Środa

Czytania

(2 Sm 7, 4-17)
Pan skierował do Natana następujące słowa: "Idź i powiedz mojemu słudze, Dawidowi: To mówi Pan: Czy ty zbudujesz Mi dom na mieszkanie? Nie mieszkałem bowiem w domu od dnia, w którym wyprowadziłem z Egiptu Izraelitów, aż do dnia dzisiejszego. Przebywałem w namiocie albo w przybytku. Przez cały czas, gdy wędrowałem ze wszystkimi Izraelitami, czy choćby do jednego z sędziów izraelskich, którym nakazałem paść mój lud, Izraela, przemówiłem kiedykolwiek słowami: Dlaczego nie zbudowaliście Mi domu cedrowego? A teraz przemówisz do sługi mojego, Dawida: To mówi Pan Zastępów: Zabrałem cię z pastwiska spośród owiec, abyś był władcą nad ludem moim, nad Izraelem. I byłem z tobą wszędzie, dokąd się udałeś, wytraciłem przed tobą wszystkich twoich nieprzyjaciół. Dam ci sławę największych ludzi na ziemi. Wyznaczę miejsce mojemu ludowi, Izraelowi, i osadzę go tam, i będzie mieszkał na swoim miejscu, a nie poruszy się więcej i ludzie nikczemni nie będą go już uciskać jak dawniej. Od czasu, kiedy ustanowiłem sędziów nad ludem moim izraelskim, obdarzyłem cię pokojem ze wszystkimi wrogami. Tobie też Pan zapowiedział, że sam Pan dom ci buduje. Kiedy wypełnią się twoje dni i spoczniesz obok swych przodków, wtedy wzbudzę po tobie potomka twojego, który wyjdzie z twoich wnętrzności, i utwierdzę jego królestwo. On zbuduje dom imieniu memu, a Ja utwierdzę tron jego królestwa na wieki. Ja będę mu ojcem, a on będzie Mi synem, a jeżeli zawini, będę go karcił rózgą ludzi i ciosami synów ludzkich. Lecz mu nie cofnę mojej życzliwości, jak cofnąłem Saulowi, twemu poprzednikowi, którego opuściłem. Przede Mną dom twój i twoje królestwo będzie trwać na wieki. Twój tron będzie utwierdzony na wieki". Zgodnie z tymi wszystkimi słowami i zgodnie z tym całym widzeniem przemówił Natan do Dawida.

(Ps 89 (88), 4-5. 27-28. 29-30)
REFREN: Zachowam wiecznie łaskę dla Dawida

"Zawarłem przymierze z moim wybrańcem,
przysiągłem mojemu słudze, Dawidowi:
Twoje potomstwo utrwalę na wieki
i tron twój umocnię na wszystkie pokolenia".

«On będzie wołał do Mnie:
„Ty jesteś moim Ojcem,
moim Bogiem, Opoką mojego zbawienia”.
A Ja go ustanowię pierworodnym,
najwyższym z królów ziemi.

Na wieki zachowam dla niego łaskę
i trwałe z nim będzie moje przymierze.
Sprawię, że potomstwo jego będzie wieczne,
a jego tron jak dni niebios trwały».

Aklamacja
Ziarnem jest słowo Boże, a siewcą jest Chrystus, każdy, kto Go znajdzie, będzie żył na wieki.

(Mk 4,1-20)
Jezus znowu zaczął nauczać nad jeziorem i bardzo wielki tłum ludzi zebrał się przy Nim. Dlatego wszedł do łodzi i usiadł w niej na jeziorze, a cały lud stał na brzegu jeziora. Uczył ich wiele w przypowieściach i mówił im w swojej nauce: „Słuchajcie: Oto siewca wyszedł siać. A gdy siał, jedno padło na drogę; i przyleciały ptaki, i wydziobały je. Inne padło na miejsce skaliste, gdzie nie miało wiele ziemi, i wnet wzeszło, bo gleba nie była głęboka. Lecz po wschodzie słońca przypaliło się i nie mając korzenia, uschło. Inne znów padło między ciernie, a ciernie wybujały i zagłuszyły je, tak że nie wydało owocu. Inne w końcu padły na ziemię żyzną, wzeszły, wyrosły i wydały plon: trzydziestokrotny, sześćdziesięciokrotny i stokrotny”. I dodał: „Kto ma uszy do słuchania, niechaj słucha”. A gdy był sam, pytali Go ci, którzy przy Nim byli razem z Dwunastoma, o przypowieści. On im odrzekł: „Wam dana jest tajemnica królestwa Bożego, dla tych zaś, którzy są poza wami, wszystko dzieje się w przypowieściach, aby patrzyli oczami, a nie widzieli, słuchali uszami, a nie rozumieli, żeby się nie nawrócili i nie była im wydana tajemnica”. I mówił im: „Nie rozumiecie tej przypowieści? Jakże zrozumiecie inne przypowieści? Siewca sieje słowo. A oto są ci posiani na drodze: u nich sieje się słowo, a skoro je usłyszą, zaraz przychodzi szatan i porywa słowo zasiane w nich. Podobnie na miejscach skalistych posiani są ci, którzy gdy usłyszą słowo, natychmiast przyjmują je z radością; lecz nie mają w sobie korzenia i są niestali. Gdy potem przyjdzie ucisk lub prześladowanie z powodu słowa, zaraz się załamują. Są inni, którzy są zasiani między ciernie: to są ci, którzy słuchają wprawdzie słowa, lecz troski tego świata, ułuda bogactwa i inne żądze wciskają się i zagłuszają słowo, tak że zostaje bezowocne. W końcu na ziemię żyzną zostali posiani ci, którzy słuchają słowa, przyjmują je i wydają owoc: trzydziestokrotny, sześćdziesięciokrotny i stokrotny”.

