofiara przebłagalna. Bezgrzeszny i niewinny Chrystus został za nas uczyniony grzechem, abyśmy w Nim stali się prawością i dobrocią Bożą. Każdy, kto jest przez wiarę w Chrystusie, stał się nowym stworzeniem i uczestnikiem Boskiej natury.
Marek Ristau


Do góry

Patroni dnia:

Święta Małgorzata Maria Alacoque, dziewica
urodziła się 22 lipca 1647 r. w Burgundii (Francja). Kiedy Małgorzata miała zaledwie 4 lata, złożyła ślub dozgonnej czystości. Jej ojciec był notariuszem i sędzią. Zmarł, gdy Małgorzata miała 8 lat. Oddano ją wtedy do kolegium klarysek w Charolles. Ciężka choroba zmusiła ją jednak do powrotu do domu. Oddana z kolei na wychowanie do apodyktycznego wuja i gderliwych ciotek, wiele od nich wycierpiała. Gdy miała 24 lata wstąpiła do Sióstr Nawiedzenia (wizytek). Małgorzata otrzymała habit zakonny 25 sierpnia 1671 r. Musiała wyróżniać się wśród sióstr, skoro dwa razy piastowała urząd asystentki przełożonej, a w latach 1685-1687 była mistrzynią nowicjuszek. Małgorzata była mistyczką - od 21 grudnia 1674 r. przez ponad półtora roku Pan Jezus w wielu objawieniach przedstawiał jej swe Serce, kochające ludzi i spragnione ich miłości. W związku z otrzymanym orędziem i poleceniem, aby ustanowiono święto czczące Jego Najświętsze Serce oraz przystępowano przez 9 miesięcy do pierwszopiątkowej Komunii św. wynagradzającej, Małgorzata doznała wielu przykrości i sprzeciwów. Od 1686 r. obchodziła święto Najświętszego Serca Jezusa i rozszerzyła je na inne klasztory sióstr wizytek. Z jej inicjatywy wybudowano w Paray-le-Monial kaplicę poświęconą Sercu Jezusa. Małgorzata zmarła 17 października 1690 r. po 43 latach życia, w tym 18 latach profesji.

Do góry

Bractwo Słowa Bożego

Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania

Dobrym wyznacznikiem naszej wiary w „darmowość zbawienia” jest to, jak radzimy sobie z grzechem. Choć rozumowo przyjmujemy, że Jezus jest naszym Zbawicielem i wziął na siebie wszystkie nasze winy, to jakby temu nie dowierzamy, uciekając się do stosowania skomplikowanych strategii minimalizujących osobistą odpowiedzialność za wyrządzone w życiu zło (wyparcie, racjonalizacja, determinizm).
W swoich Listach św. Paweł pouczał, że bez Chrystusa i Jego zbawczej śmierci i zmartwychwstania człowiek zasługuje wyłącznie na gniew Boży. Starożytni Żydzi wierzyli, że modlitwa, post i jałmużna mogły odroczyć czasowo manifestację Bożego gniewu, jednak tylko przelanie krwi mogło zagwarantować odpuszczenie grzechów i zaniechanie pomsty przez JHWH. Stąd też, kiedy Paweł nazywa Jezusa narzędziem przebłagania, to ma na myśli z pewnością starotestamentalne święto Jom Kippur, w czasie którego dokonywano obrzędu Kapparot – skropienia krwią cielca wieka Arki Przymierza dla odpuszczenia grzechów ludzi. Konieczność powtarzania tego obrzędu została uchylona w Jezusie, którego Ofiara realnie dotknęła naszego człowieczeństwa.
Dodatkowego wyjaśnienia domaga się także rozróżnienie, jakie czyni apostoł pomiędzy prawem wiary a prawem uczynków. Jeżeli konsekwentnie przyjmujemy, że zbawienie jest darmowe, to założyć musimy również jego powszechność, czyli uwolnienie się spod prawa uczynków (rozumianego jako realizację prawa pozytywnego) i zwrócenie się ku prawu wiary (dostosowywaniu swojego życia do prawdy sumienia). Dopiero w świetle wspomnianego rozgraniczenia staje się dla nas oczywiste, że choć uczynkami nie zasługujemy na zbawienie, to jednak pomagają nam one podporządkować się głosowi sumienia – prawu wiary.


