Niedziela
Czytania
(Pwt 30,10-14)
Mojżesz powiedział do ludu: ”Będziesz słuchał głosu Pana Boga swego, przestrzegając Jego poleceń i postanowień zapisanych w księdze tego Prawa; wrócisz do Pana Boga swego z całego swego serca i z całej swej duszy. Gdyż polecenie to, które Ja ci dzisiaj daję, nie przekracza twych możliwości i nie jest poza twoim zasięgiem. Nie jest w niebiosach, by można było powiedzieć: "Któż dla nas wstąpi do nieba i przyniesie je nam, a będziemy słuchać i wypełnimy je". I nie jest za morzem, aby można było powiedzieć: "Któż dla nas uda się za morze i przyniesie je nam, a będziemy słuchać i wypełnimy je". Gdyż słowo to jest bardzo blisko ciebie: w twych ustach i w twoim sercu, byś je mógł wypełnić”.
(Ps 69,14.17.30-31.36ab.37)
REFREN: Ożyje serce szukających Boga
Lecz ja, Panie, modlę się do Ciebie
w czas łaski, o Boże;
wysłuchaj mnie w Twojej wielkiej dobroci,
w Twojej zbawczej wierności.
Wysłuchaj mnie, Panie, bo łaskawa jest Twoja miłość,
spójrz na mnie w ogromie swego miłosierdzia.
Ja zaś jestem nędzny i pełen cierpienia;
niech pomoc Twa, Boże mnie strzeże.
Pieśnią chcę chwalić imię Boga
i wielbić Go z dziękczynieniem.
Bóg bowiem ocali Syjon i miasta Judy zbuduje.
To będzie dziedzictwem potomstwa sług Jego,
miłujący Jego imię przebywać tam będą.
(Kol 1,15-20)
Chrystus Jezus jest obrazem Boga niewidzialnego, Pierworodnym wobec każdego stworzenia, bo w Nim zostało wszystko stworzone: i to, co w niebiosach, i to, co na ziemi, byty widzialne i niewidzialne, czy Trony, czy Panowania, czy Zwierzchności, czy Władze. Wszystko przez Niego i dla Niego zostało stworzone. On jest przed wszystkim i wszystko w Nim ma istnienie. I On jest Głową Ciała - Kościoła. On jest Początkiem, Pierworodnym spośród umarłych, aby sam zyskał pierwszeństwo we wszystkim. Zechciał bowiem Bóg, aby w Nim zamieszkała cała Pełnia, i aby przez Niego znów pojednać wszystko z sobą: przez Niego i to, co na ziemi, i to, co w niebiosach, wprowadziwszy pokój przez krew Jego krzyża.
Aklamacja (J 13,34)
Daję wam przykazanie nowe, abyście się wzajemnie miłowali, jak Ja was umiłowałem.
(Łk 10,25-37)
Powstał jakiś uczony w Prawie i wystawiając Jezusa na próbę, zapytał: ”Nauczycielu, co mam czynić, aby osiągnąć życie wieczne?”. Jezus mu odpowiedział: ”Co jest napisane w Prawie? Jak czytasz?”. On rzekł: ”Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą, całą swoją mocą i całym swoim umysłem; a swego bliźniego jak siebie samego”. Jezus rzekł do niego: ”Dobrześ odpowiedział. To czyń, a będziesz żył”. Lecz on, chcąc się usprawiedliwić, zapytał Jezusa: ”A kto jest moim bliźnim?”. Jezus, nawiązując do tego, rzekł: ”Pewien człowiek schodził z Jerozolimy do Jerycha i wpadł w ręce zbójców. Ci nie tylko go obdarli, lecz jeszcze rany mu zadali i zostawiwszy na pół umarłego, odeszli. Przypadkiem przechodził tą drogą pewien kapłan; zobaczył go i minął. Tak samo lewita, gdy przyszedł na to miejsce i zobaczył go, minął. Pewien zaś Samarytanin, będąc w podróży, przechodził również obok niego. Gdy go zobaczył, wzruszył się głęboko: podszedł do niego i opatrzył mu rany, zalewając je oliwą i winem; potem wsadził go na swoje bydlę, zawiózł do gospody i pielęgnował go. Następnego zaś dnia wyjął dwa denary, dał gospodarzowi i rzekł: "Miej o nim staranie, a jeśli co więcej wydasz, ja oddam tobie, gdy będę wracał". Któryż z tych trzech okazał się, według twego zdania, bliźnim tego, który wpadł w ręce zbójców?”. On odpowiedział: ”Ten, który mu okazał miłosierdzie”. Jezus mu rzekł: ”Idź, i ty czyń podobnie”.
Rozważania do czytań
Ewangeliarz OP
Marek Ristau
Jezus jest widzialnym obrazem niewidzialnego Boga. W Jezusie zamieszkała cała pełnia boskości. On jest Przedwiecznym Synem Bożym. Przez Niego i dla Niego wszystko zostało stworzone. On jest Pierwszym i Ostatnim, początkiem wszystkiego i pierwszym, który zmartwychwstał. W Nim wszystko zostało pojednane z Bogiem przez krew krzyża Jego.
Marek Ristau
Patroni dnia:
Święty Antoni Peczerski, opat
Pochodził z grodu Lubecz nad Dnieprem, leżącego na północ od Kijowa. Urodził się w roku 963 (lub 983). Jako młody człowiek zapoznał się z życiem zakonnym na górze Athos. Tam złożył śluby zakonne i przyjął imię Antoni. Po powrocie na Ruś zajął pieczarę w pobliżu Kijowa, w której wiódł surowe życie pustelnika. Mnich stał się sławny w okolicy. Po pewnym czasie zaczęli gromadzić się wokół niego uczniowie. Z ich pomocą powiększył pieczarę i urządził w niej cerkiew. Dał tym samym początek Ławrze Pieczerskiej (Peczorskiej), najsłynniejszemu klasztorowi na Rusi. Kiedy życie wspólnoty było w miarę zorganizowane, mianował igumena, a sam usunął się do osobnej groty, której nie opuszczał przez 40 lat. Po radę przychodzili tam nie tylko mnisi, ale przybywała licznie także ludność ziem ruskich, prosząc o modlitwę, dzięki której chorzy odzyskiwali zdrowie. Za wstawiennictwem Antoniego działy się liczne cuda. Zmarł 10 lipca (lub 27 maja) 1073, mając prawdopodobnie 90 lat.
Bractwo Słowa Bożego
Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego
Komentarz do pierwszego czytania
Scenerią pierwszego czytania jest ziemia Moabu, rozciągająca się naprzeciw Jerycha. Nieco wcześniej Bóg objawił Mojżeszowi, że nie wejdzie on do Ziemi Obiecanej, dlatego cała Księga Powtórzonego Prawa jest swego rodzaju testamentem przywódcy Izraela. Składa się ona z trzech mów przypominających Izraelitom zasady i prawa życia w przyjaźni z Bogiem. Trzecia mowa (rozdziały 29-30) jest podsumowaniem najwcześniejszych wskazań i powtórzeniem tego, co szczególnie ważne.
Mojżesz mówił do ludu, aby słuchał głosu Pana, przestrzegał Jego poleceń i postanowień zapisanych w księdze tego Prawa, a wtedy powróci do Pana z całego serca i z całej duszy. Hebrajskie Szema (słuchaj) to tytuł i pierwsze słowo klasycznego żydowskiego wyznania wiary, które zostało zapisane w Pwt 6,4: „Słuchaj, Izraelu, Pan jest naszym Bogiem – Panem jedynym”. Jest to wyznanie wiary w Boga jedynego (zaprzeczenie politeizmu) oraz zachęta do wsłuchiwania się w głos Pana.
Słuchanie nie jest łatwe! My też często jesteśmy zbytnio gadatliwi w naszych modlitwach, a w potoku własnych słów nie słyszymy słów miłości Boga. Mojżesz znał naturę ludzką i dlatego podkreślił, że słuchanie nie przekracza naszych możliwości i nie jest poza naszym zasięgiem: „Słowo to bowiem jest bardzo blisko ciebie: w twych ustach i w twoim sercu, byś je mógł wypełnić”. Zatem: Słuchajmy Pana!
Komentarz do psalmu
Pierwszy wiersz dzisiejszego psalmu daje wskazówkę dyrygentowi: na melodię „Szoszannim”. Słowo to w tłumaczeniu Psałterza na język grecki brzmi: O tych, którzy mają doznać przemiany. Jakże to wprowadzenie oddaje sens powracających w psalmie próśb: Wysłuchaj mnie w Twojej wielkiej dobroci, czy Wysłuchaj mnie, Panie, bo miłość Twoja jest łaskawa. Faktycznie, prawdziwa przemiana dokonuje się poprzez modlitwę i uznanie Bożej dobroci i łaskawości!