Rozważania do czytań

Ewangeliarz OP

Marek Ristau

Pan powiedział, że jeśli nie rozumiemy przypowieści o siewcy, to nie zrozumiemy żadnej innej przypowieści. Tajemnice Królestwa Bożego rozumieją tylko ci, którzy są synami Królestwa. Kto słucha Słowa Bożego i wykonuje je, wybiera najlepszą cząstkę, która przynosi plon obfity. Człowiek bowiem naprawdę żyje, gdy karmi się każdym słowem, które pochodzi z ust Bożych. Słowo Boże jest duchem i życiem. Jezus przyszedł, abyśmy słuchając Go mieli życie w obfitości - wydając plon trzydziestokrotny i sześćdziesięciokrotny i stokrotny.
Marek Ristau

Patroni dnia:

Święci biskupi Tymoteusz i Tytus
Tymoteusz był wiernym i oddanym uczniem oraz współpracownikiem św. Pawła. Św. Paweł często wysyłał Tymoteusza w trudnych i poufnych sprawach do poszczególnych gmin, które założył, m.in. do Koryntu, Filippi i Tesalonik. Jego też wyznaczył na biskupa Efezu, ówczesnej metropolii Małej Azji. Według podania, kiedy św. Jan Apostoł przybył do Efezu, Tymoteusz oddał się do jego dyspozycji. Kiedy zaś Apostoł został skazany na banicję na wyspę Patmos przez cesarza Domicjana, Tymoteusz miał na nowo objąć biskupstwo w tym mieście. Tradycja głosi, że Tymoteusz miał ponieść śmierć męczeńską za Trajana z rąk rozjuszonego tłumu pogańskiego, kiedy miał odwagę publicznie zaprotestować przeciwko krwawym igrzyskom. Tytus znany jest wyłącznie z listów św. Pawła. Pochodził z rodziny grecko-rzymskiej, zamieszkałej w okolicy Antiochii Syryjskiej. Stamtąd bowiem Apostoł zabrał go do Jerozolimy. Został ochrzczony przez św. Pawła przed soborem apostolskim w 49 r. bok Tymoteusza i św. Łukasza Ewangelisty Tytus należał do najbliższych i najbardziej zaufanych uczniów św. Pawła Apostoła. Towarzyszył mu w podróżach i na soborze apostolskim w Jerozolimie. Około roku 63 Paweł ustanowił Tytusa biskupem gminy chrześcijańskiej na Krecie. Tytus zmarł mając 94 lata. Według podania miał ponieść śmierć męczeńską w mieście Gortyna na Krecie za panowania cesarza Domicjana.