Komentarz do psalmu

Podobnie jak dzisiejsze pierwsze czytanie omawiany psalm podejmuje temat pozornego rozdźwięku między sprawiedliwością a miłosierdziem Boga. Wskazówką dla lepszego zrozumienia współwystępowania tych cech w Bogu może być fakt, że Psalm 130 używany był w czasie wspomnianego już wcześniej święta Jom Kippur, które przypominało Izraelitom, że każda kara i „ucisk” ze strony Boga prowadzi ostatecznie do odpuszczenia grzechów utożsamianego z pełnią Bożego błogosławieństwa.
Interesująco psalm ten przedstawia również relację miłości do lęku: to miłość Boga do człowieka, bardziej niż Jego gniew, powinna wzbudzać w nas lęk przed odwróceniem się od Niego.


Komentarz do Ewangelii

W dzisiejszej ewangelii Jezus oskarża pobożnych Żydów o to, że popełniają oni błędy swoich przodków. Trudno o cięższy zarzut wobec tych, którzy za wszelką cenę pragną odciąć się od swojej przeszłości poprzez budowanie prorokom grobowców. „Pozew” ten nie jest jednak bezzasadny, bowiem upamiętniając śmierć proroków, nadal pozostają oni ślepi na męczeństwo największego z nich – Jana Chrzciciela. To ważna wskazówka dla naszego życia duchowego – nie można naprawiać grzechów przeszłości, jednocześnie będąc w niej zamkniętym.
Trzecie biada występujące w tekście skierowane jest do uczonych w Piśmie. Mając dostęp do Bożych tajemnic, komplikują oni dotarcie do Boga tym, których mieli do Niego prowadzić.
Również dziś możemy spotkać ludzi, którzy realizując hermetyczną duchowość, przekazują wypaczoną wizję Boga innym, uniemożliwiając im dotarcie do prostych prawd ewangelicznych.

Komentarze zostały przygotowane przez Piotra Lipca - kleryka V roku WMSD w Warszawie


Do góry

Książka na dziś

Prawda. Raport o stanie Kościoła

kardynał Gerhard Ludwig Muller

Pomysł oraz koncepcja niniejszej pozycji to zasługo znanego publicysty oraz teologa katolickiego, Martina Lohmanna. Powstało dzieło podejmujące aktualne tematy, nurtujące ludzi XXI wieku - zapraszające grono czytelników do rozmów oraz refleksji.

Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.


15 października 2021

Piątek

Piątek XXVIII tydzień zwykły

Czytania

(Rz 4, 1-8)
Bracia: Zapytajmy, co zyskał Abraham, praojciec nasz według ciała? Jeżeli bowiem Abraham został usprawiedliwiony dzięki uczynkom, ma powód do chlubienia się, ale nie przed Bogiem. Bo cóż mówi Pismo? "Uwierzył Abraham Bogu i zostało mu to policzone za sprawiedliwość". Otóż temu, który pracuje, liczy się zapłatę nie tytułem łaski, lecz należności. Temu jednak, który nie wykonuje pracy, a wierzy w Tego, co usprawiedliwia grzesznika, wiarę jego liczy się za tytuł do usprawiedliwienia, zgodnie z pochwałą, jaką Dawid wypowiada o człowieku, którego Bóg usprawiedliwia niezależnie od uczynków: "Błogosławieni ci, których nieprawości zostały odpuszczone i których grzechy zostały zakryte. Błogosławiony mąż, któremu Pan nie liczy grzechu".

(Ps 32 (31), 1b-2. 5 i 11)
REFREN: Tyś mą ucieczką i moją radością

Szczęśliwy człowiek,
któremu nieprawość została odpuszczona,
a jego grzech zapomniany.
Szczęśliwy ten, któremu Pan nie poczytuje winy,
a w jego duszy nie kryje się podstęp.

Grzech wyznałem Tobie i nie skryłem mej winy.
Rzekłem: "Wyznaję mą nieprawość Panu",
a Ty darowałeś niegodziwość mego grzechu.
Cieszcie się i weselcie w Panu, sprawiedliwi,
radośnie śpiewajcie, wszyscy prawego serca!

Aklamacja (Ps 33 (32), 22)
Niech nas ogarnie Twoja łaska, Panie, według nadziei pokładanej w Tobie.