Komentarz do drugiego czytania
Chrystus jest pośrednikiem w dziele stworzenia i zbawienia. Daje temu wyraz św. Paweł w Hymnie o Chrystusie, który jest obrazem niewidzialnego Boga i zarazem praprzyczyną wszelkiego stworzenia. Naszą uwagę powinno przykuć słowo „obraz”. Św. Paweł używa tu greckiego eikon, które tłumaczy się jako ikona, obraz, wizerunek. Nieuchronnie rodzi się zatem pytanie: Czy Paweł – prawowierny Żyd – nie pamięta drugiego przykazania, w którym Bóg zabronił czynić jakichkolwiek wizerunków, rzeźb Jego samego i oddawania temu boskiej czci (zob. Wj 20,4-5)?
Św. Paweł pozostaje wierny przykazaniom, a Chrystus jest dla niego odzwierciedleniem niewidzialnego Boga w Jego duchowej naturze. Dziś moglibyśmy powiedzieć, że chodzi tu o „portret psychologiczny Boga”. Patrząc na Jezusa, Jego charakter, sposób postępowania, odnoszenie się do innych, poznajemy prawdziwy charakter (obraz) Boga. Człowiek został stworzony na Boże podobieństwo, Chrystus zaś, łącząc w sobie naturę człowieka i Boga, jest najdoskonalszym wizerunkiem Boga w ciele człowieka.
Tym wspaniałym hymnem Paweł zachęca nas do wpatrywania się w Jezusa Chrystusa i poznawania Go, aby poznać samego Boga.
Komentarz do Ewangelii
„Kto jest moim bliźnim?” Prawda, że to pytanie jest nam jakoś dziwnie znane i bliskie? Czy nie jest ono wytrychem do rozprawiania się z naszym sumieniem? Wszyscy znamy Przykazanie miłości, ale często wymyka się ono z naszej pamięci w sytuacjach, kiedy szczególnie należy je zastosować. Niestety, taka jest nasza ludzka słaba kondycja i ujawnia się zwłaszcza wtedy, gdy trzeba to przykazanie aktywnie zastosować w praktyce. Dobrze jest, jeśli to zauważamy w wieczornym rachunku sumienia i wstydzimy się zachowania jak kapłan czy Lewita z przypowieści o miłosiernym Samarytaninie.
Odpowiedź Jezusa na pytanie uczonego w Prawie musiała być bardzo bolesna. Oto Żyd, który uważał się za prawowiernego wyznawcę Boga Jedynego, słyszy historię, w której to Samarytanin jest sprawiedliwym i dokonuje uczynku miłosierdzia. Jak Jezus, odpowiadając na to pytanie, mnie uczonego w Piśmie, mógł dać za przykład takiego heretyka? – zapewne pomyślał uczony. Przecież Żydzi postrzegali Samarytan jako uosobienie zła, swoich wrogów. Skąd takie nastawienie? Samarytanie, jako naród, powstali w wyniku łączenia się rodzin żydowskich i asyryjskich po najeździe króla Asyrii Sargona II na Królestwo Północne w VIII wieku przed Chr. Część Żydów została wtedy uprowadzona w głąb Asyrii, a na ich miejsce napłynęli przesiedleńcy z różnych części państwa asyryjskiego. Przynieśli oni ze sobą różne wierzenia i kulty, które wpłynęły na religijność Żydów, choć ci nie porzucali myśli o swoich hebrajskich korzeniach. Samarytanie oddawali cześć Bogu na Górze Garizim i wierzyli, że jest to ten sam Bóg, w którego wierzą Izraelici. Różnorodność form i miejsca kultu doprowadziły do znacznej niechęci Żydów do Samarytan, a rozdział pomiędzy nimi najmocniej pogłębił się, gdy Żydzi po powrocie z niewoli babilońskiej odmówili Samarytanom udziału w odbudowie świątyni i murów Jerozolimy. Dzisiaj, choć społeczność Samarytan liczy tylko ok. 800 osób, różnice te nadal są odczuwalne.
Czego zatem uczy nas dzisiaj Jezus? Zapewne tego, że nawet, jeśli uważamy się za „uczonych”, to nie wystarcza to, abyśmy uważali się za sprawiedliwych. To ostatnie wymaga aktywnego i praktycznego wcielania w życie Przykazania miłości – niezależnie od tego, kogo uważamy za naszego bliźniego! Druga lekcja to prawda, że nie tylko chrześcijanie czy Żydzi wyznający Przykazanie miłości są w stanie je wypełniać. Uczynki miłosierdzia spełniają również ludzie niewierzący i nie można im odebrać pochwały za praktykowanie dobra.
Komentarze zostały przygotowane przez dr Andrzeja Kosińskiego
Książka na dziś
Dieta wspomagająca płodność kobiet i mężczyzn Niepłodność – za tym jednym pojęciem kryje się wiele problemów i schorzeń, na które medycyna nie zawsze ma odpowiedź. Szczęśliwie z pomocą przychodzi nam sama Natura.
Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.
Poniedziałek
Czytania
(Prz 2,1-9)
Synu, jeśli przyjmiesz moje nauki i zachowasz u siebie wskazania; ku mądrości nachylisz swe ucho, ku roztropności swe serce; jeśli wezwiesz rozsądek, przywołasz donośnie rozwagę, jeśli szukać jej poczniesz jak srebra i pożądać jej będziesz jak skarbów, to bojaźń Pana zrozumiesz, osiągniesz znajomość Boga. Bo Pan udziela mądrości, z ust Jego wychodzą wiedza i roztropność; dla prawych On chowa swą pomoc, On jest tarczą dla żyjących uczciwie. On strzeże ścieżek prawości, ochrania drogi pobożnych. Wtedy sprawiedliwość pojmiesz i prawość, i rzetelność i każdą dobrą ścieżkę.
(Ps 34,2-4.6.9.12.14-15)
REFREN: Po wieczne czasy będę chwalił Pana
Będę błogosławił Pana po wieczne czasy,
Jego chwała będzie zawsze na moich ustach.
Dusza moja chlubi się Panem,
niech słyszą to pokorni i niech się weselą.
Wysławiajcie razem ze mną Pana,
wspólnie wywyższajmy Jego imię.
Spójrzcie na Niego, a rozpromienicie się radością
oblicza wasze nie zapłoną wstydem
Skosztujcie i zobaczcie, jak Pan jest dobry,
szczęśliwy człowiek, który znajduje w Nim ucieczkę.
Zbliżcie się, synowie, posłuchajcie, co mówię,
będę was uczył bojaźni Pańskiej.
Powściągnij swój język od złego,
a wargi swoje od kłamstwa.
Od zła się odwróć, czyń dobrze,
szukaj pokoju i dąż do niego.
(Dz 4,32-35)
Jeden duch i jedno serce ożywiały wszystkich wierzących. Żaden nie nazywał swoim tego, co posiadał, ale wszystko mieli wspólne. Apostołowie z wielką mocą świadczyli o zmartwychwstaniu Pana Jezusa, a wszyscy oni mieli wielką łaskę.
Nikt z nich nie cierpiał niedostatku, bo właściciele pól albo domów sprzedawali je i przynosili pieniądze uzyskane ze sprzedaży, i składali je u stóp Apostołów. Każdemu też rozdzielano według potrzeby.
Aklamacja (Mt 19,29)
Kto porzuci wszystko dla Ewangelii, stokroć tyle otrzyma i życie wieczne odziedziczy.
(Mt 19,27-29)
Piotr powiedział do Jezusa: „Oto my opuściliśmy wszystko i poszliśmy za Tobą, cóż więc otrzymamy?” Jezus zaś rzekł do nich: „Zaprawdę, powiadam wam: Przy odrodzeniu, gdy Syn Człowieczy zasiądzie na swym tronie chwały, wy, którzy poszliście za Mną, zasiądziecie również na dwunastu tronach i będziecie sądzić dwanaście pokoleń Izraela. I każdy, kto dla mego imienia opuści dom, braci lub siostry, ojca lub matkę, dzieci lub pole, stokroć tyle otrzyma i życie wieczne odziedziczy”.
