Czwartek

Czytania

(2 Tm 2, 8-15)
Najmilszy: Pamiętaj na Jezusa Chrystusa, potomka Dawida. On według Ewangelii mojej powstał z martwych. Dla niej znoszę niedolę aż do więzów jak złoczyńca; ale słowo Boże nie uległo spętaniu. Dlatego znoszę wszystko przez wzgląd na wybranych, aby i oni dostąpili zbawienia w Chrystusie Jezusie, wraz z wieczną chwałą. Nauka to godna wiary: Jeżeli bowiem z Nim współumarliśmy, z Nim także żyć będziemy. Jeśli trwamy w cierpliwości, z Nim też królować będziemy. Jeśli się będziemy Go zapierali, to i On nas się zaprze. Jeśli my odmawiamy wierności, On wiary dochowuje, bo nie może się zaprzeć siebie samego. To wszystko przypominaj, dając świadectwo w obliczu Boga, byś nie walczył o same słowa, bo to się na nic nie zda, chyba tylko na zgubę słuchaczy. Staraj się, byś sam stanął przed Bogiem jako godny uznania pracownik, który nie przynosi wstydu, trzymając się prostej linii prawdy.

(Ps 25 (24), 4-5. 8-9. 10 i 14)
REFREN: Naucz mnie chodzić Twoimi ścieżkami

Daj mi poznać Twoje drogi, Panie,
naucz mnie chodzić Twoimi ścieżkami.
Prowadź mnie w prawdzie według swych pouczeń,
Boże i Zbawco, w Tobie mam nadzieję.

Dobry jest Pan i łaskawy,
dlatego wskazuje drogę grzesznikom.
Pomaga pokornym czynić dobrze,
uczy ubogich dróg swoich.

Wszystkie ścieżki Pana są pewne i pełne łaski
dla strzegących Jego praw i przymierza.
Bóg powierza swe zamiary swoim czcicielom
i objawia im swoje przymierze.

Aklamacja (2 Tm 1, 10b)
Nasz Zbawiciel, Jezus Chrystus, śmierć zwyciężył, a na życie rzucił światło przez Ewangelię.

(Mk 12, 28b-34)
Jeden z uczonych w Piśmie podszedł do Jezusa i zapytał Go: "Które jest pierwsze ze wszystkich przykazań?" Jezus odpowiedział: "Pierwsze jest: „Słuchaj, Izraelu, Pan Bóg nasz jest jedynym Panem. Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą”. Drugie jest to: „Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego”. Nie ma innego przykazania większego od tych". Rzekł Mu uczony w Piśmie: "Bardzo dobrze, Nauczycielu, słusznie powiedziałeś, bo Jeden jest i nie ma innego prócz Niego. Miłować Go całym sercem, całym umysłem i całą mocą i miłować bliźniego jak siebie samego znaczy daleko więcej niż wszystkie całopalenia i ofiary". Jezus, widząc, że rozumnie odpowiedział, rzekł do niego: "Niedaleko jesteś od królestwa Bożego". I nikt już nie odważył się Go więcej pytać.

Rozważania do czytań

Ewangeliarz OP

Marek Ristau

Jezus z Nazaretu jest Mesjaszem Bożym, który umarł na krzyżu za nasze grzechy, a przez swoje powstanie z martwych okazał się pełnym mocy Synem Bożym. Każdy, kto wyzna Go swoim Panem i uwierzy w sercu, że Bóg wskrzesił Go z martwych, będzie zbawiony i wejdzie do chwały wiekuistej. Dobra Nowina o wiecznym zbawieniu w Chrystusie Jezusie, Synu Bożym, musi być głoszona całemu światu, aby wszyscy wybrani zostali zbawieni.
Marek Ristau

Patroni dnia:

Święty Norbert, biskup
urodził się około 1080 r. w Nadrenii w znakomitej rodzinie. Zgodnie z ówczesnym zwyczajem, kiedy Norbert był jeszcze chłopcem, został mianowany kanonikiem w Xanten. Niedługo potem przeniósł się do Kolonii, gdzie wychowywał się i kształcił pod okiem ojca na dworze metropolity. W 1115 r. podczas burzy omal nie zginął od pioruna. Wydarzenie to spowodowało zmianę jego życia. Wstąpił do benedyktynów w Siegburgu, podejmując pokutę i modlitwę. Wyrzekł się godności i majątków kościelnych. W opactwie otrzymał święcenia kapłańskie. Norbert przemierzał miasta Galii, wzywając do pokuty i zmiany obyczajów. Przecenił jednak swoje możliwości fizyczne: nadmierny wysiłek tak go osłabił, że był bliski śmierci. Powrócił więc do Kolonii. W Premontre roku 1121 Norbert w uroczystość Bożego Narodzenia wraz z 40 swymi towarzyszami złożył uroczysty ślub oddania się apostolskiej pracy nad reformą obyczajów kleru i wiernych. Tak powstał zakon Kanoników Regularnych Ścisłej Obserwy o popularnej nazwie norbertanów. Około roku 1129 Norbert powrócił do Niemiec. Został arcybiskupem Moguncji, gdzie pracował nad odnową Kościoła. Przy końcu życia, widząc, że nie może sprawować dwóch ważnych funkcji: przełożonego generalnego swojego zakonu i metropolity, w roku 1128 zrzekł się przełożeństwa w zakonie. Norbert zmarł 6 czerwca 1134 r. w Magdeburgu.