(Łk 12, 1-7)
Kiedy ogromne tłumy zebrały się koło Jezusa, tak że jedni cisnęli się na drugich, zaczął mówić najpierw do swoich uczniów: "Strzeżcie się kwasu, to znaczy obłudy faryzeuszów. Nie ma bowiem nic ukrytego, co by nie wyszło na jaw, ani nic tajemnego, co by się nie stało wiadome. Dlatego wszystko, co powiedzieliście w mroku, w świetle będzie słyszane, a co w izbie szeptaliście do ucha, głoszone będzie na dachach. A mówię wam, przyjaciołom moim: Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, a potem nic już więcej uczynić nie mogą. Pokażę wam, kogo się macie obawiać: bójcie się Tego, który po zabiciu ma moc wtrącić do piekła. Tak, mówię wam: Tego się bójcie! Czyż nie sprzedają pięciu wróbli za dwa asy? A przecież żaden z nich nie jest zapomniany w oczach Bożych. U was zaś nawet włosy na głowie wszystkie są policzone. Nie bójcie się: jesteście ważniejsi niż wiele wróbli".

Rozważania do czytań

Ewangeliarz OP


Do góry

Marek Ristau

Tak jak Abraham uwierzył Bogu i zostało mu to poczytane za sprawiedliwość, tak i nam wiara w Jezusa Chrystusa została poczytana za sprawiedliwość. Jesteśmy usprawiedliwieni darmo, z łaski przez wiarę, nie z uczynków, aby się nikt nie chlubił. Nasza relacja z Bogiem jest właściwa ze względu na wiarę w Jezusa Chrystusa.
Marek Ristau


Do góry

Bractwo Słowa Bożego

Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania

W dalszym ciągu trwamy w Pawłowym dowodzeniu pochodzenia usprawiedliwienia z wiary. Tym razem apostoł odwołuje się do patriarchy Abrahama – wzorowego poganina i Żyda, którego wiara została mu poczytana za sprawiedliwość. Określenie to wskazuje zwykle na przemawianie Boga, które w świętych tekstach wiąże się zawsze ze stwarzaniem nowej rzeczywistości. W sensie duchowym możemy więc postrzegać wiarę jako drogę do zupełnie nowej, ukształtowanej przez Mądrość Bożą egzystencji.
Kolejna prawda dotyczy tego, że poczytywanie za sprawiedliwość opiera się w pełni nie na ludzkich zasługach, ale na łasce Bożej. To pocieszające, biorąc pod uwagę fakt, że nasze dobre uczynki nierzadko bywają podszyte odrobiną egoizmu, poszukiwaniem osobistych korzyści.
Apostolski wykład o usprawiedliwieniu podsumowuje nawiązanie do postaci króla Dawida. Odwołując się do prawa i proroków, św. Paweł zastosował w polemice z Żydami prowadzoną przez nich samych egzegezę rabinacką. Uczeni w Piśmie jeszcze przed jego działalnością obliczyli, że akt szczególnej łaskawości Boga wobec Abrahama poprzedzał jego obrzezanie o ok. 29 lat, czyli de facto jako pierwsi udowodnili pierwszeństwo wiary przed uczynkami. Właściwe relacje tych dwóch rzeczywistości opisuje zgodnie z treścią dzisiejszego czytania jeden ze starożytnych żydowskich uczonych: wiara przyczynia się do budowania mocnego charakteru, ten zaś przekłada się na dobre uczynki.


Komentarz do psalmu

Psalm 32 to tekst o charakterze mądrościowym, dlatego trudno doszukiwać się w nim odniesień do ofiarniczego charakteru odpuszczenia win związanego z kultem. Słowo szczęście (hbr. arse) użyte na początku omawianego fragmentu wskazuje na poczucie szczęścia zarówno jednostki jak i grupy społecznej. W sensie duchowym zbieżność ta symbolizuje prawdę, że osobiste wyznanie grzechów przed Miłosiernym Bogiem może przekładać się na szczęście naszego bliskiego otoczenia – rodziny, znajomych, wspólnoty: Nie zazna szczęścia, kto błędy swe ukrywa; kto je wyznaje, porzuca - ten miłosierdzia dostąpi (Prz 28, 13).