Rozważania do czytań
Ewangeliarz OP
Marek Ristau
Jeśli się nie nawrócimy, zginiemy. Mamy nawrócić się i wierzyć w Ewangelię. Chrystus, który jest ten sam wczoraj i dziś i na zawsze, działa cuda pośród nas, bo takie jest Jego upodobanie. Ojciec na wszelki sposób pociąga nas do Chrystusa, bo chce, aby wszyscy ludzie byli zbawieni i doszli do poznania prawdy. Słuchanie Słowa Bożego, którego głoszeniu towarzyszą znaki i cuda, prowadzi do nawrócenia i zbawiającej wiary.
Marek Ristau
Bractwo Słowa Bożego
Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego
Komentarz do pierwszego czytania
Księga Przysłów jest prawdziwą skarbnicą mądrości! Wystarczy tylko czytać, brać i korzystać! Czy aby na pewno? Dlaczego zatem w życiu spotykamy tyle nie-mądrości, żeby nie powiedzieć głupoty?
Jednym z częściej występujących słów w Biblii jest słowo „jeżeli” i to jest klucz do zrozumienia prawdziwej mądrości. Nie przychodzi ona sama z siebie, z przeczytania czy usłyszenia sentencji. Wymaga od nas działania i aktywności. W dzisiejszym fragmencie z Księgi Przysłów mędrzec-nauczyciel uczy nas, że mądrość ochroni nas przed zagrożeniami i jest wartością przewyższającą wszystkie ziemskie dobra, a co najważniejsze, prowadzi nas do zdobycia bojaźni Boga, która jest najcenniejszą umiejętnością (w. 5). Bojaźń Pana wyraża się w głębokim szacunku, jaki człowiek powinien nieustannie okazywać Bogu, a tym samym realizuje więź łączącą stworzenie ze swoim Stwórcą. W Starym Testamencie bojaźń często objawia się lękiem, jaki człowiek odczuwa, doświadczając własnej małości i grzeszności wobec majestatu i potęgi Boga. Człowiek bojący się Boga jest synonimem człowieka sprawiedliwego, który całe swoje życie zwraca ku Stwórcy i zawsze pragnie postępować zgodnie z Jego wskazaniami. Świadomość nieustannej obecności i opieki Boga daje poczucie bezpieczeństwa we wszystkich okolicznościach życia. Dodajmy, że w Nowym Testamencie bojaźń Boża jest jednym z darów Ducha Świętego, który prowadzi do pełnej zaufania adoracji Pana przez człowieka. Owocem bojaźni jest poczucie szczęścia i posiadania Bożego błogosławieństwa.
Komentarz do psalmu
Dawid dziękuje w psalmie za ocalenie i zachęca całą wspólnotę do modlitwy dziękczynnej. Doświadczenie bliskości Boga, który wysłuchuje modlitwy udręczonego człowieka, skłania psalmistę do pouczenia o dobroci Boga oraz o bojaźni Pańskiej. Polega ona na uznaniu przez człowieka całkowitej zależności od Boga i na właściwej postawie moralnej, tj. porzuceniu grzechu oraz przestrzeganiu Bożych przykazań.
Komentarz do Ewangelii
Jezus z uczniami zbliża się do Jerozolimy. Za moment wygłosi trzecią zapowiedź męki i zmartwychwstania. Za chwilę matka Jakuba i Jana poprosi Jezusa, aby jej synowie zasiedli obok Niego po prawej i po lewej stronie w Jego królestwie. Tymczasem Piotr zwrócił się do Jezusa słowami: „Oto my opuściliśmy wszystko i poszliśmy za Tobą, cóż więc otrzymamy?”. Możemy tylko domyślać się, co pomyślał Jezus... Trzy lata wspólnego życia z apostołami, nauczanie o Królestwie Bożym, osobiste świadectwo jak traktować bliźnich, a przede wszystkim nauka bezinteresownej miłości. Pytanie Piotra musiało być odbiciem oczekiwań apostołów, gdyż Jezus kieruje odpowiedź do całego grona uczniów. Czy Boski Nauczyciel poniósł porażkę w nauczaniu o miłości i altruizmie? A może to uczniowie nie potrafili wznieść się ponad ziemski sposób patrzenia na zasadzie coś za coś? A może dopiero ostateczna „lekcja” miłości udzielona z wysokości krzyża oraz oświecenie przez Ducha Świętego uświadomiły apostołom, że w Królestwie Bożym najmniejszy staje się największym?
Dzisiaj jeszcze Jezus wykazał się Boską cierpliwością do swojego stworzenia! Cierpliwie tłumaczy uczniom, że i oni zasiądą na dwunastu tronach obok Niego i będą sądzić plemiona Izraela. Jezus znowu zniża się do ludzkiej narracji i daje zapewnienie, że każdy, kto opuszcza wszystko, co posiada dla Jego imienia, otrzyma stokroć więcej! Jednak to, co jest najważniejsze, to obietnica, że „życie wieczne posiądzie na własność”. To ostatnie zdanie jest najistotniejszą odpowiedzią na pytanie Piotra i apostołów. Obyśmy i my dojrzeli do zrozumienia nauczania Jezusa i potrafili przyjąć dar życia wiecznego.
Komentarze zostały przygotowane przez dr Andrzeja Kosińskiego
Książka na dziś
Kryteria eklezjalności wspólnot katolickich
Dokument ten skierowany jest do wszystkich członków, liderów, założycieli i przełożonych wspólnot i ruchów formacyjno-ewangelizacyjnych jako narzędzie pomocne w rozeznawaniu komunii danej wspólnoty z Kościołem powszechnym oraz jej zdrowego funkcjonowania i rozwoju.
Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.
12 lipca 2022
Wtorek
Wtorek XV tydzień zwykły
Czytania
(Iz 7,1-9)
Za czasów Achaza, syna Jotama, syna Ozjasza, króla Judy, wyruszył Resin, król Aramu, z Pekachem, synem Remaliasza, królem Izraela, przeciw Jerozolimie, aby z nią toczyć wojnę, ale nie mógł jej zdobyć. I przyniesiono tę wiadomość do domu Dawida: Aram stanął obozem w Efraimie! Wówczas zadrżało serce króla i serce ludu jego, jak drżą od wichru drzewa w lesie. Pan zaś rzekł do Izajasza: Wyjdźże naprzeciw Achaza, ty i twój synek, Szear-Jaszub, na koniec kanału Wyższej Sadzawki, na drogę Pola Folusznika, i powiesz do niego: Uważaj, bądź spokojny, nie bój się!... Niech twoje serce nie słabnie z powodu tych dwóch oto niedopałków dymiących głowni, z powodu zaciekłości Resina, Aramejczyków i syna Remaliasza: dlatego że Aramejczycy, Efraim i syn Remaliasza postanowili twą zgubę, mówiąc: Wtargnijmy do Judei, przeraźmy ją i podbijmy dla siebie, a królem nad nią ustanowimy syna Tabeela! Tak mówi Pan Bóg: Nic z tego - nie stanie się tak! Bo stolicą Aramu jest Damaszek, a głową Damaszku Resin; i stolicą Efraima jest Samaria, a głową Samarii syn Remaliasza; ale jeszcze sześćdziesiąt pięć lat, a Efraim zdruzgotany przestanie być narodem. Jeżeli nie uwierzycie, nie ostoicie się.
(Ps 48,2-8)
REFREN: Bóg swoje miasto umacnia na wieki
Wielki jest Pan i godzien wielkiej chwały
w mieście naszego Boga.
Święta Jego góra, wspaniałe wzniesienie,
radością jest całej ziemi.
Góra Syjon, kres północy,
jest miastem wielkiego Króla.
Bóg w jego zamkach
okazał się twierdzą obronną.
Oto połączyli się królowie
i wspólnie natarli.
Zaledwie ujrzeli, zdrętwieli,
zmieszali się i uciekli.
Chwyciło ich drżenie
jak ból rodzącą kobietę,
jak wiatr ze wschodu,
który druzgoce okręty z Tarszisz.
Aklamacja (Ps 95,8ab)
Nie zatwardzajcie dzisiaj serc waszych, lecz słuchajcie głosu Pańskiego.
(Mt 11,20-24)
Jezus począł czynić wyrzuty miastom, w których najwięcej Jego cudów się dokonało, że się nie nawróciły. Biada tobie, Korozain! Biada tobie, Betsaido! Bo gdyby w Tyrze i Sydonie działy się cuda, które u was się dokonały, już dawno w worze i w popiele by się nawróciły. Toteż powiadam wam: Tyrowi i Sydonowi lżej będzie w dzień sądu niż wam. A ty, Kafarnaum, czy aż do nieba masz być wyniesione? Aż do Otchłani zejdziesz. Bo gdyby w Sodomie działy się cuda, które się w tobie dokonały, zostałaby aż do dnia dzisiejszego. Toteż powiadam wam: Ziemi sodomskiej lżej będzie w dzień sądu niż tobie.
