Poniedziałek

Czytania

(Iz 4, 2-6)
W owym dniu odrośl Pana stanie się ozdobą i chwałą, a owoc ziemi przepychem i krasą dla ocalałych z Izraela. I będzie tak: Ktokolwiek pozostał żywy na Syjonie i kto się ostał w Jeruzalem, każdy będzie nazwany świętym i wpisany do Księgi Życia w Jeruzalem. Gdy Pan obmyje brud Córy Syjońskiej i krew rozlaną w Jeruzalem oczyści powiewem sądu i podmuchem pożogi, wtedy Pan przyjdzie spocząć na całej przestrzeni góry Syjon i na tych, którzy się tam zgromadzą, we dnie jako obłok z dymu, w nocy jako olśniewający płomień ognia. Albowiem nad wszystkim chwała Pańska będzie osłoną i namiotem, by za dnia dać cień przed skwarem, ucieczkę zaś i schronienie przed nawałnicą i ulewą.

(Ps 122,1-2,4-5,6-7,8-9)
REFREN: Idźmy z radością na spotkanie Pana

Ucieszyłem się, gdy mi powiedziano:
„Pójdziemy do domu Pana”.
Już stoją nasze stopy
w twoich bramach, Jeruzalem.

Tam wstępują pokolenia Pańskie,
aby zgodnie z prawem wielbić imię Pana.
Tam ustawiono trony sędziowskie,
trony domu Dawida.

Proście o pokój dla Jeruzalem:
Niech żyją w pokoju, którzy cię miłują.
Niech pokój panuje w twych murach,
a pomyślność w twoich pałacach.

Ze względu na braci moich i przyjaciół
będę wołał: „Pokój z tobą.
Ze względu na dom Pana, Boga naszego,
modlę się o dobro dla ciebie.

Aklamacja (Ps 80,4)
Panie, Boże nasz, przyjdź, aby nas uwolnić, okaż swoje oblicze, a będziemy zbawieni.

(Mt 8,5-11)
Gdy Jezus wszedł do Kafarnaum, zwrócił się do Niego setnik i prosił Go, mówiąc: „Panie, sługa mój leży w domu sparaliżowany i bardzo cierpi”. Rzekł mu Jezus: „Przyjdę i uzdrowię go”. Lecz setnik odpowiedział: „Panie, nie jestem godzien, abyś wszedł pod dach mój, ale powiedz tylko słowo, a mój sługa odzyska zdrowie. Bo i ja, choć podlegam władzy, mam pod sobą żołnierzy. Mówię temu: "Idź", a idzie; drugiemu: "Chodź tu", a przychodzi; a słudze: "Zrób to", a robi”. Gdy Jezus to usłyszał, zdziwił się i rzekł do tych, którzy szli za Nim: „Zaprawdę powiadam wam: U nikogo w Izraelu nie znalazłem tak wielkiej wiary. Lecz powiadam wam: Wielu przyjdzie ze Wschodu i Zachodu i zasiądą do stołu z Abrahamem, Izaakiem i Jakubem w królestwie niebieskim”.

Rozważania do czytań

Ewangeliarz OP

ks. Maciej Warowny

Patroni dnia:

Święty Eligiusz, biskup
urodził się w Chaptelat ok. 588-590. Wybrał sobie zawód mennika i złotnika. Król francuski Chlotar II zamówił u niego złoty tron. Sława Eligiusza jako złotnika była tak wielka, że zgłaszano się do niego zewsząd z zamówieniami. To on właśnie miał wykonać grób św. Marcina w Tours i mauzoleum św. Dionizego w Paryżu. Tą drogą Eligiusz doszedł do wielkiego majątku. Żył jednak bardzo skromnie, a swoje dochody poświęcał na cele charytatywne i kościelne. Około roku 632 ufundował opactwo w Solignac, na którego czele stanął św. Remaclus. W roku 633 ufundował podobny klasztor żeński w Paryżu, którego prowadzenia podjęła się św. Aurea. W roku 639 wstąpił do klasztoru, mając już ponad 40 lat. Po dwóch latach nastąpił wakat na urzędzie biskupim w Noyon-Tournai. Zmarł w roku 660.

