Środa

Czytania

(Pwt 4, 1. 5-9)
Mojżesz powiedział do ludu: "A teraz, Izraelu, słuchaj praw i nakazów, które uczę was wypełniać, abyście żyli i doszli do posiadania ziemi, którą wam daje Pan, Bóg waszych ojców. Patrzcie, nauczałem was praw i nakazów, jak mi rozkazał czynić Pan, Bóg mój, abyście je wypełniali w kraju, do którego idziecie, by objąć go w posiadanie. Strzeżcie ich i wypełniajcie je, bo one są waszą mądrością i umiejętnością w oczach narodów, które usłyszawszy o tych prawach, powiedzą: „Z pewnością ten wielki naród to lud mądry i rozumny”. Bo któryż wielki naród ma bogów tak bliskich, jak Pan, Bóg nasz, ilekroć Go wzywamy? Któryż wielki naród ma prawa i nakazy tak sprawiedliwe, jak całe to Prawo, które ja wam dziś daję? Tylko się strzeż bardzo i pilnuj siebie, byś nie zapomniał o tych rzeczach, które widziały twe oczy, by z twego serca nie uszły po wszystkie dni twego życia, ale ucz ich swych synów i wnuków".

(Ps 147B, 12-13. 15-16. 19-20)
REFREN: Kościele święty, chwal swojego Pana

Chwal, Jeruzalem, Pana,
wysławiaj twego Boga, Syjonie!
Umacnia bowiem zawory bram twoich
i błogosławi synom twoim w tobie.

Zsyła na ziemię swoje polecenia,
a szybko mknie Jego słowo.
On prószy śniegiem jak wełną
i szron jak popiół rozsypuje.

Oznajmił swoje słowo Jakubowi,
Izraelowi ustawy swe i wyroki.
Nie uczynił tego dla innych narodów,
nie oznajmił im swoich wyroków.

Aklamacja (J 6, 63c. 68c)
Słowa Twoje, Panie, są duchem i życiem. Ty masz słowa życia wiecznego.

(Mt 5, 17-19)
Jezus powiedział do swoich uczniów: "Nie sądźcie, że przyszedłem znieść Prawo albo Proroków. Nie przyszedłem znieść, ale wypełnić. Zaprawdę bowiem, powiadam wam: Dopóki niebo i ziemia nie przeminą, ani jedna jota, ani jedna kreska nie zmieni się w Prawie, aż się wszystko spełni. Ktokolwiek więc zniósłby jedno z tych przykazań, choćby najmniejszych, i uczyłby tak ludzi, ten będzie najmniejszy w królestwie niebieskim. A kto je wypełnia i uczy wypełniać, ten będzie wielki w królestwie niebieskim".

Rozważania do czytań

Ewangeliarz OP

Oremus

Cała historia zbawienia opisana w Biblii to mapa śladów Boga, który idzie ze swoim ludem, aby go doprowadzić do pełni życia. Jego słowa i czyny znaczące tę wspólną wędrówkę stanowią rękojmię prawdy, że w Mesjaszu dokona się ostateczne Amen, potwierdzenie dawanych przez wieki obietnic i zapowiedzi. W Nim właśnie wszystko spełni się co do joty.

Wojciech Jędrzejewski OP, "Oremus" Wielki Post 2009, s. 87-88

Patroni dnia:

Święty Ernest, opat i męczennik
nie znamy daty narodzi Ernesta, który pochodził ze szlacheckiej rodziny von Steussling. Od roku 1141 był opatem w klasztorze w Zwiefalten (w Niemczech). W sześć lat później złożył urząd, aby wziąć udział w wyprawie krzyżowej. Uczestniczył w niej u boku biskupa Ottona z Freising. Turcy zmusili oddział do ucieczki, Ernest zaś zginął pod Doryleą we Frygii w 1147 roku. Według innej wersji głosił Ewangelię Persom i Arabom. Passio, ułożona pod koniec XII stulecia, opowiadała, że w okrutny sposób zamęczono go w samej Mekce w 1147 r.

O. Gabriel od św. Marii Magdaleny, karmelita bosy

CAŁOPALENIE DOSKONAŁE

„Oto idę, abym spełniał wolę Twoją, Boże” (Hbr 10, 7)

Słowo Boże nie zmienia się. Jezus udoskonala dekalog dany Mojżeszowi i potwierdza go oświadczając: „ani jedna jota, ani jedna kreska nie zmieni się w prawie” (Mt 5, 18). Jezus naucza nowego ducha, z jakim należy wypełniać prawo, ducha miłości, ducha wewnętrznego. Prawo jednak w swej istocie pozostaje niezmiennym wyrazem woli Boga. Właśnie dlatego miłosna wierność prawu decyduje o losie wiecznym człowieka. „Ktokolwiek wiec zniósłby jedno z tych przykazań, choćby najmniejszych,... ten będzie najmniejszy w królestwie niebieskim. A kto je wypełnia... ten będzie wielki” (tamże 19). Człowiek jest wielki nie wtedy, gdy się uwalnia od Boga, lecz kiedy pełni Jego wolę; zgadzając się z wolą Boga staje się uczestnikiem świętości, dobroci, mądrości Bożej. Prawo Boże — mówił Mojżesz do Izraela — „będzie waszą mądrością i umiejętnością” (Pwt 4, 6).