Rozważania do czytań
Ewangeliarz OP
Marek Ristau
Nasz Ojciec, który jest w niebie daje objawienie ludziom prostym, bo On pysznym się sprzeciwia, a pokornym łaskę daje. Nikt nie może poznać Jezusa, jeżeli nie otrzyma objawienia od Ojca i nikt nie pozna Ojca, jak tylko ten, komu Jezus zechce Go objawić. Ostatni będą pierwszymi, a pierwsi ostatnimi. Uniżeni będą wywyższeni.
Marek Ristau
Patroni dnia:
Święty Brunon Bonifacy z Kwerfurtu, biskup
urodził się w 974 r. w rodzinie grafów niemieckich w Kwerfurcie. W roku 995 został mianowany kanonikiem katedralnym w Magdeburgu. W roku 997 wraz z cesarzem Ottonem III udał się do Rzymu. Tu w roku następnym (998) wdział habit benedyktyńskiego mnicha. W roku 999 złożył śluby zakonne. W tym samym czasie zaprzyjaźnił się ze św. Romualdem, który miał już sławę świętego męża i ojca nowej rodziny zakonnej. W roku 1001 Bonifacy znalazł się wśród jego synów duchowych w eremie Pereum koło Rawenny. W tym samym roku jesienią udała się do Polski pierwsza grupa kamedułów z Pereum: Św. Jan i św. Benedykt. Misję tę zorganizował św. Romuald na prośbę cesarza Ottona III i króla polskiego. Do nich to miał się dołączyć Brunon. Dla wyjednania misji odpowiednich przywilejów papieskich, św. Romuald wysłał go do Rzymu. Papież Sylwester II chętnie udzielił wszystkich potrzebnych dla misjonarzy indultów. Brunon otrzymał także od papieża paliusz, a więc tym samym nominację na metropolitę misyjnego. Złożona sytuacja polityczna na terenie Polski sprawiła, że Brunon zatrzymał się we Włoszech, a potem na dworze cesarza. W 1005 r. udał się na Węgry, aby tam szukać pola dla swojej działalności. W roku 1006 był w Polsce. W 1009 roku udał się do Jaćwieży z wyraźnym zamiarem rozpoczęcia tam misji. Niestety, nie było mu dane dokończyć pomyślnie rozpoczętego dzieła. Według podania miał nawrócić nad Bugiem jednego z książąt jaćwieskich, Nothimera. Rywale księcia wykorzystali ten moment i pozbawili go władzy. Brunon zaś, z 18 towarzyszami, miał zginąć z ich ręki 9 marca 1009 roku, gdzieś w okolicach Pojezierza Suwalskiego.
Bractwo Słowa Bożego
Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego
Komentarz do pierwszego czytania
Kontekstem proroctwa z dzisiejszego czytania, które zostało wygłoszone przez Izajasza, jest krytyczny moment, kiedy po zajęciu części terytorium Judy połączone wojska Syrii i Izraela zaczęły oblegać Jerozolimę. Król Achaz na wieść o zbliżających się wrogach poczuł śmiertelne zagrożenie. W tym tyglu wielu skomplikowanych wydarzeń historycznych Achaz dla ratowania dynastii Dawidowej i królestwa posunął się do poddania Judy władcy neoasyryjskiemu Tiglat-Pileserowi III. Krok ten niósł ze sobą olbrzymie ryzyko, ale ostatecznie dzięki niemu Achaz ocalił przed zniszczeniem Jerozolimę i królestwo.
Co, oprócz przekazu historycznego zgodnego z 2 Krl 16, 5-9 oraz Rocznikami asyryjskimi, Izajasz chce nam przez to powiedzieć? Czytając dzisiaj wiersz czwarty tej perykopy: Strzeż się, ucisz się, nie bój się i niech twoje serce nie będzie bojaźliwe! – zwłaszcza z perspektywy nowotestamentalnych słów Jezusa Nie lękajcie się! – słyszymy, jak prorok wzywa do zaufania Bogu i odwagi w podejmowaniu trudnych decyzji nawet tak kontrowersyjnych jak poddanie królestwa innemu władcy. Izajasz uspakaja Achaza wobec widma zagrożenia ze strony wrogiej koalicji i wypowiada słowa: Nic z tego, tak się nie stanie!
Jakże często i my poddajemy się niepotrzebnemu lękowi w obliczu jakiegoś wydarzenia. Strach jest naturalną reakcją organizmu i jest pozytywny, natomiast lęk jest wytworem naszej psychiki i często jest złym doradcą. Warto, zatem pamiętać o tym, że w Bogu zawsze znajdziemy ukojenie i uwolnienie od toksycznego lęku.
Komentarz do psalmu
Bibliści przypisują autorstwo tego psalmu Korachitom, którzy byli lewitami, a w świątyni pełnili funkcję śpiewaków (por. 2 Krn 20,19). Psalm 48 jest jednym z pięciu Hymnów Syjonu i opiewa Jerozolimę jako miasto Boga. Choć jej piękno i fortyfikacje wzbudzają podziw, to nie one są źródłem potęgi miasta. To Bóg jest niezwyciężonym Obrońcą Jerozolimy i tylko Jemu należy się chwała i uwielbienie, a pamięć o tym winna być przekazywana kolejnym pokoleniom.
Komentarz do Ewangelii
Początek 11 rozdziału Ewangelii wg Św. Mateusza rozpoczyna cykl nauczania o Królestwie Bożym i w tym kontekście należy odczytywać Jezusowe słowa ostrzeżenia dla zatwardziałych miast. W Korozain, Betsaidzie, Kafarnaum i ich okolicach Jezus prowadził szczególnie intensywną działalność i wydawać by się mogło, że przyniosą one najwięcej dobrych owoców. Niestety, ich mieszkańcy nie skorzystali z przywileju bliskości Jezusa i odrzucili Jego nauczanie, dobroć i wielkoduszność Boga. Nawet cuda nie były dla nich przekonujące do nawrócenia. Taka sytuacja z pewnością wzbudza irytację, której nawet Jezus uległ. Odwołał się do przykładu Tyru i Sydonu, które zostały w Starym Testamencie potępione przez proroków: Amosa, Izajasza, Jeremiasza i Ezechiela. Miasta te, gdyby doświadczyły przywileju cudów zdziałanych przez Jezusa, z pewnością rozpoczęłyby pokutę i nawróciły się do Boga Jedynego. Dla Galilejczyków musiały to być bardzo mocne słowa i porównanie.
Również dla samego Jezusa musiała to być trudna chwila, gdy nad tymi miastami wypowiadał słowo „straszliwa kara” (gr. Ouai!). Często jest ono tłumaczone jako „biada”, ale kontekst wielokrotnego użycia go w Apokalipsie wskazuje raczej na karę. Jezus wyraża tu swój ból i oburzenie na zatwardziałość ludzi. Jest to zapowiedź kary, ale – co bardzo ważne - nie jest to przekleństwo.
Dla nas słowa Jezusa są dzisiaj wezwaniem do wzięcia odpowiedzialności za otrzymany dar wiary, są ostrzeżeniem przed odrzucaniem otrzymanych łask Bożych, które są konieczne i wystarczające do osiągnięcia zbawienia.
Komentarze zostały przygotowane przez dr Andrzeja Kosińskiego
Książka na dziś
Pobudka. Jak rozpocząć dzień modlitwą
Wiele osób ma mocne pragnienie praktykowania codziennej modlitwy porannej, ale zadanie to – na pierwszy rzut oka proste i nieskomplikowane – niekiedy okazuje się zbyt trudne. Jak znaleźć czas dla Boga w chwili, gdy przed nami cały dzień zadań i gdy trzeba sprawnie ogarnąć siebie, najbliższych i dom
Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.
13 lipca 2022
Środa
Środa XV tydzień zwykły
Czytania
(Iz 10,5-7.13-16)
To mówi Pan: Ach, ten Asyryjczyk, rózga mego gniewu i bicz w mocy mej zapalczywości! Posyłam go przeciw narodowi bezbożnemu, przykazuję mu, aby lud, na który się zawziąłem, ograbił i złupił doszczętnie, by rzucił go na zdeptanie, jak błoto na ulicach. Lecz on nie tak będzie mniemał i serce jego nie tak będzie rozumiało: bo w jego umyśle plan zniszczenia i wycięcia w pień narodów bez liku. Powiedział bowiem: Działałem siłą mej ręki i własnym sprytem, bom jest rozumny. Przesunąłem granice narodów i rozgrabiłem ich skarby, a mieszkańców powaliłem, jak mocarz. Ręka moja odkryła jakby gniazdo bogactwa narodów. A jak zbierają porzucone jajka, tak ja zagarnąłem całą ziemię; i nie było, kto by zatrzepotał skrzydłem, nikt nie otworzył dzioba, nikt nie pisnął. Czy się pyszni siekiera wobec drwala? Czy się wynosi piła ponad tracza? Jak gdyby bicz chciał wywijać tym, który go unosi, i jak gdyby pręt chciał podnosić tego, który nie jest z drewna. Przeto Pan, Bóg Zastępów, ześle wycieńczenie na jego tuszę. Pod jego świetnym wyglądem rozpali się gorączka, jakby zapłonął ogień.