Komentarz do Ewangelii

W Księdze Hioba czytamy: Czyż nie do bojowania podobny byt człowieka? Czy nie pędzi on dni jak najemnik? (Hi 7, 1). Ta starotestamentalna kwestia z pewnością dotykała uczniów Jezusa z dzisiejszej ewangelii. Myślę, że jest ona aktualna także dzisiaj, bo czy nie bojowaniem nazwiemy nieustanne napięcie pomiędzy pogardą ze strony ludzi, kiedy zbliżamy się do Boga, a gniewem Bożym powodowanym zatracaniem się w sprawach tego świata? Tymczasem Jezus mówi do nas: Nie bójcie się oraz nazywa przyjaciółmi. Przywołując obraz wróbli (najniżej cenionych z ówczesnych ptaków), odwołuje się do ich wartości, która jest jeszcze niższa, kiedy chce się je nabyć hurtowo. Chrystus pragnie przez to pokazać, że nie jesteśmy zwykłymi statystami na scenie walki dobra ze złem, że nie jesteśmy wyłącznie statystyką. Każdy z nas jest przez Niego upragniony, ważniejszy od wielu wróbli, osobiście wspierany w zmaganiach z grzechem.

Komentarze zostały przygotowane przez Piotra Lipca - kleryka V roku WMSD w Warszawie


Do góry

Książka na dziś

Mężczyźni wybrani przez Boga. Dzieje rodu św. Józefa

Maria Miduch

Bóg może każdą historię uczynić świętą Pogmatwane życiorysy, skrzętnie skrywane rodzinne tajemnice, przemilczane historie. Ilu z nas to zna? Jednocześnie pragniemy osiągnąć sukces, dążymy do doskonałości i zwykle tego samego oczekujemy od naszych bliskich.

Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.


16 października 2021

Sobota

Sobota XXVIII tydzień zwykły

Czytania

(Rz 4, 13. 16-18)
Bracia: Nie od wypełnienia Prawa została uzależniona obietnica dana Abrahamowi i jego potomstwu, że będzie dziedzicem świata, ale od usprawiedliwienia z wiary. I stąd to dziedzictwo zależy od wiary, by było z łaski i aby w ten sposób obietnica pozostała niewzruszona dla całego potomstwa, nie tylko dla potomstwa opierającego się na Prawie, ale i dla tego, które ma wiarę Abrahama. On to jest ojcem nas wszystkich, jak jest napisane: "Uczyniłem cię ojcem wielu narodów przed obliczem Boga." Jemu on uwierzył jako Temu, który ożywia umarłych, i to co nie istnieje, powołuje do istnienia. On to wbrew nadziei uwierzył nadziei, że stanie się ojcem wielu narodów zgodnie z tym, co było powiedziane: "Takie będzie twoje potomstwo".

(Ps 105 (104), 6-7. 8-9. 42-43)
REFREN: Pan Bóg pamięta o swoim przymierzu

Potomkowie Abrahama, słudzy Jego,
synowie Jakuba, Jego wybrańcy.
Pan jest naszym Bogiem,
Jego wyroki obejmują świat cały.

Na wieki On pamięta o swoim przymierzu,
obietnicy danej tysiącu pokoleń,
o przymierzu, które zawarł z Abrahamem,
przysiędze danej Izaakowi.

Pamiętał bowiem o swym świętym słowie
danym Abrahamowi, swojemu słudze.
I wyprowadził swój lud wśród radości,
z weselem swoich wybranych.

Aklamacja (J 15, 26b)
Świadectwo o Mnie da Duch prawdy i wy także świadczyć będziecie.

(Łk 12, 8-12)
"Kto się przyzna do Mnie wobec ludzi, przyzna się i Syn Człowieczy do niego wobec aniołów Bożych; a kto się Mnie wyprze wobec ludzi, tego wyprę się i Ja wobec aniołów Bożych. Każdemu, kto mówi jakieś słowo przeciw Synowi Człowieczemu, będzie przebaczone, lecz temu, kto bluźni przeciw Duchowi Świętemu, nie będzie przebaczone. Kiedy was ciągnąć będą do synagog, urzędów i władz, nie martwcie się, w jaki sposób albo czym macie się bronić lub co mówić, bo Duch Święty nauczy was w tej właśnie godzinie, co mówić należy".

