Czwartek

Czytania

(Iz 41,13-20)
Ja, twój Bóg, ująłem cię za prawicę mówiąc ci: „Nie lękaj się, przychodzę ci z pomocą”. Nie bój się, robaczku, Jakubie, nieboraku, o Izraelu! Ja cię wspomagam, mówi Pan, odkupiciel twój, Święty Izraela. Oto Ja przemieniam cię w młocarskie sanie, nowe, o podwójnym rzędzie zębów: Ty zmłócisz i wykruszysz góry, zmienisz pagórki w drobną sieczkę. Ty je przewiejesz, a wicher je porwie i trąba powietrzna rozmiecie. Ty natomiast rozradujesz się w Panu, chlubić się będziesz w Świętym Izraela. Nędzni i biedni szukają wody, i nie ma! Ich język wysechł już z pragnienia. Ja, Pan, wysłucham ich, nie opuszczę ich Ja, Bóg Izraela. Każę wytrysnąć strumieniom na nagich wzgórzach i źródłom wód w pośrodku nizin. Zamienię pustynię na pojezierze, a wyschniętą ziemię na wodotryski. Na pustyni zasadzę cedry, akacje, mirty i oliwki; rozkrzewię na pustkowiu cyprysy, wiązy i bukszpan obok siebie. Ażeby widzieli i poznali, rozważyli i pojęli wszyscy, że ręka Pana to uczyniła, że Święty Izraela tego dokonał.

(Ps 145,1 i 9,10-11,12-13ab)
REFREN: Pan jest łagodny i bardzo łaskawy

Będę Ciebie wielbił, Boże mój i Królu,
i sławił Twoje imię przez wszystkie wieki.
Pan jest dobry dla wszystkich,
a Jego miłosierdzie nad wszystkim, co stworzył.

Niech Cię wielbią, Panie, wszystkie Twoje dzieła
i niech Cię błogosławią Twoi święci.
Niech mówią o chwale Twojego królestwa
i niech głoszą Twoją potęgę.

Aby synom ludzkim oznajmić Twoją potęgę
i wspaniałość chwały Twojego królestwa.
Królestwo Twoje królestwem wszystkich wieków,
przez wszystkie pokolenia Twoje panowanie.

Aklamacja
Niebiosa, spuśćcie sprawiedliwego jak rosę, niech jak deszcz spłynie z obłoków, niech się otworzy ziemia i zrodzi Zbawiciela.

(Mt 11,11-15)
Jezus powiedział do tłumów: „Zaprawdę powiadam wam: Między narodzonymi z niewiast nie powstał większy od Jana Chrzciciela. Lecz najmniejszy w królestwie niebieskim większy jest niż on. A od czasu Jana Chrzciciela aż dotąd królestwo niebieskie doznaje gwałtu i ludzie gwałtowni zdobywają je. Wszyscy bowiem Prorocy i Prawo prorokowali aż do Jana. A jeśli chcecie przyjąć, to on jest Eliaszem, który ma przyjść. Kto ma uszy, niechaj słucha”.

Rozważania do czytań

o. Mieczysław Łusiak SJ

Jedyny pożyteczny zaszczyt
Owym „najmniejszym w królestwie niebieskim” jest każdy człowiek, który przylgnął do Chrystusa i jest Jego uczniem. Kto czuje się kimś takim, jest większy od Jana Chrzciciela. Nie ze względu na jakieś swoje zasługi, ale ze względu na bliskość z Panem Jezusem. Janowi za życia taka bliskość nie była dana, bo on tylko zapowiadał Jezusa. Poczujmy się „wybrańcami losu” i „uprzywilejowanymi”, jeśli jesteśmy uczniami Chrystusa. I bądźmy radykalni, wręcz „gwałtowni” w naśladowaniu Go. Naprawdę warto, bo prawdziwa wielkość tkwi właśnie w podobieństwie do Jezusa. Chodzenie do Jego szkoły to jedyny zaszczyt, o który na pewno warto zabiegać.
o. Mieczysław Łusiak SJ

Patroni dnia:

Święty Damazy I, papież
urodził się około 305 r. w Rzymie. Był synem Antoniusza, rzymianina pochodzenia hiszpańskiego, kapłana, a może nawet biskupa. Za papieża Liberiusza (352-366) Damazy był diakonem i prezbiterem. Wraz z nim udał się na wygnanie, na które papież został skazany przez ariańskiego cesarza Konstansa. Po powrocie do Rzymu w 366 roku został wybrany na Papieża. W ciągu 18 lat pasterzowania (366-384) uczynił wiele dobra. W tym czasie szerzyły się wtedy liczne herezje, m.in. arianizm, macedonianizm, lucyferianizm, pryscylianizm i apolinaryzm. W roku 382, na prośbę św. Ambrożego, Damazy zwołał do Rzymu synod w nadziei zjednoczenia Wschodu i Zachodu we wszystkich kwestiach religijnych. Niestety, biskupi wschodni zbojkotowali synod. Synod ogłosił także oficjalnie prymat biskupa Rzymu, opierając się na prawie sukcesji począwszy od św. Piotra. Papież wyznaczył św. Hieronima na tłumacza całego Pisma Świętego na łacinę. Hieronim w ciągu 30 lat wykonał to zadanie, tworząc tzw. Wulgatę. Stała się ona urzędowym tekstem Kościoła. Dzięki wpływom papieża ogłoszony został edykt, uznający chrześcijaństwo za religię państwową (28 lutego 380 r.). Zmarł 11 grudnia 384 r.