(Ps 94,5-10.14-15)
REFREN: Pan nie odrzuca ludu wybranego
Depczą Twój lud, o Panie,
uciskają Twoje dziedzictwo,
mordują wdowę i przybysza,
zabijają sieroty.
Mówią: „Pan tego nie widzi,
nie dostrzega tego Bóg Jakuba”.
Zrozumcie to, głupcy w narodzie,
kiedy zmądrzejecie bezrozumni?
Czy nie usłyszy Ten, który ucho wszczepił,
Ten, który stworzył oko, nie zobaczy?
Czy nie ukarze Ten, który napomina ludy,
który ludzi naucza mądrości?
Pan bowiem nie odpycha swego ludu
i nie porzuca swojego dziedzictwa.
Sąd zwróci się ku sprawiedliwości,
pójdą za nią wszyscy ludzie prawego serca.
Aklamacja (Mt 11.25)
Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że tajemnice królestwa objawiłeś prostaczkom.
(Mt 11,25-27)
W owym czasie Jezus przemówił tymi słowami: Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom. Tak, Ojcze, gdyż takie było Twoje upodobanie. Wszystko przekazał Mi Ojciec mój. Nikt też nie zna Syna, tylko Ojciec, ani Ojca nikt nie zna, tylko Syn, i ten, komu Syn zechce objawić.
Rozważania do czytań
Ewangeliarz OP
Marek Ristau
Słowo Boże jest Słowem Prawdy. Duch Boży jest Duchem Prawdy. Bóg pragnie, aby wszyscy ludzie byli zbawieni i doszli do poznania prawdy - Chrystusa, który jest Prawdą. Cały świat leży w mocy i ciemności kłamstwa złego ducha. Bóg tak umiłował świat, że Syna swego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne.
Marek Ristau
Patroni dnia:
Święta Teresa od Jezusa de Los Andes, dziewica
urodziła się 13 lipca 1900 r. w Santiago w pobożnej, dobrze sytuowanej rodzinie. Począwszy od szóstego roku życia, codziennie uczęszczała wraz ze swoją mamą na Mszę świętą. Uważała, że Pan Jezus chce posiąść jej serce na wyłączną własność i dlatego pragnęła wcześnie przystąpić do Komunii św., ale stało się to dopiero, gdy miała 10 lat. Juana była początkowo porywcza i uparta. Postanowiła pracować nad sobą. Niemałym kosztem zwyciężyła pychę i próżność. Od 14. roku życia odczuwała w głębi swej duszy powołanie do Karmelu, z którego zwierzyła się w internacie matce Rios - zakonnicy Najświętszego Serca. W wieku 15 lat złożyła ślub czystości.Pod wpływem lektury dzieł karmelitańskich, a zwłaszcza Teresy od Dzieciątka Jezus, odkryła w sobie powołanie zakonne. Wreszcie, gdy miała 19 lat, w maju 1919 r., uzyskała pozwolenie ojca i przekroczyła próg klasztoru karmelitanek bosych w Los Andes. 14 października rozpoczęła nowicjat i otrzymała habit. W kwietniu 1920 r. zachorowała na tyfus. W obliczu zbliżającej się śmierci złożyła profesję zakonną. Po kilku dniach choroby, 12 kwietnia 1920 r. zmarła w opinii świętości, przeżywszy w klasztorze jedynie 11 miesięcy.
Bractwo Słowa Bożego
Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego
Komentarz do pierwszego czytania
Autorzy biblijni używają różnych form literackich. W dzisiejszym czytaniu mamy do czynienia z poematem, w którym Izajasz mierzy się z problemem dotyczącym teologii historii: Bóg posługuje się Asyrią jako narzędziem mającym ukarać Jego lud wybrany. Jednakże to narzędzie ma też swoje własne ambicje i mija się z zamiarami Boga. Asyryjczycy przekroczyli i złamali Boże pełnomocnictwa i zaplanowali unicestwić wiele narodów. Byli przekonani, że podbijając liczne państwa i narody, przysporzą chwały swojemu bogu narodowemu, Aszszurowi.
Dla wiary Izraela musiała to być wielka próba i poważny problem, że Boże dzieło zostało złożone w ręce bezbożnych Asyryjczyków. Izajasz wielokrotnie o tym mówi, np. w zakończeniu pieśni o wybranej winnicy Pana (Iz 5,5). Czy jednak Izraelici nie powinni pytać o to, dlaczego Bóg chce ich upokorzyć i co takiego Izrael zrobił, że odwrócił się od Boga? Pokrętne i niecelne pytania to często i nasza przypadłość wynikająca z próby samousprawiedliwienia.
Seria pytań retorycznych z wiersza 15 również odsłania ludzką słabość do stawiania się wyżej ponad innymi: Czy się pyszni siekiera wobec drwala? Czy się wynosi piła ponad tracza? Jakby bicz chciał wywijać tym, który go unosi, i jak gdyby pręt chciał podnieść tego, który nie jest z drewna. Można by żartobliwie dodać jeszcze współczesne powiedzenie: „ogon macha psem” lub literackie „Znaj proporcje mociumpanie!”. Tak, człowiek w ręku Boga jest tak długo dobrym narzędziem, jak długo zna swoją wartość i nie chce ambicjonalnie przewyższyć swego Stwórcy. Pamiętajmy: użyteczność człowieka, jako narzędzia w ręku Boga, mierzona jest skalą jego pokory!
Komentarz do psalmu
Psalmista w pierwszym wierszu utworu odwołuje się do Boga jako Mściciela. Czy Bóg miłości jest mściwy? Należy tu pamiętać, że w Izraelu istniała funkcja mściciela krwi, który miał śmiercią ukarać zabójcę, krzywdzącego i przelewającego krew niewinnych, czyli popełniającego grzechy wołające o pomstę do Boga. Psalmista nie chce sam dochodzić sprawiedliwości, ale w Bogu upatruje swojego mściciela. Cały utwór składa się z trzech etapów liturgii: Prośby do Boga Mściciela, lamentacji prześladowanego oraz wyznania ufności opartego na wierze w Bożą pedagogię.
Komentarz do Ewangelii
Dzisiejsza scena wpleciona jest w szereg nauczań Jezusa, które - jak się zdaje, zmęczony dywagacjami interlokutorów - na chwilę przerwał, modlił się do Ojca i uwielbiał Go za to, że Boże sprawy są jasne i proste dla maluczkich, którzy z dziecięcą ufnością lgną do Niego. Ludzie uważani za mądrych i uczonych postrzegają Boże sprawy jako skomplikowane i często dzielą włos na czworo. Koniecznie musimy zauważyć formę modlitwy, jaką Jezus zwraca się do Ojca. Jest to uwielbienie! Mistrzowie i nauczyciele modlitwy uważają, że taka modlitwa jest najskuteczniejsza i najmilsza Bogu. Dlaczego? Uwielbienie odrywa nas od naszego ego i kieruje nasze myśli tylko na Boga. Jest „zaawansowaną” formą dziękczynienia i wysławiania natury, cech i charakteru Boga. Uwielbienie budzi w nas pragnienie zbliżenia się do doskonałej miłości Boga i zjednoczenia z Nim. Doświadczenie wskazuje na fakt, że taka modlitwa wprowadza prostotę w relacji z Bogiem, a człowiek staje się maluczkim, dla którego sprawy Boże stają się jasne.
Nie oznacza to, że modlitwa intelektualna jest zła. Cóż, może nieco komplikuje drogę do zjednoczenia z Bogiem, ale też – z natury modlitwy – prowadzi do jedności z Bogiem. Jezus zdaje się to potwierdzać w dalszej części tej perykopy. Trzeba nieco pomyśleć – jak w modlitwie intelektualnej - co Pan chce powiedzieć słuchaczom, a przecież chodzi tu o prawdę, że Jezus i Ojciec są jednością! Ojciec wszystko złożył w ręce Syna i jeśli człowiek nie ma relacji z Jezusem, to nie będzie miał także relacji z Ojcem. To jedynie w Chrystusie możemy zobaczyć niewidzialnego Ojca.