Bractwo Słowa Bożego

Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania

Izajasz dziś ponownie kieruje naszą uwagę ku Dniu Pańskiemu. I tu kolejny paradoks z nim związany – obraz obmycia Jerozolimy i wypłukania jej za pomocą „ducha sądu” i „ducha ognia”. Bardzo niestandardowe zestawienie słów. Ogień, który nie tyle oczyszcza, co obmywa i płucze. Zwykle łączony jest ze zniszczeniem, a oczyszczenie nim dokonuje się przez stratę. To woda, życiodajna i odnawiająca służyła do obmycia i płukania. Paradoksalnie ogień zaczyna pełnić funkcję przeciwstawnej mu wody. Rozwiązanie tego paradoksu znajdujemy w Nowym Testamencie, kiedy Duch Święty w postaci języków ognia zstąpił na Apostołów. Duch Święty łączy w sobie wodę i ogień: przenika, obmywa, a zarazem rozpala. W nim właśnie łączą się te przeciwstawieństwa i za pomocą ognia obmywa serca i otwiera je na misję (Dz 2,3). Ten ogień jest doświadczeniem łaski i oczyszczenia, ale też napełnienia życiem. Dlatego Izajasz widzi nad Syjonem obłok, dym i płomień ognia, będące znakami Bożej obecności pośród ludu, a także Bożej chwały, zapewniające schronienie przybywającym. Wszystkie te obrazy znalazły swoje wypełnienie w działaniu Ducha Świętego w wierzących, którzy w czasach popaschalnych stają się owocem ziemi błyszczącym dla ocalałych z Izraela.

Komentarz do psalmu

Dziś Liturgia drugi raz z rzędu stawia przed nami Psalm 122. Patrząc na niego jako na odpowiedź na słowa usłyszane w pierwszych czytaniu, uwagę przykuwają trony sędziowskie, ustawione w świętym mieście. Symbolizują one Bożą sprawiedliwość w historii Jego ludu, nierozerwalnie związanej są one z domem Dawida, i Mesjaszem, z niego się wywodzącym. Z drugiej strony nasuwa się skojarzenie z duchem sądu, o którym prorokował Izajasz. Jak pokazały wydarzenia Nowego Testamentu, tronem Mesjasza okazał się krzyż, z którego duch sądu krwią Chrystusa obmył brud i wypłukał krew z wnętrza Jerozolimy. Ten obraz pokazuje, że Boża sprawiedliwość nie jest abstrakcją, czy odległą ideą, lecz konkretnym działaniem, które wprowadza porządek i ochronę dla ludu. Tym bardziej wybrzmiewa jeszcze prośba o pokój, który jest efektem sprawiedliwego sądu i pokłosiem miłosierdzia. Warto zwrócić uwagę, że nie wynika ona z przyczyn osobistych, ale Psalmista prosi ze względu na braci i bliźnich, kierując nasze spojrzenie na szerszą perspektywę, przypominając, prawdziwy pokój wymaga naszego świadomego udziału w sprawiedliwości i miłosierdziu wobec wspólnoty.

Komentarz do Ewangelii

Idealnym przykładem modlitwy wstawienniczej za bliźniego jest setnik z Ewangelii, proszący za sparaliżowanym sługą. W jego postawie objawia się napięcie pomiędzy pokorą, władzą i odpowiedzialnością. Pomimo, że ma pod sobą służących i żołnierzy, którym mógłby zlecić przyprowadzenie Jezusa, przychodzi sam prosić o uzdrowienie dla sługi. Obraz niemalże nierealny, co paradoksalnie potwierdza autentyczność sytuacji. Nie dość, że przychodzi osobiście, to de facto stwierdza swoją zależność, nie tylko od systemu władzy rzymskiej, ale także i samego Jezusa. Pokazuje tym równocześnie, że prawdziwa pokora jest stawaniem w prawdzie, zwróceniem uwagi nie tylko na swoje ograniczenia, ale także mocne strony. Jest prawidłowym umiejscowieniem się w hierarchii, bazującym na sprawiedliwym samosądzie. Hierarchia nie jest dla niego ciężarem, lecz przestrzenią, w której rozpoznaje własne miejsce wobec Boga i ludzi, i właśnie dlatego jego wiara staje się wzorem dla uczniów. Widzimy w nim realizację tego ducha sądu, o którym mówił Izajasz. To sąd, który zaczyna się od siebie, a owocuje pokojem i życiem dla innych. Dlatego modlitwa setnika mimo, że jest prywatną prośbą, jest także działaniem w logice Królestwa, gdzie pokora staje się źródłem uzdrowienia wspólnoty.

Komentarze do czytań i Ewangelii zostały przygotowane przez dr Macieja Wacławika

Książka na dziś

Rok z ks. Kaczkowskim

„Tylko nie martw się przez cały dzień. Wyznacz sobie na to godzinę, a potem ciesz się życiem”.

Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.