Bractwo Słowa Bożego

Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania

Im dłużej trwa nasza osobista relacja z Jezusem, tym bardziej może nas zawstydzać, jak nieporadni nieraz jesteśmy. Tyle już wiemy, a nadal mamy poczucie, jakbyśmy zaczynali od początku, a nawet się cofali.
Słowo proroka Izajasza uczy nas takiej Bożej logiki – Pan wyprowadza z niewoli nie doskonałych i uformowanych Izraelitów, ale tych, którzy trafili tam przede wszystkim z powodu wieloletniego nieposłuszeństwa Jego głosowi. Trzeba znów nauczyć się chodzić drogami Pana – jak robaczek - nieboraczek. Ale tylko wtedy, gdy jesteśmy pokorni przed Panem Bogiem, możemy naprawdę pójść dalej.
Bóg, Święty Izraela jest Odkupicielem – to niezwykle wymowne imię Boga. Według prawa żydowskiego, Odkupiciel – Goel – to najbliższy krewny, który miał wykupić daną osobę, jeśli stałaby się niewolnikiem u cudzoziemców.
Syn Boży, przychodząc na ziemię i umierając za nas na krzyżu, stał się dla każdego z nas Odkupicielem – najbliższym krewnym. Naszego grzechu i wewnętrznego pogubienia nie naprawi żadna ludzka siła, ale tylko moc Jezusa Chrystusa.
W Eucharystii, przyjmując Ciało i Krew Pana, umacnia się nasza więź krwi z Nim, nasze przybranie za synów.

Komentarz do psalmu

Psalm 145 opiewa wieczne królestwo Boga, króla Wszechświata, ale jednocześnie mówi o tym, że Bóg jest „bardzo łaskawy”. Może nieraz podchodzimy do kratek konfesjonału z poczuciem, że Pan Bóg na niezwykle dokładnej wadze odmierza nam swoją dobroć, wydziela nam ją tak, aby przypadkiem na tej transakcji nie stracić.
Zachwyćmy się dzisiaj Bogiem, który nas – tak jak Izraelitów powracających z Babilonu do własnej ziemi – prowadzi jak robaczki, jak nieboraków, z wielką łagodnością, bardzo łaskawie. Łaska Boża, życzliwość Boża wobec nas, to Jego serdeczna troska o mnie – moje ciało i duszę, o moje najgłębsze pragnienia, o mój wzrost w dobrym, o moją wolność od grzechu i zła.

Komentarz do Ewangelii

Pan Jezus wskazuje słuchaczom, że po Janie Chrzcicielu – największym z proroków, i największym z ludzi – nie będzie już innej zapowiedzi Mesjasza. Oto tu, tak blisko, jest oczekiwany przez nich Zbawiciel. Jan Chrzciciel wskazał wprost na Jezusa, mówiąc „Oto Baranek Boży”, i te słowa słyszymy podczas Mszy świętej z ust kapłana, który – niczym Jan – ukazuje nam Ciało Chrystusa. To ważny znak, który ma obudzić naszą duchową czujność, wiarę i miłość do Pana Jezusa – na nikogo innego nie mam już teraz czekać. Tu jest Pan.
Jednocześnie, Jezus pokazuje, że rzeczywistość królestwa Bożego jest nowa, o wiele wspanialsza, a godność odrodzonych przez chrzest przewyższa nawet największego z narodzonych z niewiasty – bo my rodzimy się z wody i z Ducha, mamy udział w boskiej naturze, w życiu Trójcy Świętej. Świadomość tak wielkiej godności jest dla nas tarczą zwłaszcza w różnych pokusach, których doświadczamy każdego dnia.
Jezus pragnie mieć w nas nie ospałych chrześcijan, ale ludzi gwałtownych – tych, którzy dla miłości Jego samego są gotowi poświęcić wszystko. Warto dziś, w kolejnym adwentowym dniu, zapytać siebie – co czyni mnie ociężałym w drodze za Jezusem? Co obciąża moje serce, nie pozwalając mi chętnie wypełniać natchnień Ducha Świętego?

Komentarze do czytań i Ewangelii zostały przygotowane przez ks. Mateusza Mickiewicza

Książka na dziś

Razem (CD-audiobook)

kardynał Grzegorz Ryś

Spodobało się Bogu zbawiać nas nie pojedynczo... Jednomyślność i jedność w różnorodności jest szczególnym darem Ducha w Kościele. Jest też zadaniem. Sesja o tym, w jaki sposób troszczyć się o wspólnotę zbawionych, wsłuchując się razem w Ducha, który mówi do Kościoła.

Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.