Komentarze zostały przygotowane przez dr Andrzeja Kosińskiego
Książka na dziś
Uczą nie mądrzy a doskonali. Czytając słowa ojców pustyni
Tytułowe powiedzenie: uczą nie mądrzy a doskonali, zawiera krótką syntezę wymogów stawianych osobom, które na Wschodzie nazywano ojcami duchowymi. To nie wiedza – nawet najobszerniejsza – danego starca decyduje o tym, czy można go uznać za dobrego kierownika
Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.
14 lipca 2022
Czwartek
Czwartek XV tydzień zwykły
Czytania
(Iz 26,7-9.12.16-19)
Ścieżka sprawiedliwego jest prosta, Ty równasz prawą drogę sprawiedliwego. Także na ścieżce Twoich sądów, o Panie, my również oczekujemy Ciebie; imię Twoje i pamięć o Tobie to upragnienie duszy. Dusza moja pożąda Ciebie w nocy, duch mój - poszukuje Cię w mym wnętrzu; bo gdy Twe sądy jawią się na ziemi, mieszkańcy świata uczą się sprawiedliwości. Panie, użyczysz nam pokoju, bo i wszystkie nasze dzieła Tyś nam zdziałał! Panie, w ucisku szukaliśmy Ciebie, słaliśmy modły półgłosem, kiedyś Ty chłostał. Jak brzemienna, bliska chwili rodzenia wije się, krzyczy w bólach porodu, takimi myśmy się stali przed Tobą, o Panie! Poczęliśmy, wiliśmy się z bólu, jakbyśmy mieli rodzić; ducha zbawczego nie wydaliśmy ziemi i nie przybyło mieszkańców na świecie. Ożyją Twoi umarli, zmartwychwstaną ich trupy, obudzą się i krzykną z radości spoczywający w prochu, bo rosa Twoja jest rosą światłości, a ziemia wyda cienie zmarłych.
(Ps 102,13-15-21)
REFREN: Bóg z wyżyn nieba spogląda na ziemię
Ty zaś, o Panie, trwasz na wieki,
a imię Twoje przez wszystkie pokolenia.
Powstań i okaż litość Syjonowi,
bo nastała pora, byś się nad nami zmiłował.
Twoi słudzy bowiem miłują jego kamienie,
żalem ich przejmują jego gruzy.
Poganie będą się bali imienia Pana,
a Twej chwały wszyscy królowie ziemi.
Bo Pan odbuduje Syjon i ukaże się w swym majestacie,
przyczyni się ku modlitwie opuszczonych
i nie odrzuci ich modłów.
Należy to pisać dla przyszłych pokoleń,
lud, który się narodzi, niech wychwala Pana.
Bo spojrzał Pan z wysokości swego przybytku,
popatrzył z nieba na ziemię,
aby usłyszeć jęki uwięzionych,
aby uwolnić skazanych na śmierć.
Aklamacja (Mt 11,28)
Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię.
(Mt 11,28-30)
W owym czasie Jezus przemówił tymi słowami: Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię. Weźcie moje jarzmo na siebie i uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych. Albowiem jarzmo moje jest słodkie, a moje brzemię lekkie.
Rozważania do czytań
Ewangeliarz OP
Marek Ristau
Bóg jest miłością, Ojcem miłosierdzia i Bogiem wszelkiej pociechy. W Nowym Przymierzu, w Chrystusie, liczy się tylko wiara owocująca czynami miłości. Mamy żyć tak jak On, który przeszedł dobrze czyniąc wszystkim... Po tym bowiem wszyscy poznają, że jesteśmy Jego uczniami, gdy miłość wzajemną mieć będziemy.
Marek Ristau
Patroni dnia:
Lellis, prezbiter i zakonnik
Bractwo Słowa Bożego
Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego
Komentarz do pierwszego czytania
Po co Pan Bóg dał nam przykazania? Dla Żydów są one swoistymi znakami drogowymi. Dzięki ich przestrzeganiu nie wypadnie się z drogi do rowu. Taka też jest myśl Izajasza: „ścieżka sprawiedliwego jest prosta”. Prorok idzie jednak dalej ponad mechaniczne wypełnianie prawa i kieruje nasz wzrok na Boga, który wyrównuje i prostuje drogi sprawiedliwych oraz pomaga im dochować Mu wierności. Izajasz wzywa słuchaczy do ustawicznego poszukiwania Boga i do wysiłku uczenia się praworządności, gdyż sprawiedliwi – w odróżnieniu od bezbożnych – dostrzegają działanie Boga i wiedzą, że Jemu zawdzięczają pokój. To dzięki Bogu, Jego pomocy i sile człowiek może dokonywać wartościowych czynów.
Izajasz uświadamia nam, że w przeciwieństwie do Izraela nie możemy naśladować krnąbrnych przywódców ludu, nie możemy oddawać się ślepo pod panowanie różnych ziemskich władców, gdyż wszyscy oni przeminą. Również wszelkie starania ludu Bożego, aby o własnych siłach wybawić ziemię (dzisiejsza pseudoekologia), okażą się daremne. Prorok wzywa Izraela i nas, abyśmy na naszych drogach pamiętali o dobrodziejstwach, których doświadczaliśmy od Boga i tylko Jemu ufali.
Z teologicznego punktu widzenia wiersz 19, który mówi o ożywieniu narodu, jest ważną wypowiedzią na temat kształtującej się w Starym Testamencie idei zmartwychwstania (por. Ez 37,1-14; Dn 12,2n).
Komentarz do psalmu
Cały Psalm 102 jest pokutną modlitwą ubogiego, który w udręce przedstawia swoją skargę Panu. Dzisiejszy fragment jest wyznaniem ufności Bogu. Udręczona jednostka bądź naród mocno utożsamia się z losem Jerozolimy, zarówno w ucisku jak i w ocaleniu, które zawdzięczane jest Bogu objawiającemu swoje miłosierdzie.
Komentarz do Ewangelii
Dla większości ludzi, zwłaszcza młodych żyjących współcześnie, słowo „jarzmo” brzmi zupełnie obco i nie kojarzy się z żadnym przedmiotem. A jest to rodzaj uprzęży bydła roboczego, synonim niewoli, ale też urządzenie przytrzymujące, wzmacniające lub spinające jakieś części. Człowiek współczesny, hołdujący wolności osobistej, wzdryga się na samą myśl o jakimkolwiek ograniczeniu swobody, a tym bardziej dobrowolnego „zaprzęgnięcia się” w jakąś uprząż. Z tego powodu dzisiejsza ewangelia wydaje się tak obca, trudna i niezrozumiała, tym bardziej, że przecież Bóg daje ludziom nieograniczoną wolność.
Żeby dobrze zrozumieć myśl Jezusa, musimy uświadomić sobie różnicę między „jarzmem” a „chomątem”. Wielu biblistów tłumaczy tę perykopę w duchu chomąta, czyli części uprzęży w kształcie owalnej ramy zakładanej koniowi na szyję. Podkreślmy: jednemu koniowi. W takim znaczeniu faktycznie możemy interpretować słowa Jezusa opacznie jako ograniczenie wolności i zaprzęgnięcie do ciężkiej pracy, która niewiele ma wspólnego ze słodyczą i lekkim brzemieniem. Jezus wyraźnie mówi jednak o jarzmie, a to służy do zaprzęgnięcia dwóch(!) zwierząt pociągowych i taka parabola jest kluczem do zrozumienia przesłania dzisiejszej ewangelii.
Jezus, jako Bóg-Człowiek, doznaje wszystkiego, co niesie ze sobą kondycja ludzka. Rozumie też wysiłek i ciężką pracę, zwłaszcza tę, którą trzeba wykonywać w pojedynkę - tę w chomącie. Praca w jarzmie jest lżejsza, bo wykonuje się ją we dwoje. Jeśli wspomnimy ewangeliczną zasadę „jedni drugich ciężary noście”, to zrozumiemy, że Jezus zaprasza nas do dołączenia do Niego do wspólnego zaprzęgu. Idąc z Jezusem krok w krok, obok siebie, czujemy, że jarzmo życia staje się faktycznie lżejsze, a bliskość Jezusa, wspólna praca z Nim i życie w jedności z Bogiem-Człowiekiem są ukojeniem i słodyczą dla naszego trudnego życia.