Rozważania do czytań

Ewangeliarz OP


Do góry

Marek Ristau

Boże usprawiedliwienie, błogosławieństwo i dziedzictwo otrzymujemy jako dar przez wiarę. Łaska przychodzi tylko przez wiarę, przez zaufanie Bogu, który dał Syna swego, objawiając w Nim ostatecznie w jaki sposób nas zbawia. Jeśli zatem wyznamy swoimi ustami, że Jezus Chrystus jest naszym Panem i uwierzymy w sercu, że Bóg wskrzesił Go z martwych, będziemy zbawieni. Sercem bowiem wierzymy ku usprawiedliwieniu, a ustami wyznajemy ku zbawieniu.
Marek Ristau


Do góry

Bractwo Słowa Bożego

Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania

Wiele wskazuje na to, że obietnica dana Abrahamowi, o której czytamy w dzisiejszym pierwszym czytaniu, nie dotyczyła konkretnej ziemi, lecz świata, bowiem słowo użyte dla oznaczenia ziemi w tekście oryginalnym nawiązuje do znacznie szerszej niż określona przestrzeń geograficzna rzeczywistości. Abraham w porządku wiary jest ojcem wszystkich ludzi, ponieważ jako pierwszy uwierzył Bożemu słowu, które nie mogło się spełnić wyłącznie w oparciu o ludzką logikę. Jego przykład przekonuje nas, że wiara osiąga swój właściwy charakter tylko w wymiarze ekonomii łaski. Patriarcha narodów ukazuje nam ponadto właściwy kierunek życia wiarą: wierzyć ze względu na autorytet obiecującego. W oparciu o podobne wnioski św. Paweł dokonuje w swoim Liście swoistej rewizji pojęciowej: podstawą przymierza nie jest już prawo (rozumiane jako dwustronna umowa), lecz obietnica budująca na wierze w prawdomówność Boga.
Zapowiedź dana Abrahamowi miała dużo wspólnego z czymś, co moglibyśmy dziś nazwać głosem powołania. W sensie duchowym jest więc powołanie człowieka jakimś Bożym wezwaniem zakładającym pewną nierealność, która stanowi przestrzeń manifestacji Bożej wszechmocy.


Komentarz do psalmu

Ziemia i wszystkie zamieszkujące ją stworzenia podlegają prawu Boga (mispat), stąd też dysponować musi On także wszelką władzą sądzenia. To właśnie taki Bóg jest Panem Izraela. Z kolei ten, kto posiada pełnię władzy, potrafi też zrealizować wszystkie złożone przez siebie obietnice. W omawianym psalmie mowa jest o tym, że Bóg składa obietnicę tysiącu pokoleń, a więc nie jest ona ograniczona czasowo. Każde pokolenie może się radować łaskawością Pana.


Komentarz do Ewangelii

Mistrzowie życia duchowego uczą, że bluźnierstwo przeciwko Duchowi Świętemu to takie zaparcie się Boga, po którym (w przeciwieństwie do św. Piotra) nie zamierza się już podejmować próby nawrócenia. Warto w tym miejscu przypomnieć sobie, w jaki sposób Jezus rozpoczyna swoją publiczną działalność. Po chrzcie w Jordanie zstępuje na Niego Duch Święty. Pomimo tak oczywistego znaku przeciwnicy Mistrza zarzucają mu, że wyrzuca On z opętanych złe duchy mocą samego Belzebuba. Takie podejście do wielkich dzieł Bożych również możemy określić jako grzech przeciwko trzeciej Osobie Boskiej. W życiu uczniów Chrystusa cudem porównywalnym do wspomnianego egzorcyzmu jest świadectwo, jakie Duch składa o Nim w ich sercach. W tym sensie grzechem przeciwko Duchowi staje się zaparciem Jezusa wobec ludzi, bo zakłada ono, że Duch nie doinformował lub okłamał człowieka w tym, co tyczy się bóstwa Chrystusa.
Ci wszyscy, którzy zdecydują się jednak wytrwać przy Bogu do końca, mogą żywić uzasadnioną nadzieję na życie, bowiem Duch – na co wskazuje św. Łukasz – zaznacza swoją obecność zwłaszcza w sytuacjach bez wyjścia.

Komentarze zostały przygotowane przez Piotra Lipca - kleryka V roku WMSD w Warszawie


Do góry

Książka na dziś

Zdrowie na cały rok 2022. Terminarz

Zbigniew T. Nowak

Kalendarz-poradnik przydatny w każdym domu! Wydawać by się mogło – po co nam teraz tradycyjne kalendarze, skoro mamy do dyspozycji komputery, smartfony, tablety. Tymczasem terminarze chyba nigdy nie wyjdą z mody. Za czasów naszych prababek istniał nawet zwyczaj posiadania specjalnych kalendarzy, w których z pieczołowitością zapisywano

Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.