Bractwo Słowa Bożego

Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania

Czytanie z Drugiego Listu do Tymoteusza zawiera, zdaniem wielu egzegetów, starochrześcijański hymn pochodzenia liturgicznego. Chodzi o słowa wprowadzone charakterystyczną formułą: „Nauka to godna wiary”. Następujące po nim cztery zdania – każde z nich wprowadzone tym samym spójnikiem „jeśli” (gr. εἰ, czyt. ej) – stanowią niejako syntezę wiary, jej wyznanie. Każde z czterech zdań jest zbudowane na zasadzie paralelizmu (antytetycznego lub synonimicznego), co jeszcze bardziej zdaje się potwierdzać hymniczność. Mamy tu do czynienia z niezwykłą syntetycznością wypowiedzi – to, co my wyrażamy w tłumaczeniu kilkoma słowami, np. „wespół z Nim żyć będziemy”, greka potrafi wyrazić jednym czasownikiem złożonym – i jednocześnie niesamowitą głębią myśli wiary.
W kilku słowach tego krótkiego hymnu wyrażona jest wiara w chrzest zanurzający w śmierci Chrystusa i w życie, którym nas obdarza; trwanie przy wierze mimo przeciwności i przyszłe życie z Nim w królestwie niebieskim. Ale może nade wszystko w to, że On nigdy nie może przestać nas kochać – „On wiary dochowuje” albo „On pozostaje wierny”, jak możemy oddać te słowa w innym przekładzie, albo jeszcze jak tłumaczy Nowy Przekład Dynamiczny: „A jeśli ktoś – myśląc światowymi kategoriami – przypuszcza, że będzie inaczej, bo jest przyzwyczajony do tego, że ludzie często nie dotrzymują swoich obietnic, to musi zrozumieć, że z Bogiem tak nie jest. On zawsze jest wierny swemu Słowu. Jakże bowiem mógłby się wyprzeć samego siebie?!”. A przecież powiedział, że nas kocha.

Komentarz do psalmu

Psalm responsoryjny stanowi dla nas otuchę w świecie, w którym niekiedy niełatwo się odnaleźć, w którym tak łatwo się czasami zgubić. I młodzi, i starsi nie raz słyszą, że każdy ma swoją drogę, każdy musi ją odnaleźć. Ale może nazbyt często odczytujemy te słowa w duchu postmodernistycznego relatywizmu? Jeśli każdy ma swoją drogę, to każda z dróg może być równie dobra. Albo jeszcze inaczej: każda droga po prostu jest – ani dobra, ani zła. Nierzadko głęboki relatywizm unika przecież wartościowania.
To nieprawda! – zdaje się krzyczeć psalmista w Ps 25. Nie mamy chodzić własnymi ścieżkami. Jesteśmy ludźmi, nie kotami. Mamy chodzić drogami Pana. Tymi samymi, które Izajasz kazał Izraelowi – i nam również – przygotować: „Przygotujcie drogę Pana, wyprostujcie Jego ścieżki” (por. Iz 40,3; por. Mk 1,3 i par.). On nam w tym pomoże. Wskaże drogę grzesznikowi, którym jestem.

Komentarz do Ewangelii

Jeśli pierwsze czytanie wskazywało nam subtelnie tę prawdę zawartą w starochrześcijańskim hymnicznym wyznaniu wiary, to Ewangelia będzie o wiele bardziej bezpośrednia. Kolejne spotkanie Jezusa z uczonymi w Piśmie, kolejna konfrontacja. Ale tym razem uczony – jak się wydaje, a co dzieje się nieczęsto – pyta szczerze. I otrzymuje odpowiedź-cytat z Pwt 6,4-5 – słynne, powtarzane przez Żydów dwa razy dziennie „Szema Israel”. Jednak to dopiero komentarz uczonego w Piśmie do odpowiedzi Jezusa sprawia, że Pan powie mu, że jest blisko królestwa Bożego. Cóż takiego powiedział uczony? Powiedział, na czym słuchanie Boga polega, powiedział to, co dobrze znał z Księgi Ozeasza, a o czym wielu współczesnych mu Izraelitów już zapomniało: „Miłości pragnę, nie krwawej ofiary, poznania Boga bardziej niż całopaleń” (Oz 6,6). Bo miłość Boga i bliźniego to nie przestrzeganie przepisów.

Komentarze zostały przygotowane przez dr Mateusza Krawczyka

Książka na dziś

Niepokalane serce będzie twoim schronieniem. Fatimskie przesłanie dla świata

Przesłanie dla świata zawarte w tajemnicach, które Piękna Pani przekazała dzieciom w Fatimie, pozostaje aktualne i wciąż się realizuje. Świadectwem tego są współczesne, często dramatyczne wydarzenia. Jak najlepiej odczytać zapowiedzi Maryi i we własnym życiu odpowiedzieć na Jej wezwanie?

Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.