Ostatnio dyskutując ze świadkiem Jehowy pozwoliłem sobie na przytoczenie opracowania z waszej strony (tekst ks. A. Katolo). Napisałem mu, że „JHWH” oznacza „Istniejący” albo „Powołujący do istnienia”. Chyba się wściekł, gdyż na jego post nie musiałem zbyt długo czekać: – „Oh, no!!! Ciekawie na jakiej podstawie?”

Niestety nie mogę nic znaleźć na temat interpretacji słowa JHWH. Czy mogę liczyć na Waszą pomoc?

Pozdrawiam i dziękuję – Sławek

JHWH pochodzi z semickiego rdzenia HJH czyli BYĆ.

JHWH jako forma rzeczownikowa oznacza TEGO, KTORY PODTRZYMUJE ISTNIENIE.

JHWH w formie czasownikowej, a dokładniej w IMPERFECTUM QAL, oznacza ON JEST.

Natomiast JHWH w formie HJFJL oznacza sprawczość, czyli JHWH w odniesieniu do Boga oznacza TEGO, KTÓRY DAJE ISTNIENIE.

W najstarszym kodeksie Starego Testamentu – Septuagincie – napisanym na przełomie II i I wieku przed Chrystusem w języku greckim JHWH oddane jest przez słowa: EGO EIMI HO ON. Wyrażenie to oznacza: BYT SAM W SOBIE, BYT ABSOLUTNY, ZASADA I ŻRÓDŁO WSZELKIEGO ISTNIENIA.

Dla ścisłości. Tak zwany Kodeks Jerozolimski Starego Testamentu, na który powołują się Świadkowie Jehowy, pochodzi z I wieku PO Chrystusie. Natomiast Septuaginta, ktorą posługują się katolicy pochodzi z przełomu II i I wieku PRZED Chrystusem.

Ergo, aby brać się za wyjaśnianie Pisma Świętego trzeba troszeczkę znać realia tamtych lat, kontekst kulturowy, a o językach takich jak: hebrajski, aramejski, grecki i łacina – nie wspomnę.

Pozdrawiam,

ks. Artur Katolo