Komentarze zostały przygotowane przez dr Andrzeja Kosińskiego
Książka na dziś
Droga doświadczenia. 30 - dniowe rekolekcje
Droga doświadczenia. Trzydziestodniowe rekolekcje ze św. Teresą od Jezusa i św. Janem od Krzyża – to doskonały przewodnik po życiu duchowym, oparty na dziełach karmelitańskich Doktorów Kościoła. Można go wykorzystać do przeprowadzenia rekolekcji, ubogacić nim dzień skupienia czy pustyn
Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.
15 lipca 2022
Piątek
Piątek XV tydzień zwykły
Czytania
(Iz 38,1-6.21-22.7-8)
W owych dniach król Ezechiasz zachorował śmiertelnie. Prorok Izajasz, syn Amosa, przyszedł do niego i rzekł mu: Tak mówi Pan: Rozporządź domem twoim, bo umrzesz i nie będziesz żył. Wtedy Ezechiasz odwrócił się do ściany i modlił się do Pana. A mówił tak: Ach, Panie, wspomnij na to, proszę, że postępowałem wobec Ciebie wiernie i z doskonałym sercem, że czyniłem to, co miłe oczom Twoim. I płakał Ezechiasz bardzo rzewnie. Wówczas Pan skierował do Izajasza słowo tej treści: Idź, by oznajmić Ezechiaszowi: Tak mówi Pan, Bóg Dawida, twego praojca: Słyszałem twoją modlitwę, widziałem twoje łzy. Uzdrowię cię. Za trzy dni pójdziesz do świątyni Pańskiej. Oto dodam do twego życia piętnaście lat. Wybawię ciebie i to miasto z ręki króla asyryjskiego i roztoczę opiekę nad tym miastem. Powiedział też Izajasz: Weźcie placek figowy i przyłóżcie do wrzodu, a zdrów będzie! Ezechiasz zaś rzekł: Jaki znak upewni mię, że wejdę do świątyni Pańskiej? Izajasz odrzekł: Niech ci będzie ten znak od Pana, że spełni On tę rzecz, którą przyrzekł: Oto ja cofnę cień wskazówki zegarowej o dziesięć stopni, po których słońce już zeszło na słonecznym zegarze Achaza. I cofnęło się słońce o dziesięć stopni, po których już zeszło.
(Ps: Iz 38,10-12.16)
REFREN: Pan mnie zachował od unicestwienia
Mówiłem: „W połowie dni moich
muszę odejść;
w bramach Otchłani odczuję
brak reszty lat moich”.
Mówiłem: „Nie ujrzę już Pana
na ziemi żyjących,
nie będę patrzył na nikogo
spośród mieszkańców tego świata.
Mieszkanie me rozbiorą i przeniosą ode mnie
jak namioty pasterzy.
Zwijam jak tkacz moje życie,
On mnie odcina od nici.
Nad którymi Pan czuwa, ci żyją,
wśród nich dopełni się życie mego ducha.
Uzdrowiłeś mnie, Panie,
i żyć dozwoliłeś”.
Aklamacja (J 10,27)
Moje owce słuchają mojego głosu, Ja znam je, a one idą za Mną.
(Mt 12,1-8)
Pewnego razu Jezus przechodził w szabat wśród zbóż. Uczniowie Jego, będąc głodni, zaczęli zrywać kłosy i jeść. Gdy to ujrzeli faryzeusze, rzekli Mu: Oto Twoi uczniowie czynią to, czego nie wolno czynić w szabat. A On im odpowiedział: Nie czytaliście, co uczynił Dawid, gdy był głodny, on i jego towarzysze? Jak wszedł do domu Bożego i jadł chleby pokładne, których nie było wolno jeść jemu ani jego towarzyszom, tylko samym kapłanom? Albo nie czytaliście w Prawie, że w dzień szabatu kapłani naruszają w świątyni spoczynek szabatu, a są bez winy? Oto powiadam wam: Tu jest coś większego niż świątynia. Gdybyście zrozumieli, co znaczy: Chcę raczej miłosierdzia niż ofiary, nie potępialibyście niewinnych. Albowiem Syn Człowieczy jest Panem szabatu.
Rozważania do czytań
Ewangeliarz OP
Marek Ristau
Bez wiary nie można podobać się Bogu. Wiara jest pewnością tego, czego nie widzimy. Bez wiary nic nie otrzymamy od Boga. Bez wiary nie ma zbawienia.
Marek Ristau
Patroni dnia:
Święty Bonawentura, biskup i doktor Kościoła
Bractwo Słowa Bożego
Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego
Komentarz do pierwszego czytania
Kolejny dzień liturgia karmi nas słowami Izajasza. Tym razem prorok opowiada o śmiertelnej chorobie króla Ezechiasza i jego cudownym uzdrowieniu. Sytuacja ta jest powiązana z asyryjskim najazdem z 701 roku przed Chr. Izajasz uznaje uwolnienie Jerozolimy z oblężenia asyryjskiego za owoc ufnej modlitwy Ezechiasza. Co ciekawe, prorok nie przypisuje odpowiedzi Boga wierności i prawości króla, ale bierze pod uwagę jedynie jego pokorę i ufność, wyrażone w modlitwie i łzach. Izajasz, poprzez niezwykły znak polegający na cofnięciu się słonecznego cienia, podkreśla Bożą wszechmoc.
Warto wczytać się w całą Pieśń Ezechiasza, której fragmentów dziś wysłuchaliśmy. Jest ona osobistą modlitwą króla przechodzącego trudną chorobę i rozpoczyna się od lamentacji z powodu zbliżającej się przedwczesnej śmierci, wobec której wszelka mowa człowieka traci jakiekolwiek znaczenie. Jedynym ratunkiem pozostaje Bóg, do którego Ezechiasz wznosi swoją modlitwę błagalną. Warto zauważyć, że lamentacja z czasem przekształca się w uwielbienie i dziękczynienie. Izajasz zdaje się mówić, że grzech prowadzi do śmierci, zaś pokorna modlitwa staje się źródłem ocalenia i nowego życia. Jest to zapowiedź chrześcijańskiej drogi duchowej w zjednoczeniu z Chrystusem, który poprzez swoje doświadczenie uniżenia i śmierci otwiera każdemu człowiekowi drogę prowadzącą do pełni życia.
Komentarz do psalmu
Pan mnie zachował od unicestwienia. Ten refren jest kwintesencją Pieśni Ezechiasza, którą liturgia słowa przywołuje w pierwszym czytaniu. Doświadczenie króla Ezechiasza, związane ze śmiertelną chorobą, którą właśnie przechodzi, skłania go do ufności Bogu, który zna wszystkie jego cierpienia, nie opuszcza go i chce go uzdrowić. Chrześcijanie powiedzieliby: Nadzieja zbawienia nie może zawieść!
Komentarz do Ewangelii
Wyobraźmy sobie taką sytuację: jest szabat i Jezus z uczniami idzie wzdłuż pola, na którym rośnie zboże z obfitymi kłosami. Uczniowie zrywają kłosy i posilają się ziarnami. Jaki to barwny obraz, pełen radości i pokoju… A jednak nie wszystko jest takie, jak sobie przedstawiamy, przykładając nasze współczesne rozumienie świata. W ślad za Jezusem i apostołami podążają faryzeusze, a to zapowiada kolejny spór – tym razem o rozumienie roli szabatu w życiu człowieka.
Pierwszym powodem zaczepki jest tzw. „droga szabatowa”, czyli przepis mówiący, że w siódmy dzień tygodnia Żydzi mogli przejść jedynie ok. 600 metrów od rogatek miasta. Widocznie cała ta grupa przeszła już znacznie dłuższą trasę, skoro uczniowie zgłodnieli. Co ciekawe, faryzeusze, choć wypomnieli Jezusowi złamanie drogi szabatowej, to sami, jako świadkowie zdarzenia, również musieli ją przekroczyć. Drugim powodem sporu było łuskanie ziaren. Warto tu przypomnieć, że nie chodzi tu o zbieranie kłosów, ponieważ na to pozwalało Prawo Mojżeszowe (por. Pwt 23,26), ale o czynność łuskania (rozcierania kłosów w dłoniach), którą uczniowie wykonywali w szabat. Łuskanie zboża w rozumieniu faryzeuszy było pracą („młóceniem zboża”), a więc czynem zakazanym.
Odpowiedź Jezusa na zarzuty faryzeuszy była jednoznaczna. Po odwołaniu się do historii oraz zapisów Prawa, Jezus konkluduje, że szabat ma służyć człowiekowi, a nie na odwrót, ponieważ Bóg ma upodobanie w czynach miłosierdzia, a nie w ofiarach (por. Oz 6,6). Z pewnością jest to lekcja dla przewrotnych faryzeuszy, ale również nauka prostująca skrupulatne sumienia chrześcijan.