Aby umocnić własne życie w nieustannej miłosnej łączności z wolą Boga, a wiec z Bogiem samym, niektórzy wierni samorzutnie i dobrowolnie wiążą się z Nim poświęcając Mu własną wolę. Ich miłość nie zadowala się przylgnięciem do woli Bożej w sprawach obowiązujących, jak zachowywanie przykazań lub poddanie się zrządzeniom Opatrzności; pragną oni oddać całe swoje życie na usługi Boga, Jego boskich zamiarów. Oto ślub posłuszeństwa, przez który „zakonnicy... poświęcają Bogu całkowicie swoją wolę, jakby składając ofiarę z siebie” (DZ 14). W praktyce wymaga to ciągłego wyrzekania się własnej woli, nie nałożonego siłą, lecz podjętego i złożonego Bogu dobrowolnie „jako ofiarę z siebie”, dla celu nieskończenie wyższego, to jest dla nieustannej łączności z Bogiem. Dzięki woli człowiek posiada siebie samego, jest zdolny kierować swoim życiem, używać wolności. Dlatego, jeśli z miłością ofiaruje Bogu całą wolę, urzeczywistnia całkowitą ofiarę z siebie. Nie należy już do siebie, lecz do Boga; nie może już jak pan niezależny czynić to, co chce, wybrał bowiem Boga jako jedynego i najwyższego Pana swojego życia. Ślub posłuszeństwa jest doskonałą ofiarą, w której dokonuje się ofiara całego człowieka.

• Otom ja, o Panie; oddaję się Tobie, Twojej woli, łącząc się z umiłowanym Synem Twoim, by pełnić we wszystkim to, co Ty zechcesz: „Czynie zawsze to, co się Tobie podoba”. Kocham Cię i pragnę Ci złożyć hołd mojej bezwzględnej uległości względem Twojej woli, cokolwiek mi rozkażesz. Będę mówił w łączności z Synem Twoim: „Ponieważ... ja miłuję Ojca, tak czynię, jak mi Ojciec nakazał” (J 14, 31). Twoja wola może mi nakaże rzeczy twarde dla natury, dla moich upodobań; będzie przeciwna moim myślom, przykra dla mojego niezależnego ducha; lecz chcę Ci złożyć tę ofiarę jako zadatek wiary w Twoje słowo, ufności w Twoją moc, miłości ku Tobie i ku Twojemu Synowi Jezusowi (K. Marmion: Chrystus wzorem zakonnika 12).

• O Jezu, stałeś się posłusznym aż do śmierci, nie możesz zatem chcieć, aby ten, kto kocha Cię szczerze, szedł inną drogą niż Twoja.
     O Panie, naucz nas polegać z zupełną ufnością na słowie Twoim: „Kto was słucha, Mnie słucha”. Naucz nas wyrzekać się własnej woli: taką ofiarę Ty cenisz bardzo, bo przez nią oddajemy w Twoje władanie tę wolę, którą Ty sam nam dałeś. Pomóż nam pokonywać sprzeciwy natury, abyśmy mogli dojść, nawet wśród męki wewnętrznej i tysięcznych walk, do zgodzenia się z tym, co nam rozkazano; spraw, abyśmy nauczyli się ostatecznie ulegać, z przykrością czy bez przykrości. Ty nas w tej walce nie przestaniesz wspierać. Owszem, kiedy usiłujemy oddać dla miłości Twojej rozum nasz i wolę pod jarzmo posłuszeństwa, udzielisz nam łaski panowania nad sobą. Wówczas już, będąc panami samych siebie, możemy bez podziału poddać się Tobie, ofiarując Ci wolę czystą, abyś ją połączył ze swoją. Błagamy Cię więc, abyś zesłał z nieba ogień swojej miłości i pochłonął tę ofiarę... niech łaska Twoja wspomoże nas, abyśmy nie zaniechali niczego z naszej strony, by złożyć tę żertwę na ołtarzu (zob. św. Teresa od Jezusa: Księga fundacji 5, 3. 12).

O. Gabriel od św. Marii Magdaleny, karmelita bosy
Żyć Bogiem, t. I, str. 319

Książka na dziś

Radość Nawrócenia, Modlitwa skrucha i sakrament pojednania drogą do szczęścia

s. Bożena Maria Hanusiak

Podążając za wskazówkami zawartymi w niniejszym tomiku, dostrzeżesz, drogi Czytelniku, jak bardzo twoje życie zmieni się, gdy spotkasz Jezusa i doznasz radości płynącej z nawrócenia. Światło Dobrej Nowiny promieniujące z tekstów pomoże ci rozradować się prawdą

Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.