Bractwo Słowa Bożego

Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania

Odczytany dziś fragment Drugiego Listu świętego Pawła do Tymoteusza pozwala zobaczyć, do czego wzywa Bóg swoich wyznawców, czym jest nasze powołanie. Otóż Apostoł wyraźnie zaznacza, że jest posłany dla głoszenia życia obiecanego w Jezusie. Czy Chrystusowa obietnica dotyczy tylko wieczności? Nie! Paweł zdecydowanie wzywa Tymoteusza, by w swej posłudze Kościołowi korzystał z darów udzielonych mu przez Boga. Tak więc widać, iż życie, dla którego głoszenia został posłany Apostoł Narodów, dokonuje się już tu, na tej ziemi. Przyjrzyjmy się, zatem, czym ono jest, byśmy jak Paweł mogli nieść światu prawdę o nim. We fragmencie podanym nam przez Kościół do rozważenia, czytamy: nie dał nam Bóg ducha bojaźni, ale mocy i miłości. Bojaźń, o której mówi Apostoł, jest lękiem przed światem, własną słabością. Dlatego wzywa, byśmy uzbrojeni mocą samego Boga wzięli udział w trudach i przeciwnościach znoszonych dla Ewangelii. Nie możemy się więc dziwić, że spotykają nas trudy i przeciwności. Nie jesteśmy bowiem wezwani do odpoczynku i błogostanu na tej ziemi. Tutaj naszym życiem jest pewność, że Bóg nas miłuje i daje moc do pokonania wszelkich trudności napotkanych na drodze ku niebieskiej ojczyźnie. Czy uzbrojeni tą miłością i siłą stawiamy czoła wszystkiemu, co usiłuje odebrać nam życie, zniewalając do zatrzymania się na światowych radościach? Czy mamy odwagę głosić nie tyle słowem ile postawą prawdę o życiu, dla którego warto poświęcić siebie w każdym wymiarze naszego istnienia?

Komentarz do psalmu

Psalm 96, szczególnie w kontekście misji głoszenia światu Ewangelii, wskazuje na bardzo ważną cechę postępowania głosiciela Bożej prawdy. Zwróćmy uwagę: psalm responsoryjny składa się z czterech zwrotek, z których pierwsza i trzecia jest wezwaniem do wychwalania, uwielbiania Pana, a druga i czwarta traktuje o obwieszczaniu ludziom Bożych cudów, Bożego królowania. W ten sposób psalmista ogłasza, że pierwszorzędnym zadaniem każdego apostoła jest pełne czci, modlitewne zwrócenie się do Boga, uznanie Jego potęgi i złożenie Mu należnego hołdu. Tylko szczera modlitwa, w której uznajemy zależność od Pana, daje nam siłę, umiejętność mówienia o Nim innym. To prawda wyjątkowo istotna. Jeśli zaniechamy pierwszej części naszej działalności, albo tylko odwrócimy kolejność działania, wysuwając na pierwszy plan dzieła zewnętrzne – nie modlitwę, łatwo wpadniemy w pułapkę głoszenia raczej siebie niż Boga, raczej swoich czynów niż Bożych cudów i Jego królowania. Jeśli poddamy się takiej pokusie, słowa nasze będą puste, nie mające poparcia w życiu. Trudno głosić królowanie Boga w świecie, jeśli nie króluje On w naszych sercach. Pamiętając o tym, przyjmijmy zachętę psalmisty, by nasza działalność wypływała z głębi modlitewnego przylgnięcia do Pana.

Komentarz do Ewangelii

Słowa Jezusa, przytoczone przez świętego Łukasza, w odczytanym dziś fragmencie Ewangelii stanowią dopełnienie nauki zawartej w liście świętego Pawła. Apostoł mówił o życiu w miłości i mocy Boga. Chrystus wskazuje na jeszcze jeden szczegół, o którym warto pamiętać i o który warto zadbać w naszym życiu. Jest nim pokój. Znamienne jest wezwanie Pana, byśmy obdarowywali nim wszystkich napotkanych ludzi. Jezus wysyła swoich uczniów tam, gdzie sam przyjść zamierza. W świetle tych słów osoby, z którymi się stykamy, są tymi, do których Pan chce przybyć. My mamy przygotować Mu miejsce w ich sercach. Mamy wprowadzać pokój tam, gdzie pragnie wejść Jezus – Książę Pokoju. Jakiego pokoju? Tego, którego świat dać nie może. Tego, który pozwala pozostawić za sobą zamartwianie się, zbytnią troskę o dobra tego świata, o wyszukiwanie sposobów na dogadzanie ciału. Stąd przestroga Pana: Nie przechodźcie z domu do domu (…) jedzcie, co wam podadzą. Świadectwo naszego życia wolnego od niepokoju związanego z chęcią osiągnięcia jak największej wygody, ma uzmysłowić innym, jak niewiele potrzeba, by wieść życie spokojne, radosne, wolne od niepotrzebnych trosk, a napełnione radością nieba, Bożą obecnością, wyzwalającą ku pełni życia.

Komentarze zostały przygotowane przez s. Ewę Marię od Męki Pańskiej OCD

Książka na dziś

Krew Chrystusa Cały Świat Obmywa. Nabożeństwo Do Krwi Chrystusa

Kult Krwi Chrystusa sięga pierwszych wieków Kościoła. Związana z nim pobożność podkreśla znaczenie Wcielenia Syna Bożego oraz wielkość dzieła odkupienia naszego Zbawiciela. Rozwijając relację z Jezusem, ofiarujemy Mu swoją codzienną pracę, modlitwy i cierpienia, których doznajemy.

Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.