Komentarze zostały przygotowane przez dr Andrzeja Kosińskiego
Książka na dziś
Ruchome schody. Rozwój przez regres
Uważaj, bo po przeczytaniu tej książki może się okazać, że już nigdy nie spojrzysz na siebie tak samo. Zrozumiesz, że Bóg jest całkowicie inny, niż dotąd sądziłeś. Ty jesteś całkowicie inny, niż Ci się dotąd wydawało. Przez całe życie tkwisz na ruchomych schodach, które bezlitośnie ściągają Cię w dół…
Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.
16 lipca 2022
Sobota
Sobota XV tydzień zwykły
Czytania
(Mi 2,1-5)
Biada tym, którzy planują nieprawość i obmyślają zło na swych łożach! Gdy świta poranek, wykonują je, bo jest ono w mocy ich rąk. Gdy pożądają pól, zagarniają je, gdy domów - to je zabierają; biorą w niewolę męża wraz z jego domem, człowieka z jego dziedzictwem. Przeto tak mówi Pan: Oto Ja zamierzam [zesłać] na to plemię niedolę, od której nie uchylicie waszych karków i nie będziecie dumnie chodzić, bo będzie to czas nieszczęścia. W owym dniu wygłoszą przeciw wam satyrę, podniosą wielki lament, mówiąc: Jesteśmy ograbieni do szczętu! Dział mego ludu przemierzony sznurem, i nie ma, kto by go przywrócił; pola nasze przydzielono grabieżcy. Przeto nie będziesz mieć nikogo, kto by rzucał sznurem na dział w zgromadzeniu Pańskim.
(Ps 10,1-4.7-8.14)
REFREN: Nie zapomnij o ubogich, Panie
Dlaczego z dala stoisz, o Panie,
ukrywasz się w czasach ucisku,
gdy występny się pyszni, biedny jest w udręce
i ulega podstępom, które tamten uknuł.
Bo chełpi się grzesznik swą pożądliwością,
bluźni drapieżca i pogardza Panem.
Pyszniąc się mówi występny:
„Nie pomści, nie ma Boga”.
Oto całe jego myślenie.
Jego usta pełne przekleństwa, zdrady i podstępu,
a pod jego językiem złość i krzywda.
Czai się w zasadzkach przy drogach
i zabija niewinnego z ukrycia,
oczy jego wypatrują biedaka.
A Ty to widzisz: i trud, i boleść,
patrzysz, by wziąć je w swoje ręce.
Tobie poleca się biedny,
Tyś opiekunem sieroty.
Aklamacja (Mt 11,29ab)
Weźcie moje jarzmo na siebie i uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem.
(Mt 12,14-21)
Faryzeusze wyszli i odbyli naradę przeciw Jezusowi, w jaki sposób Go zgładzić. Gdy się Jezus dowiedział o tym, oddalił się stamtąd. A wielu poszło za Nim i uzdrowił ich wszystkich. Lecz im surowo zabronił, żeby Go nie ujawniali. Tak miało się spełnić słowo proroka Izajasza: Oto mój Sługa, którego wybrałem; Umiłowany mój, w którym moje serce ma upodobanie. Położę ducha mojego na Nim, a On zapowie prawo narodom. Nie będzie się spierał ani krzyczał, i nikt nie usłyszy na ulicach Jego głosu. Trzciny zgniecionej nie złamie ani knota tlejącego nie dogasi, aż zwycięsko sąd przeprowadzi. W Jego imieniu narody nadzieję pokładać będą.
Rozważania do czytań
Ewangeliarz OP
Marek Ristau
Kim jest ten, najpiękniejszy z synów ludzkich? Ten wybrany, umiłowany, namaszczony? Jezus jest Mesjaszem Bożym. Jedyny Pan, jedyny pośrednik, jedyny zbawiciel. On ogłosił sąd narodom i tylko w Nim jest nadzieja narodów. On jest sędzią sprawiedliwym i miłosiernym pasterzem. On nikogo nie potępia i nikogo nie odrzuca.
Marek Ristau
Patroni dnia:
Święta Maria Magdalena Postel, dziewica
Bractwo Słowa Bożego
Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego
Komentarz do pierwszego czytania
Prorok Micheasz, którego przepowiadanie datuje się na okres 759-698 przed Chrystusem, kieruje dzisiaj naszą uwagę na nieprawość ludzi posiadających władzę, którzy nocą knują, a o poranku realizują swoje nikczemne zamysły. Pożądają oni pól, domów, niewolników, zabierają dziedzictwo innych ludzi. Są bezwzględni i realizują swoje zamysły bez skrupułów. Nie przestrzegają prawa chroniącego biednych.
Ogrom tej nieprawości sprawił, że Bóg stanął po stronie pokrzywdzonych i przez Micheasza zapowiedział nieszczęścia i czas niedoli tym niegodziwcom. Proporcjonalnie do swoich przestępstw bogacze zostaną ukarani z rąk narodów pogańskich, a ich dobra zostaną podzielone. Kara ta wynika z odejścia człowieka od Boga, a nie z tego, że potępia On bogactwa jako takie. Bóg piętnuje niegodziwe metody zdobywania dóbr ziemskich i wyzysk, który służy ich gromadzeniu. Niestety, nasza kondycja ludzka niejednokrotnie wymaga przywołania do porządku poprzez „mocne słowa”, aby w rezultacie nawrócenia człowiek powrócił do przymierza z Bogiem.
Komentarz do psalmu
Refren do dzisiejszego Psalmu 10 - Nie zapomnij o ubogich, Panie - brzmi bardzo współcześnie, prawda? Takie słowa napomnienia i prośby usłyszał Jorge Mario Bergoglio w dniu wyboru na papieża. Wybór imienia podyktowany został chęcią zajęcia się problemami biednych i nędzarzy, na wzór św. Franciszka z Asyżu, jak to zostało zakomunikowane przez papieża elekta kardynałom tuż po wyborze. Wsłuchując się w słowa psalmu, nie sposób nie odnieść wrażenia, że papież Franciszek zna je doskonale i zdaje się wołać do Boga: Tobie poleca się biedny, Ty jesteś opiekunem sieroty.
Komentarz do Ewangelii
Dzisiejsza ewangelia jest kontynuacją sceny z wczorajszego nauczania Jezusa o roli szabatu w życiu człowieka. Złość faryzeuszy po uzdrowieniu niepełnosprawnego w szabat doszła do zenitu i postanowili Go zgładzić. Ich reakcja jest pełna zawiści, ale Jezus przejrzał ich zamiary dotyczące Jego zgładzenia i odszedł w inne miejsce. Jak zwykle podążyły za nim tłumy i jak pisze Mateusz: „uzdrowił ich wszystkich”. Jezus jednak przykazał im surowo, by nie rozpowiadali o tym. Dlaczego? Dziś byśmy pewnie powiedzieli, że dobro nie znosi rozgłosu, a dla mediów nie jest to news.
Odpowiedź, jaką daje Mateusz, jest odwołaniem do słów proroka Izajasza (Iz 42,1-4). Jezus jest Sługą, jest Umiłowanym, w którym Bóg złożył całość swoich planów. To na Nim spocznie Duch Boży, aby zaniósł i wyjaśnił wszystkim narodom, czym jest Boża sprawiedliwość. A uczyni to w cichości, nie będzie krzyczał ani się spierał.
Czytając dalsze słowa Izajasza: Trzciny zgniecionej nie złamie ani knota tlejącego nie dogasi, aż zwycięsko sąd przeprowadzi, widzimy łagodnego Zbawcę, wrażliwego na słabość i ułomność ludzką. Piszącemu te rozważania przywołują one obraz bł. Brata Alberta Chmielowskiego Ecce Homo. Ileż w tym obrazie jest pokory Boga, właśnie tego zrozumienia ludzkiej kruchości. Tu zdaje się wypełniać ostatnie zdanie z Izajasza: W jego imieniu narody nadzieję pokładać będą.
Komentarze zostały przygotowane przez dr Andrzeja Kosińskiego
Książka na dziś
Msza święta. 100 pytań, 100 odpowiedzi
Do czego potrzebny jest nam rytuał mszy? Czy nie możemy czcić Boga własnymi słowami? Kto może sprawować mszę? Jak często muszę uczestniczyć we mszy? Czym są obrzędy komunii świętej? Msza święta. 100 pytań, 100 odpowiedzi to lektura obowiązkowa dla każdego! Mike Aquilina nie tylko odpowiada na pytania dotyczące mszy świętej
Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.